tag:blogger.com,1999:blog-78974724539293278662024-03-14T12:32:58.485+06:30သူတို႔ ႀကဳံေတြ႕ ျဖတ္သန္းရေသာေနလြမ္းသူhttp://www.blogger.com/profile/07818783100405228166noreply@blogger.comBlogger14125tag:blogger.com,1999:blog-7897472453929327866.post-43175562337997055782010-04-30T18:11:00.005+06:302010-05-01T14:31:32.176+06:30ဘိန္းဖ်က္ခရီး (အပိုင္း-၃)<div style="text-align: justify;">တစ္ညတာတည္းခိုတဲ့ ရြာကေနခြာခဲ့ၾကၿပီ။ ေျမပုံေပၚက လမ္းေၾကာင္း(မိမိသြားရွင္းရမယ့္ ဂြင္)အတိုင္း<span id="fullpost"> </span>ဆက္လက္ ခရီးႏွင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာင္ယာအေဟာင္းေတာင္ကုန္းကို တစ္နာရီနီးနီးေလာက္တက္ၿပီး ကုန္းထိပ္ေရာက္တာနဲ႔ တစ္ဖက္ဆင္ေျခေလွ်ာေစာင္းမွာ စိမ္းလန္းစုိေျပေနတဲ့ ဧရာမဘိန္းခင္းႀကီးက စတင္ ဆီးႀကိဳလိုက္ပါတယ္။ အပင္အျမင့္ကေျမႀကီးကေန တစ္ထြာသာသာပဲရွိပါတယ္။ အရြက္ကေတာ့ ဆလက္/ မုံညင္းတို႔အႏြယ္ဝင္တာနဲ႔အညီ ရွည္ေမ်ာေမ်ာေလးေတြပုံစံမ်ဳိးပါ။ ေျမစာရင္းအဖြဲ႕ကိုအနားေခၚၿပီး ဧရိယာခန္႔မွန္း (ဧက)တြက္ခ်က္၊ အပင္အရြယ္အစားသတ္မွတ္ၿပီးတာနဲ႔ ထုံးစံအတိုင္း ေရဒီယုိစက္ႀကီးကေန လင္းယုံ မွ ပ်ံလႊား အသံ ၅ ၾကားလားေတြဘာေတြ လုပ္မေနေတာ့ပါဘဲ အတိုဝွက္ အမည္ဝွက္ေတြနဲ႔ မိမိတို႔ကို ကြပ္ကဲထိန္းခ်ဳပ္ရာ စစ္ဗ်ဴဟာကို သတင္းပို႔လိုက္ပါတယ္။ ေကာင္းၿပီ ဆက္လုပ္ပါ ဆိုတဲ့အသံဆုံးတာနဲ႔ ကဲ အဖြဲ႕ေတြအားလုံး တပ္က (၁)ဦး၊ ရဲက(၁)ဦးေသနက္အသင့္နဲ႔ ကင္းသမား(၂)ေယာက္မွလြဲလို႔ က်န္လူအားလုံး စလိုက္ၾကစို႔ သူငယ္ခ်င္း ဆိုၿပီး လက္ထဲမွာသစ္ကုိင္းရိုးတံ ကိုယ္စီကိုင္ ရင္ေဘာင္တန္းယွဥ္လ်က္ဘိန္းပင္ေပါက္ တို႔ကို လက္နဲ႔လႊဲ ရုိက္ရမ္းရင္း ဘိန္းဖ်က္စစ္ဆင္းေရးစတင္ ဖြင့္လွစ္ၾကရပါေတာ့တယ္။ ကင္းသမားကမထားလို႔မရပါဘူး။ ေတာ္ၾကာဘိန္းခင္းပိုင္ရွင္က လူစုၿပီးဓါးနဲ႔ဝင္ခုတ္မွ အကုန္ျပသနာတက္ရမယ့္ကိန္း ဆိုက္မွာကိုး။ ေတာင္ေပၚ ေဒသ အခါလားဟူ လူမ်ဳိးအမ်ားစုက ရိုးသားၾကေပမယ့္ သူတို႔ဥစၥာထိရင္ ေျပာရတာမ်ဳိးမွမဟုတ္တာ။<br /><br />ဒီလိုမ်ဳိးဘိန္းစိုက္ၿပီးစီးပြားရွာတယ္ဆိုတာ တစ္မ်ဳိးသားလုံးကို အညြန္႔တုန္းေစတဲ့အျပင္ တုိင္းျပည္သိကၡာပါ ထိခိုက္ၾကဆင္းေစတယ္ဆိုတာ သူတို႔ေတြမွ မသိၾကရွာေလေတာ့လည္း ေျပာရအခက္သား။ အခုလို ဘိန္းခင္း ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ၾကာေလ လူေနရပ္ရြာနဲ႔ေဝးေလ ေခါင္းဖ်ားတဲ့ လူမေရာက္ေတာင္ကုန္းေတြမွာ ေရႊ႕ေရႊ႕ စိုက္ၾကတာမ်ဳိးပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရြာေတြကေတာ့ ဗ်ဴဟာမွဴးရဲ႕ႀကီးၾကပ္ညႊန္ၾကားမႈ၊ ၿမိဳ႕နယ္၊ေက်းရြာ အဆင့္ တာဝန္ရွိအဖြဲ႕ အစည္းေတြရဲ႕စည္းရုံးေဆာင္ရြက္မႈ၊ ရပ္ရြာလူထု ပူးေပါင္းပါဝင္မႈေတြ ေအာင္ျမင္လာတာနဲ႔အမွ် နီးစပ္ဝန္းက်င္ျမင္ျမင္ႏုိင္သမွ်မွာေတာ့ ဘိန္းခင္းေတာင္ယာ မရွိသေလာက္ကိုျဖစ္သြားခဲ့ၿပီေေလ။ အဲဒီအတြက္ ေၾကာင့္လည္း မိမိတို႔လိုပူးေပါင္းစစ္ေၾကာင္းေတြကို အထက္ဌာနက ဆြဲေပးတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေဒသေတြကို သြားေရာက္ရွာေဖြ ဖ်က္ဆီးမႈေတြ လုပ္လာၾကရပါေတာ့တယ္။ သစ္ကုိင္း(တုတ္ေခ်ာင္း)ကိုင္ၿပီး တစ္နာရီနီးနီး မနားတမ္း ရမ္းလာလိုက္တာ လက္ေတြက်ိန္းစပ္ ေခြ်းစို႔လာေတာ့မွ ခဏအေမာေျဖ ေရေလးဘာေလးေသာက္၊ ၿပီးတာနက္ ျပန္စ၊ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္ခါနီးမွ ေတာင္ကုန္းေစာင္းဆင္ေျခေလွ်ာတစ္ေလွ်ာက္က ဘိန္းခင္းႀကီးလည္း ငုတ္တိုစင္းေလးေတြအျဖစ္အသြင္ေျပာင္းသြားပါေတာ့တယ္။ အားလုံး တန္းျဖဳတ္မယ္ လက္စသက္ပါ ဆိုၿပီး ထမင္းစားဖို႔ျပင္ၾကတာေပါ့။ ေမာေမာနဲ႔ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ မနည္း ကုန္ေအာင္စားၿပီး အထက္ဌာနကို သတင္းပို႔ ဆက္သြယ္မႈယူၿပီး ဆက္လက္ခရီးခ်ီတက္ၾကပါတယ္။<br /><br />ဒီတစ္ခါ ဘိန္းခင္းကေတာ့ ေတာင္ၾကားလွ်ဳိေလးအတုိင္းစိုက္ထားတာပါ။ အပင္အျမင့္က တစ္ေပေက်ာ္ ႏွစ္ေပ နီးနီး တစ္ခ်ဳိ႕က အပြင့္ ဝါဖန္႔ဖန္႔၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ခရမ္းေရာင္ေလးေတြအျဖစ္ကို ပြင့္ေနၾကပါၿပီ။ ဒီတစ္ခါ ဖ်က္ရတာက သိပ္မပင္ပန္းပါဘူး။ အပင္ရဲ႕ ခါးလည္ကေန ရိုက္ခ်လိုက္ ခါးကိုင္းရိုးက်ဳိးသြားတာနဲ႔ ကိစၥပ်က္ပါတယ္။ ဒီေကာင္ အရြယ္ဆို သိပ္မၾကာဘူး အသီးသီးေတာ့မွာ ဗိုလ္ႀကီးရ ဆိုၿပီး သိတဲ့သူေတြက ရွင္းျပပါတယ္။ လက္ေတြကေတာ့ က်ိန္းစပ္ၿပီး တုတ္ေခ်ာင္းကိုင္ထားရာကေန ဆုပ္ထားတဲ့လက္ကို မေျဖခ်င္ေတာ့သလို ျဖန္႔ထားၿပီးသားလက္ ကိုလည္း ျပန္မေကြးခ်င္ ဆုပ္မကုိင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို က်ိန္းစပ္နာက်င္စျပဳလာၾကပါတယ္။ ထမင္းဟင္းခ်က္ တာဝန္ယူထားသူတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဘိန္းလည္းရမ္းရင္း ေရာၿပီးစိုက္ထားတဲ့ ပဲရြက္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေလးလည္း ခူးရင္းအဆင္ေျပေနၾကပါတယ္။ အားလုံး က်ဳိးက်ၿပီဆိုမွ ခဏနားၿပီး ခရီးဆက္ထြက္ၾကပါတယ္။ သိပ္မေလွ်ာက္ လိုက္ရပါဘူး ထုံးစံအတုိင္း ေတာင္ေပၚရြာေလးတစ္ရြာကို ဆိုက္ၾကပါတယ္။ မိမိနဲ႔ ဒုရဲအုပ္ကေတာ့ ေရာက္တာနဲ႔ ေရခ်ဳိးဖို႔ျပင္တာေပါ့။ ေတာင္က်စိမ့္ေရကို ဝါးလုံးေလးနဲ႔ ထုိးခံထားတဲ့ေရဆိပ္မွာ ေရခ်ဳိးရတာ ဒီေန႔အထိကို မေမ့ႏုိင္စရာပါ။ ျဖဳတ္ကလည္းကိုက္ ေရခ်ဳိးရတာလည္း ခ်မ္းစိမ့္ေနတာပါပဲ။ ျမန္ျမန္ခ်ဳိး ျမန္ျမန္ျပန္လာ။ ေရာက္တာနဲ႔ ေတာင္ေပၚလက္ဖက္ေျခာက္နံ႔သင္းေနတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းေလးေသာက္ခ်လိုက္ရတာ တကယ့္ကို သဘာဝအရသာစစ္စစ္ေလးပါ။<br /><br />ထမင္းစားေတာ့ မိမိနဲ႔အတူ၊ဒုရဲအုပ္၊ေျမစာရင္း တို႔ စုစားၾကပါတယ္။ ထမင္းဟင္းေလးက ပူပူေႏြးေႏြး ဘိန္းခင္း ထဲက ပဲရြက္ဟင္းခ်ဳိ အသီးရြက္ေၾကာ္က စားလုိ႔အေကာင္းဆုံး။ ဒါကလည္း ထုံးစံပါ။ ဘိန္းပင္နဲ႔အတူ ေရာၿပီး စိုက္ထားတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အပင္မွန္သမွ်ရဲ႕ အခါးဓါတ္ကို ဘိန္းပင္က စုပ္ယူတဲ့အတြက္ သူတို႔က အခ်ဳိဓါတ္ မ်ားၿပီး အရည္ဓါတ္ရႊန္းစိုေနျခင္းပါ.... (အရင္က ပို႔စ္တစ္ခုမွာေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္)။ ထမင္းစားၿပီး ေရေႏြးၾကမ္း ဝိုင္းဖြဲ႕ၾကေတာ့ မီးဖိုေဘးမွာေပါ့။ သူ႔အေတြ႕အႀကဳံကိုယ့္အေတြ႕အႀကဳံေတြဖလွယ္ၾက ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ျပန္ေျပာၾကနဲ႔။ တစ္ဖက္ကလည္း ဒီေန႔ကင္းေတြ အထူးသတိရွိဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဘိန္းခင္းဖ်က္တာ မေက်နပ္တဲ့သူက အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း သမသြားရင္ ကြိကုန္မွာကိုး။ စိတ္မခ် တခ်နဲ႔ အိပ္ယာသာဝင္ခဲ့တယ္။ ေခါင္းအုံးနဲ႔ေခါင္းထိတာနဲ႔ တုန္းကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ညဥ့္နက္ သန္းေခါင္ အေဝးဆီက ေတာေကာင္ ေအာ္သံေတြၾကားရေတာ့မွ ျပန္ႏိုးလာမိတယ္။ ကင္းသမားကို တစ္ခ်က္ သတိထားၾကည့္ေတာ့ အင္း ...အိုေက အဝင္ဝမွာ တစ္ေယာက္ အျပင္က ကင္းတဲေလးမွာ တစ္ေယာက္ လႈပ္ရွားေနတာေတြ႕ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ေန႔ မိုးစင္စင္လင္း မ်က္ႏွာသစ္မွာ လက္ေတြ နာက်င္ေနတာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလားလား လက္ဖဝါးေတြမွာ အရည္ၾကည္ဖုေလးေတြပါလား။ ငါ ဒီေလာက္ေတာင္ ေပ်ာ့ရသလား ဆုိၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်မနပ္ျဖစ္မိတာနဲ႔ က်န္အဖြဲ႕ေတြကို တီးေခါက္ေမးျမန္းၾကည့္မိေတာ့ ဟုတ္တယ္ ဗုိလ္ႀကီး ကြ်န္ေတာ္တို႔လက္ေတြေတာ့ ဖုေလးေတြ ထေနၿပီ ဆိုမွ ............. ဟူး ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ငါတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူးပဲ။ လို႔ ။<br /><br />@@@ေနလြမ္းသူ<br /></div>ေနလြမ္းသူhttp://www.blogger.com/profile/07818783100405228166noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7897472453929327866.post-42626928690391821522010-04-23T20:11:00.006+06:302010-04-30T19:11:35.086+06:30ဘိန္းဖ်က္ခရီး (အပိုင္း - ၂ )<div align="justify">စစ္ေၾကာင္းငယ္(၂)ခု ဗ်ဴဟာကုန္းကေန စၿပီးခြာၾကေတာ့မယ္ဆိုတာနဲ႔ လုိအပ္ရင္ ဆက္သြယ္လို႔ရေအာင္ Icom(လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာစက္) channel ညွိ၊ အမည္ဝွက္ ဖလွယ္ၾကၿပီး သူငယ္ခ်င္းေရ ဂြဒ္လခ္ ပါကြာ ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔အတူ စစ္ေၾကာင္းငယ္(၂)ခု (ဌာနဆုိင္ရာေပါင္းစုံ) ေက်ာခ်င္းခိုင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕နဲ႔တျဖည္းျဖည္း ေဝးလာခဲ့တာနဲ႔ သီးႏွံစုိက္ခင္းေတြကိုျဖတ္လို႔ ေျမပုံေပၚမွာတင္ထားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ေျမာက္ဘက္ စူးစူး ဆီသုိ႔ ျဖတ္တက္ၾကရၿပီ။ မႈံျပျပေတာင္ကုန္းကလည္း ခါးလည္ကိုေရာက္တာနဲ႔ ထင္ရွားသြားၿပီ။ ဟိုးအေဝးက မိုင္းခတ္ၿမိဳ႕ေလးကေတာ့ မႈံရီၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။ ေခြ်းလည္းစို႔ ေရလည္းဆာ။ မိမိ စစ္သည္ေတြနဲ႔ ျပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္တစ္ခ်ဳိ႕က ေတာင္ထိပ္ေရာက္သည့္တုိင္ ပုံမျပက္ ေလွ်ာက္ႏုိင္ၾကေပမယ့္ အရပ္သား ဝန္ထမ္းမ်ားမွာေတာ့ ျပက္ျပက္ၿပီးက်န္ခဲ့ၾကေလေတာ့ ေစာင့္ေစာင့္ေခၚရတာေပါ့ေလ။ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း တစ္ေနကုန္ ဘိန္းခင္းေတာင္ယာ မေတြ႕မခ်င္းခရီးဆက္ရမယ္ဆိုေတာ့လည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း နားလိုက္ ခရီးဆက္လိုက္နဲ႔ ညေနေစာင္းခါနီးမွာပဲ ေတာင္ေပၚ အခါရြာႀကီးတစ္ရြာကိုေရာက္ရွိ စခန္းခ်ၾကပါတယ္။<br /><br /></div><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify">ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေကာင္းတာက ကြ်န္ေတာ္က ေခါင္းေဆာင္ဆိုေပမယ့္ လမ္းေၾကာင္း၊လုံၿခဳံေရး တို႔ေလာက္ပဲ ေခါင္းစားရတာပါ။ ရြာေရာက္တာနဲ႔ မယက အဖြဲ႕ဝင္နဲ႔ ျပည္သူ႔ရဲ က တစ္ေယာက္တို႔ ပါတာနဲ႔ ရြာ လူသူႀကီး ဆယ္အိမ္မွဴးေတြ ဘာေတြက ေနရာေတြခ်ေပး ဟင္းစားေတြပါ စီစဥ္ေပးၾကပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စားေသာက္ ၿပီးတာနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းဝုိင္းဖြဲ႕ရင္း စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာစကားကို မနည္းအားစိုက္ေျပာေန ရတဲ့ ေလသံကိုက နားေထာင္ရတာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနပါတယ္။ မယကအေနနဲ႔လည္းရြာ လူႀကီးေတြ ေခါင္းေဆာင္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို မိုင္းခတ္ၿမိဳ႕မွာေခၚၿပီး ဘိန္းမစို္က္ဖို႔၊ ပညာေပးေဟာေျပာပြဲေတြလုပ္၊ အစားထိုးသီးႏွံ ေပးအပ္ပြဲ၊ ဝန္ခံလက္မွတ္ေရးထိုးပြဲေတြ လုပ္ထားခဲ့ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း မိမိတို႔ ရြာအေနနဲ႔ ဘိန္းမစိုက္တာ ႏွစ္ေတြ အေတာ္ပင္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပၾကပါတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းကေတာ့ အေတာ့္ကို အနံ႕အရသာေကာင္း လွပါတယ္။ အျမည္းကေတာ့ ေတာင္ေပၚျဖစ္တဲ့အတုိင္း အသားေျခာက္ မီးကင္က ၂ မ်ဳိးေလာက္ပါပါတယ္။ အခါရြာအားလုံးက ေျခတံရွည္အိမ္ျမင့္ေတြပါ။ အမ်ဳိးသမီးေတြက ေခါင္းေတြမွာ ေငြခြက္ေငြျပားေတြနဲ႔ တန္ဆာ ဆင္ထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္းေတြေဆာင္းထားၾကပါတယ္။<br /><br /></div><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><div align="justify"></div><div align="justify">မိမိအတြက္စိတ္ညစ္စရာက အိမ္အေပၚထပ္မွာပါ ေခြးေတြကို ေနရာေပးထားျခင္းပါ။ (ေခြးသားကေတာ့ သူတို႔ အတြက္ စပါယ္ရွယ္သားပါတဲ့....တရုတ္ေတြဝက္သားကုိ အေလးထားစားသလိုေပါ့)။ ညအိပ္ယာဝင္ဖို႔အတြက္ မိမိကို ေစာင္ေတြ၊ေခါင္းအုံးေတြ ထုတ္ေပးလာေတာ့ တအံ့တၾသျဖစ္ရပါတယ္။ မိမိတပည့္ေတြေမးၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္တယ္ ဗုိလ္ႀကီး၊ အရာရွိဆို ဒီလိုပဲ လုပ္ေပးတာ ထုံးစံပဲ...တဲ့။ ေစာင္ႀကီးေတြက လွလိုက္တာ အနီေရာင္ ေမႊးပြ ဂြင္းေစာင္ႀကီးေတြနဲ႔၊ ေခါင္းအုံးလွလွႀကီးေတြ...ဒီလိုမ်ဳိး ေနရာမွာ ဒီေလာက္လွပတဲ့အသုံးအေဆာင္ေတြ ေတြ႕လိုက္ရတာကို အထူးအဆန္းျဖစ္ေနတဲ့ မိမိကို တပည့္က ဝင္ရွင္းျပေပးလာပါတယ္။ ဒါေတြကို သူတို႔က တရုတ္ေစ်း( ဝ နယ္ေျမေစ်း) ထဲမွာ သြားဝယ္ထားၾကတာ။ ဒါမ်ဳိးက အိမ္ကိုလာတဲ့ အထူးဧည့္သည္ေတြဖို႔ သီးသန္႔ကို သိမ္းထားၾကပါတယ္....တဲ့။ အင္းေပါ့ေလ မိမိအတြက္ေတာ့ ေန႔ခင္းတစ္ေနကုန္ေလွ်ာက္လာခဲ့ရတဲ့ ပင္ပန္းမႈေတြက တစ္ခါမွေတာင္ထင္မွတ္မထားစြာ ဒီလိုေတာင္ေပၚ ရြာေခါင္ေခါင္မွာ အိစက္ညက္ေညာတဲ့ အိပ္ယာမွာ အိပ္ပစ္လိုက္ရလုိ႔လားမသိဘူး အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ပဲ တစ္က်ဳိးတည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။<br /><br />@@@ေနလြမ္းသူ<br /></div>ေနလြမ္းသူhttp://www.blogger.com/profile/07818783100405228166noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7897472453929327866.post-60303719025780115482010-03-06T08:13:00.000+06:302010-03-06T08:51:27.745+06:30ဘိန္းဖ်က္ခရီး (အပိုင္း-၁)<div style="text-align: justify;"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 11"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 11"><link rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CPhoeNay%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> <w:usefelayout/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Font Definitions */ @font-face {font-family:SimSun; panose-1:2 1 6 0 3 1 1 1 1 1; mso-font-alt:宋体; mso-font-charset:134; mso-generic-font-family:auto; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:3 135135232 16 0 262145 0;} @font-face {font-family:Zawgyi-One; panose-1:2 11 6 4 3 5 4 4 2 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:swiss; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:1627421319 -2147483648 8 0 66047 0;} @font-face {font-family:"\@SimSun"; panose-1:2 1 6 0 3 1 1 1 1 1; mso-font-charset:134; mso-generic-font-family:auto; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:3 135135232 16 0 262145 0;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0in; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:SimSun;} @page Section1 {size:8.5in 11.0in; margin:1.0in 1.25in 1.0in 1.25in; mso-header-margin:.5in; mso-footer-margin:.5in; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin:0in; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">မိုင္းခတ္ ခလရ(---)မွာ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ကာလ၊ ဒီဇင္ဘာနဲ႔ ဇန္နဝါရီ ေဆာင္းတြင္းတစ္ခုမွာေပါ့။ တပ္ရင္းတစ္ရင္းလုံးက နယ္ေျမေဒသ လုံၿခဳံေရးအျဖစ္ ေရွ႕တန္းထြက္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ တိတ္ဆိတ္သေယာင္ေယာင္နဲ႔။ ရုံးခန္းထဲမွာ ၾကည့္စရာရႈစရာ အထက္ဌာန အဝင္ေၾကးနန္းေတြ၊ ေရွ႕တန္းက တပ္ရင္းမွဴးရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ မွတ္တမ္း အျဖစ္ဖိုင္တြဲတာတြဲ၊ ဖတ္တန္တာဖက္၊ လက္မွတ္ထိုးစရာရွိတာထိုးနဲ႔<span style=""> </span>(အဲဒီအခ်ိန္ကာလက တပ္မွာ ေအာ္တိုတယ္လီဖုန္း မရွိေသးတာ တစ္နည္းေတာ့ နားေအးသလိုလိုပဲ ..) ၿငိမ္ေနတဲ့ ရုံးခန္းကို ဆူညံညံ ဆုိင္ကယ္သံနဲ႔ မီးခိုးေတြလြင့္က်န္ၿပီး ဌာနခ်ဳပ္တပ္ခြဲမွဴး ဗိုလ္မွဴးသက္ထြန္း ဆင္ဝင္ေအာက္အေရာက္ ဆုိင္ကယ္ေပၚကေတာင္ မဆင္းရေသးဘူး ကဲ ညီေလးကိုနႏၵေအာင္ လစာၾကပ္ေတြေခၚကြာ တပ္ခြဲတစ္ခြဲစာ မင္းဦးစီးၿပီး လူရေအာင္ထုတ္မယ္ ဆိုတဲ့ အသံက ၿဖိဳခြဲ ေရာက္လာတယ္။ ေအးေဆးပါဗိုလ္မွဴးရာ လမ္းကင္းလုပ္ေပးဖို႔မဟုတ္လား။ လစာၾကပ္ေတြ မလိုပါဘူး ကြ်န္ေတာ္ဟာကြ်န္ေတာ္ ထုတ္သြားလိုက္မယ္ ဘယ္ေတာ့လဲ အခ်ိန္နဲ႔ ၂ခု ကိုသာ ေျပာပါ (စထြက္ရမယ့္အခ်ိန္နဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ လူႀကီးယာဥ္တန္း/တပ္မေတာ္စစ္ေၾကာင္း/ အေရးႀကီးယာဥ္တန္းျဖတ္မယ္ဆိုတဲ့ ၂ ခ်ိန္) ဆုိေတာ့ ဘယ္ကလာ ဒီေလာက္လြယ္တာေလး အခုလိုေျပာေနမလားဟ ငါ့ညီရ။ အခုဟာက ဘိန္းဖ်က္ေဟ့ ဘိန္းခင္းဖ်က္ ထြက္ရမွာဟ…..။<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /><span style="font-family:Zawgyi-One;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><o:p></o:p>ဗ်ာ …. ဘိန္းဖ်က္ထြက္ရမယ္<span style=""> </span>ဟုတ္လား ဆုိေတာ့ ေအးဟုတ္တယ္ ဗ်ဴဟာအစည္းအေဝးက အခုပဲျပန္လာတာ။ ညေနက်ရင္ တိုင္းကိုတင္ထားတဲ့ ေၾကးနန္း တပ္ေတြကို မိတၱဴေပးထားတာ ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ အဲဒီမွာ ရက္အလိုက္ ပါၿပီးသား။ ဟာ ဗိုလ္မွဴးရယ္ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးေလ တပ္ကေနတစ္ဖဝါးမွ ခြာလို႔မရတဲ့ဟာ (ေစ်းဆစ္တာ ေစ်းဆစ္တာ)။ ဆရာ က်ဳပ္လႊတ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ဆို အဲလို တစ္ပါတ္မေျပာနဲ႔<span style=""> </span>မင္းကို တစ္ခဏေတာင္ မ်က္စိ ေအာက္က အေပ်ာက္မခံခ်င္တာ (သူေျပာတာျဖစ္ႏိုင္တယ္ ကြ်န္ေတာ့္ကို မိုင္းခတ္ၿမိဳ႕ထဲ ခဏ ဆင္းရင္ေတာင္ သူက လိုက္လိုက္လာတယ္။ သူလည္း အိမ္မကပ္ခ်င္လို႔ျဖစ္မွာေပါ့) ဟိုဘက္ တပ္က မင္းအပါတ္စဥ္က တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးလည္း မင္းနဲ႔တစ္ရက္ထဲ ထြက္ရမယ္ လမ္းေၾကာင္း ေတြေတာ့ မတူဘူးေပါ့…တဲ့။ ေၾသာ္ တယ္ဟုတ္ပါလား။ တစ္ပါတ္စဥ္ထဲ တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီးေတြ အရႈပ္ထုတ္ေတြၾကားကေန ခဏ နားေအးပါးေအး သြားရဦးေတာ့မွာေပါ့ေနာ္… ဆုိေတာ့ သူက ေအးပါ နားေအးမလား နားမေအးလား ေတာင္ေပၚ ဘိန္းခင္းေတြေတြ႕မွ မင္းသိမယ္ဆရာ..တဲ့ ေဆးတပ္သားနဲ႔ စက္သမားပါ ေခၚသြား။ ကိုယ္ ေရွ႕တန္း<span style=""> </span>အဘနဲ႔ အဆက္သြယ္ယူတာကို ဗ်ဴဟာကစက္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္လိုက္မယ္။ ညီေလးအဆင္ေျပေအာင္သာ အရင္လုပ္သြား.. မနက္ျဖန္ ဗ်ဴဟာကုန္းမွာ ၀၇၀၀ နာရီ အေရာက္ မင္းတို႔ တပ္ခြဲ ၂ ခု ဗ်ဴဟာမွဴးကို တန္းအပ္ ႏိုင္ေအာင္လုပ္ေပေတာ့………… တဲ့။</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /><span style="font-family:Zawgyi-One;"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">စစ္ဗ်ဴဟာအေျခခ်အဖြဲ႕(မိုင္းခတ္) <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">ဗ်ဴဟာကုန္းေပၚကိုေရာက္တာနဲ႔ ဗ်ဴဟာ G-2 ကို သတင္းပို႔လိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး တစ္ဖက္ တပ္ ခမရ(---)က မိမိနဲ႔ တစ္ပါတ္စဥ္ထဲ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီး (event တူေတြေပါ့) နဲ႔သူ႔တပ္ခြဲလည္း ေရာက္လာတယ္။ သူလည္း သတင္းသြားပို႔ၿပီး ျပန္လာတာနဲ႔ မၾကားဖူးဘူး ဟေကာင္ေရ မင္းတို႔မိုင္းခတ္ေရာက္မွပဲ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးေတာင္ တပ္မွာ ေအးေအး မေနရပါလားဟတဲ့။ သူက မိမိကို ေျပာလာတယ္။ ေအာင္မယ္ ဘာမင္းတို႔ မိုင္းခတ္လည္း ငါ့မိုင္းခတ္မဟုတ္ဘူးကြ ငါလည္း ဒါကို အံ့ၾသေနတာ။ ေနခဲ့ဖူးတဲ့တပ္ ႀကဳံခဲ့ဖူးတဲ့ တပ္ေတြမွာ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီး တစ္နာရီေလာက္ ဘဏ္သြားတာ ၿမိဳ႕ထဲသြားတာေလာက္ေတာင္ တပ္မွာ သူ႔အလုပ္ေတြ သူ႔ကို ေစာင့္ေနတဲ့ကိစၥေတြက ပုံထပ္လို႔။ အခုလိုတစ္ပါတ္ ဆယ္ရက္မ်ားေတာ့ ၾကားေအာင္ ၾကားဖူးဘူးဟ လို႔ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါလည္းဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ေနေျမေဒသ စစ္ဆင္ေရးနယ္ေျမအေပၚ မူတည္ၿပီးကြဲျပားသြားၾကတာမ်ဳိးပါ။ တစ္ပါတ္ ျဖစ္ျဖစ္တစ္လျဖစ္ျဖစ္ မင္းကမိန္းမရွိတဲ့ေကာင္ မင္းတို႔အိမ္ေထာင္သည္ ဆိုတာမ်ဳိးက ဘာမွ ပူစရာမလုိပါဘူးကြာ။ ေနာက္က မိန္းမေတြကေန အကုန္ထည့္ေပးစီစဥ္ေပး လိုက္ၾက တာပါ။အိမ္သာသုံးစကၠဴကအစေလ။ ငါတို႔လူပ်ဳိေတြသာ ထမင္းခ်ဳိင့္ေတြပန္းကန္ေတြ ဘယ္က သြားဆြဲလို႔ ဆြဲရမွန္းမသိ၊ ဆုိေတာ့ ေတာ္ပါကြာ မင္းကလည္း ငါလည္း လူပ်ဳိဘဝကလာတာပါ။ မင္းတို႔ လူပ်ဳိ ဘာပူပင္စရာရွိလို႔လဲ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေပါက္ေပါက္။ တပ္ျပန္လာ စားစရာရိပ္သာရွိတယ္။ ရိပ္သာမွာ စားစရာမက်န္ အိမ္ေထာင္သည္ စီနီယာႀကီးေတြအိမ္ေျပး ခြ်ဲျပလိုက္ စားစရာေတြကုန္ေတာင္ မကုန္ဘူး တဲ့………….မိမိ ကိုျပန္တြယ္လာပါေတာ့တယ္။
<br /></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /><span style="font-family:Zawgyi-One;"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ပူးေပါင္းအဖြဲ႕တက္လာၿပီးသတင္းပို႔လာတယ္။ ဒုရဲအုပ္(၂)ေယာက္ဦးစီး ရဲတပ္စိတ္ ႏွစ္စိတ္၊ မယကအဖြဲ႕ဝင္၊ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ေျမစာရင္း အရပ္ဘက္ဌာနမ်ားက (၂)စီ ပူးေပါင္းအဖြဲ႕ ကို ရဲတပ္စိတ္အပါဝင္ ဌာနဆုိင္ရာေတြပါ မိမိတို႔ တပ္ခြဲ(၂)ခြဲမွာ အညီအမွ်ခြဲၿပီး ဝင္တန္းစီေစလိုက္တယ္။ လူစုံၿပီဆိုတာနဲ႔<span style=""> </span>စစ္ဗ်ဴဟာမွဴး(ယခု သံေတာင္ႀကီးတိုက္ခိုက္ေရး ဒုတိယေက်ာင္းအုပ္ႀကီး) ၾသဝါဒေပးပါတယ္။ ဘိန္းခင္းေတြ ဖ်က္ဖို႔လႊတ္တာဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းတစ္ခုအေနနဲ႔ လုပ္တာျဖစ္လို႔ ေသခ်ာလုပ္ဖုိ႔လိုေၾကာင္း၊ လုံၿခဳံေဘးကင္းေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ျဖစ္စဥ္ မျဖစ္ပြားေရး စသည္ျဖင့္မွာပါတယ္။ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ တပ္ခြဲမွဴး ဗိုလ္ႀကီးႏွစ္ေယာက္လုံး ငါ့အေၾကာင္းေတာ့ မင္းတို႔ ဗိုလ္ေလာင္းဘဝကတည္းက သိၿပီးသားပဲ (မသိဘဲေနမလား မိမိတို႔ ဒုတိယႏွစ္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ဗိုလ္ေလာင္း သက္တမ္း(၂)ဆက္ေတာင္ မီခဲ့တဲ့ ဆရာအရင္းေခါက္ေခါက္ေတြပဲ။) ေနာက္ဆုံးစကားကေတာ့ ေအး အဖြဲ႕ေတြအားလုံး သိထားရမွာက ေနာက္တစ္ပတ္အတြင္း စစ္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ ျပန္ေမႊမွာ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ေတြ ျပန္ဝင္တဲ့အခါမွ မင္းတို႔အဖြဲ႕ေတြ ဖ်က္ဆီးၿပီးေၾကာင္း တင္ျပထားတဲ့ ေနရာမွာ ဘိန္းခင္းေတြ ေတြ႕လို႔ကေတာ့ မင္းတို႔ေတြ နာၿပီသာမွတ္တဲ့။ ငါကိုယ္တိုင္ အေရးယူမွာ …တဲ့။ အနည္းဆုံးေတာ့ ေဂ်းေအာင္းရမယ့္ကိန္းပါ။ ဘာသတင္းပို႔စရာရွိလဲ ဆုိၿပီး ေနာက္ဆုံး မရွိပါဘူးန႔ဲ ၿပီးသြားတာနဲ႔ အေလးျပဳလိုက္လိုက္ပါတယ္။ တပ္ခြဲကိုယ္စီ သက္သာအေနထားနဲ႔ မိမိတို႔ ထပ္ၿပီး မွာစရာရွိတာ ထပ္မွာရတာေပါ့။ အားလုံးဟာ ႏုိင္ငံဝန္ထမ္းမ်ား ပူးေပါင္းအဖြဲ႕ျဖစ္သလို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအျဖစ္၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္အျဖစ္ သေဘာထားၿပီး မိမိတို႔အေပၚ တိုက္ရိုက္ က်ေရာက္လာတဲ့ အခု အမ်ဳိးသားေရးတာဝန္ကို ညီကိုေတြလို တက္ညီလက္ညီ ပူးေပါင္းၿပီး ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ေဆာင္ရြက္သြားၾကဖုိ႔ လိုေၾကာင္း ဘာညာ စသည္ျဖင့္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ…….။</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္) @@@ေနလြမ္းသူ
<br /></p> </div>ေနလြမ္းသူhttp://www.blogger.com/profile/07818783100405228166noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7897472453929327866.post-47586220218094602702010-02-26T09:06:00.000+06:302010-02-26T17:38:15.617+06:30မိုးေရစိုစိုေအာက္မွ အခ်ဳိ႕ေသာေန႔ရက္မ်ား<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-s_hqkBuiGztIv3ijoN_esbl30n8GlKgqEr33m1a8a7sc4PDHNIbgQLaSH03qZC1m-m9ZZJ6r8ZUhIoaElMu2HBQLLQlMNoW6GuM3JIPSkINwQZPe1Cg9EyOc6DChGgiHE0oMHVHlvDpM/s1600-h/1.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-s_hqkBuiGztIv3ijoN_esbl30n8GlKgqEr33m1a8a7sc4PDHNIbgQLaSH03qZC1m-m9ZZJ6r8ZUhIoaElMu2HBQLLQlMNoW6GuM3JIPSkINwQZPe1Cg9EyOc6DChGgiHE0oMHVHlvDpM/s320/1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5442503658641731186" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">ေန႔လည္ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ေလာက္ကတည္းက မနားတမ္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတာ အကႌ်ေက်ာျပင္ တစ္ခုလုံးနဲ႔ ထိကပ္ ေနတဲ့ေက်ာပိုးအိပ္ ေနရာလည္း ခြ်ဲတို႔နဲ႔ ရႊဲရႊဲနစ္လို႔ေနၿပီ။ မ်က္ႏွာေနရာအႏွံ႔ကေန မၾကာခဏ စီးက်လာတဲ့ ေခြ်းစက္ အခ်ဳိ႕လည္း အေပၚက ေနပူဒဏ္ေၾကာင့္ေျခာက္ေသြ႕စျပဳ ရာကေန အျဖဴ ဖက္ဖက္ဆားေပြးစအခ်ဳိ႕အျဖစ္ အသြင္ ကူးေျပာင္းလို႔။ အရာရွိ၊ စစ္သည္ အားလုံးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဆီကေနဒီေန႔ဒီေနရာမွာပဲ စခန္းခ်ရပ္နား ေတာ့မယ္ေဟ့ ဆိုတဲ့ အမိန္႔စကားသံကို က်ိတ္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္လို႔ေနၾကၿပီ။ မေမွ်ာ္ဘဲရွိမလား....ဆက္ေလွ်ာက္လည္း ရည္မွန္းခ်က္ စခန္းကို တစ္ေန႔ထဲ ေရာက္သြားမွာမွ မဟုတ္။ စခန္းခ် ရပ္နားတာနဲ႔ ဒီတုိင္း ပလက္စတစ္ေျမခင္းစခင္း တန္းၿပီးအိပ္လို႔ရတဲ့ ရာသီဥတုမွ မဟုတ္ပဲကိုး။ ေတာႀကီးေတာင္ႀကီး ဒီလမ္းဒီခရီး ကရင္ျပည္နယ္ေတာထဲ မိုးတြင္းကာလက အစိုးရသည္ မဟုတ္။ ရာသီဥတုတင္ အစိုးမရသည္မဟုတ္။ ရန္သူ.... ဟုတ္တယ္။ သူက အဓိက က်န္တာက သာမည။ ေလးလံေနတဲ့ ေက်ာပိုးအိပ္ကို မၾကခဏ ျပန္ဆြဲတင္ေနရ သလို ေတာင္ကမ္းပါးယံ ျဖတ္တဲ့အခါ၊ ေဘးမွာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးယံထားၿပီးျဖတ္တဲ့အခါ ဆြဲမိုင္းသတိထားရသလို ဘယ္ေနရာက ေပၚလာမလဲဆုိတဲ့ မျပက္သတိနဲ႔ ေသနက္ကို အသင့္အေနအထားနဲ႔ မသကၤာတဲ့ေနရာဆုိ ခဏတာတန္႔ၿပီး ေရွ႕ကေန လက္ဆင့္ကမ္းလာတဲ့ သေကၤတစကားကို အာရုံစိုက္နားေထာင္ စက္ဖြင့္လို႔ တပည့္ေတြကို တဆင့္ျပန္ေျပာရနဲ႔။ လူတစ္ကိုယ္လုံးက သယ္ေဆာင္ထားရတဲ့အေလးအပင္၊ စကၠန္႔မလပ္ အသက္ရွဴသြင္းမႈတိုင္းနဲ႔အတူ ထပ္တူခ် ထားရတဲ့ သတိ။ နားမယ္ေဟ့ ဆိုတဲ့အသံၾကားရင္ေတာင္ ဟူး ကနဲ ေလျပင္းရႈိက္ထုတ္ဖို႔ေတာင္ ခ်က္ခ်င္း မလုပ္ရဲတဲ့ ဒီခရီးဒီလမ္း ဒီေရွ႕တန္း................။<br /><br />တစ္ေနရာမွာ တေဝါေဝါနဲ႔ အရွိန္ျပင္းျဖတ္စီးေနတဲ့ ေတာင္က်ေခ်ာင္းကုိ ေပါင္လုံးသာသာခန္႔ ဝါးလုံးႀကီးႀကီး ျဖတ္ထိုးထားၿပီး လက္ကိုင္တန္း တစ္တန္းအေပၚမွာေျပးထားတဲ့ တံတားလိုဟာကေနျဖတ္ကူးရေတာ့ ရင္တမမနဲ႔ ကိုယ့္အတြက္မဟုတ္ေပလင့္ကစား ဗုံးသီးနဲ႔ေမာ္တာကိုထမ္းထားတဲ့ စစ္သည္အခ်ဳိ႕ျဖတ္ကူးတုိင္း စိတ္က တထင့္ထင့္နဲ႔။ ဝုံးကနဲအသံၾကားလို႔ ၾကည့္လိုက္ ရဲေဘာ္ေလးတစ္ေယာက္ ေျခေခ်ာ္သြားၿပီ။ ကင္းေတြကို ေဘး ဘယ္ညာ ထပ္ၿပီး စက္ဝုိင္းပုံထပ္ခ်ဲ႕ခိုင္းၿပီး သူ႔ကိုသြားဆြဲတင္ေပးဖို႔ စစ္သည္ ၂ေယာက္ကို တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီကေန သူရွိေနတဲ့ တံတားအလည္ကို ဝန္စည္စလြယ္ေတြအကုန္ ခြ်တ္ခ်ၿပီး လူအလြတ္နဲ႔ သြားခိုင္းရတယ္။ ေျခ ၂ ေခ်ာင္းက ေအာက္မွာတြဲေလာင္း ေက်ာပိုးအိပ္က သူ႔ကို ထပ္ၿပီး ဆြဲခ်ေနသလို၊ ေသနက္ကို ၿမဲၿမဲဆုပ္ၿပီး တံေတာင္ဆစ္ႏွစ္ဖက္အားနဲ႔ ဝါးလုံးကိုခ်ိတ္ထားရွာတယ္။ ဟိုးေအာက္က မရဏ ေအာ္သံနဲ႔ ေတာင္က်ေရေတြက တေဝါေဝါဆူညံလို႔.....ျပဳတ္က်သြားတာနဲ႔ အစရွာလို႔မရေအာင္ ေမ်ာပါ သြားမယ့္ျဖစ္ျခင္း။ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီကလာတဲ့ စစ္သည္ ၂ ေယာက္ေရာက္မွ တစ္ေယာက္က ေက်ာပိုးအိပ္ကို ဆြဲတင္၊ တစ္ေယာက္ကသူ႔လက္အစုံနဲ႔ ေသနက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီးဆြဲထားလို႔ ၊ ရင္တမမနဲ႔ ဘုရားတၿပီး သူ႔တို႔ကို အဆင္ေခ်ာပါေစ ျမန္ျမန္အေပၚေရာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလ်က္နဲ႔ ဟိုး ေအာက္က အျဖဴေရာင္ ေရလုံးႀကီးေတြနဲ႔ လွိမ့္ဆင္းေနတဲ့ ေခ်ာင္းေခ်ာက္ႀကီးကို မရဲတရဲ ငုံ႔ၾကည့္မိလိုက္တုိင္း ၾကက္သီးေတာင္ ထသြား မိတယ္။ေရွ႕တန္းဆိုတာမ်ဳိးမွာ ရန္သူနဲ႔ထိေတြ႕တိုက္ၾကခိုက္ၾကၿပီး အသက္စြန္႔လႊတ္ရတာမ်ဳိးက ဂုဏ္ရွိေပမယ့္ အခုလိုမ်ဳိးသာ မေတာ္တဆျဖစ္စဥ္ေၾကာင့္ အသက္ဆုံးရမွာကိုေတာ့ စိုးစဥ္းမွ် မလိုလားတာ စစ္သားတိုင္းပါ။<br /><br />လွ်ဳိေစာင္းအတိုင္း ပတ္ၿပီးေဖာက္ထားတဲ့ မဟာဗ်ဴဟာလမ္းႀကီးအတုိင္း မနားတမ္းေလွ်ာက္လာလိုက္ၿပီး ခဏ အၾကာေတာ့ ေရွ႕ကေန သြားေနတဲ့သူေတြ တုန္႔ သြားလို႔ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ နားေတာ့မယ္ေျပာတယ္တဲ့။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို Icom (လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာစက္) ကေန မိမိနံမည္ဝွက္ကို ေခၚလာၿပီ။ စစ္ေၾကာင္းမွဴးနဲ႔ တပ္ခြဲမွဴးေတြ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္လိုက္ၿပီး ေနရာေတြခြဲလိုက္တယ္။ မနက္ျဖန္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းပဲ၊ အခ်ိန္ကေတာ့ ဒီအခ်ိန္ပဲ ဆိုတဲ့ သူလက္ေထာင္ျပတာကို ၾကည့္ၿပီး အေလးကိုယ္စီျပဳလို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ တပ္ခြဲက ဆရာႀကီး၊ ဆရာေတြကိုယ့္နားေခၚၿပီး ဘယ္တပ္စုဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္သူက ဘာလုပ္ပါဆိုၿပီး ထပ္ဆင့္အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ တပည့္ေတြကေတာ့ ကင္းထြက္မဲ့သူက ေသနက္ကိုယ္စီနဲ႔ ပတ္လည္ လုံၿခဳံမႈအတြက္ ေဘးတပ္ခြဲ ကင္းေတြနဲ႔ နယ္ပယ္ခ်ိတ္ဆက္ဖို႔ သြားၾကၿပီ။ တစ္ခ်ဳိ႕က ေျမေနရာရွင္း မီးဖိုအရင္ဖိုဖို႔လုပ္သူကလုပ္၊ တစ္ခ်ဳိ႕ ေဘးနားက ေခ်ာင္းေလးဆီ ပလက္စတစ္ ဂါလံပုံးေတြသယ္လို႔ ေရခပ္ထြက္ကုန္ၿပီ။ ဒီလုိ ယာယီစခန္းခ်တဲ့ေနရာမွာ ျမန္ျမန္ ဆန္ဆန္နဲ႔ ေနရာတစ္ခုဖန္တီးရသလို အသံလုံၿခဳံမႈရွိေအာင္လည္း လုပ္ရပါတယ္။ သစ္ပင္ခုပ္ ဝါးခုပ္ ထင္းခ်ဳိး ရင္ေတာင္ အသံကို တိုးႏုိင္သမွ်တိုးေအာင္ က်ိတ္ၿပီး ဓါးခုပ္၊လွီးျဖတ္ရတာမ်ဳိးပါ။ သိပ္မၾကာဘူး ေနရာအစုစု ကိုယ္စီကေန မီးခိုးတလူလူပ်ံ႕လြင့္လို႔ေနၿပီ။ ထမင္း၊ဟင္းခ်က္ၾကၿပီ။ ေရေႏြးတည္ၾကၿပီ။ ေရဆိပ္ကင္းထုတ္လို႔ ေရခ်ဳိးဆင္းသူကဆင္းၿပီ။ မိမိတို႔ကေတာ့ လက္စြဲေတာ္ ပစၥတုိေလး ခါးထိုးလို႔ တပ္ခြဲပတ္လည္ ကင္းတို/ရွည္ေတြ အရင္လိုက္ၾကည့္ရတယ္။ စိတ္ခ်ေလာက္တဲ့ အေနအထားထိ လိုက္ၾကည့္ၿပီးမွာ ေရခ်ဳိးဖို႔ျပင္ရတာေပါ့။<br /><br />မိုးရြာေတာ့မယ္ထင္တယ္ ဗုိလ္ႀကီးဆိုတဲ့ တပည့္ရဲ႕စကားမွ မဆုံးေသးဘူး ရုတ္တရတ္ တေဝါေဝါ က်သံေတြနဲ႔အတူ ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ မိုးရြာခ်လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းစတာပဲ။ ျဖန္႔ခင္းထားတဲ့ အခင္းေတြေစာင္ေတြ ျပန္ရုတ္ရ သိမ္းရ ေက်ာပိုးအိပ္ျပန္ထုတ္၊ လုံးဝ ေရစိုလို႔မရတာေတြ ခ်က္ခ်င္း ျပန္စုစည္း ရေတာ့တယ္။ စစ္ေၾကာင္းတစ္ခုလုံး ပြက္ေလာရိုက္သံေတြထြက္လာတယ္။ မထင္မွတ္ပဲ ရြာခ်လာတဲ့ မိုးကို ဆဲေရးအျပစ္တင္သံေတြ ပစၥည္း အိုးခြက္ သိမ္းဆည္းသံေတြ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အမိုးအကာ ေသခ်ာျပန္လုပ္ၾက၊ ျပင္ၾကဆင္ၾကနဲ႔ တဒဂၤျပန္ၿပီး အလုပ္ ရႈပ္သြားၾကျပန္ေရာ။ တပည့္က မိမိပစၥည္းေတြ လာေကာက္သိမ္းတယ္။ အဝတ္စားေတြကို လုံးၿပီးသာထည့္ကြာ အေရးႀကီးဆုံးက ေျမပုံနဲ႔စာရြက္စာတမ္းအခ်ဳိ႕၊ သြားေလရာသယ္တဲ့ ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္စာအုပ္ႏြမ္းေလးနဲ႔၊ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ အဘိဓာန္စာအုပ္ေသးေလးတစ္အုပ္၊ ဟုတ္တယ္ ဒီလာေလးေတြက ဘဝမွာ အေရးပါဆုံး အရာေလးေတြပဲ။ က်န္တာက ေရစိုလည္း ေနပူျပန္လွန္းလို႔ရတယ္ေလ။ မိုးေရရႊဲရႊဲ တဲအမိုးျပန္မိုး တဲထိုးရတာ လြယ္ေတာ့မလြယ္ၾကပါဘူး။ လူေတြတစ္ကိုယ္လုံး ရႊဲရႊဲနစ္ၿပီး ဝါးခုပ္ ႏွီးျဖာ ခ်ည္ဟဲ့ တုတ္ဟဲ့နဲ႔ တစ္ခ်ဳိ႕ ႏွီးမခ်ည္ တတ္ေသးတဲ့ ရဲေဘာ္ေလးေတြနဲ႔ သူ႔တပ္စိပ္မွဴး ဆရာေတြ အလိုမက်သံ ဆူေငါက္သံေတြက မိုးေရက်သံေတြကို ထိုးေဖာက္လို႔ ပ်ံ႕လြင့္လာတာလည္းၾကားရပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း ေျပာေနၾကေသးတယ္။ ဟေကာင္မိုးေရကို ေၾကာက္မေနနဲ႔ဟ၊ စစ္သားမိုးစိုမွ လွတာငါ့ေကာင္ရ ...တဲ့ အဲလို ဆိုလာသူကရွိေသး။ ဆရာႀကီး ဆရာတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ အေပၚပိုင္းကို ပလက္စတစ္ မုိးကာစၿခဳံ၊ ေအာက္ပုိင္းက ေဘာင္းဘီကို ေပါင္လည္အထိ ေခါက္ထားလ်က္သား ေသနက္ကို ပိုက္လို႔ တဝုန္းဝုန္း ရြာေနတဲ့ မိုးေရၾကားမွာ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ သူတို႔ တပည့္ေတြဆီ မွာစရာရွိတာဖို႔နဲ႔ ကင္းစစ္ဖုိ႔သြားၾကေလၿပီပဲ။<br /><br />ကိုယ့္အသံကိုေတာင္ ျပန္မၾကားရေလာက္ေအာင္ ဆူညံေနခ်ိန္မွာ မိုးေမွာင္က်တာနဲ႔ အလင္းေပ်ာက္ခ်ိန္ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ရန္သူကပ္လာမွာကို အထူးသတိထားၿပီး ကိုယ္ကလက္ဦးမႈရေအာင္ ကင္းေတြလိမ္မာ ပါးနပ္မႈဖုိ႔က အေရးႀကီးတယ္ေလ။ မိုးသည္းသည္းမဲမဲရြာေနဦးေတာ့ တဲအခ်ဳိ႕ေတြဆီက မီးေတာက္တလူလူနဲ႔ ခ်က္လို႔ျပဳတ္လို႔ ေကာင္းတုန္း။ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြကေတာ့ ပဲႀကီးေလွာ္ ေရႏူးထားသလိုရွဳံ႕တြလို႔။ တဲအစြန္းမွာ ဖိုေပးထားတဲ့ မီးဖိုေလးမွာ ဖိနပ္နဲ႔ေျခအိပ္ေတြကို တန္းေလးလုပ္လို႔ မီးကင္ၾကရျပန္တယ္။ ဒါမွ ေနာက္ေန႔ ျပန္စီးရင္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ေကာင္းမွာ။ ေရစိုထားတဲ့အတုိင္းစီးရင္ အခန္႔မသင့္ သဲဝဲစားမွာေၾကာက္ရတာကိုး။ ဝါးေတာ ထဲမွာဆိုေတာ့လည္း တစ္ေပေလာက္ ဝါးစင္ေလးထိုး၊ တဲအမုိးေလးေသခ်ာမုိး၊ အစေတြကို ေလးဘက္ေလးတန္ ေျမႀကီးမွာ ငုတ္ေလးစိုက္ၿပီးခ်ည္လိုက္ရင္ တစ္ညတာေတာ့ မိုးေရစုိစိုစိစိဒဏ္ကေန ကင္းလြတ္စြာ အိပ္စက္လို႔ ရၿပီေလ။ မီးဖိုေလးကို မီးမေတာက္ေအာင္ မီးရဲရဲေလးျဖစ္ေအာင္ ကင္းသမားေတြက အလွည္က်လိုပ္သြားၾက တစ္ညလုံး ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေတာင္ အိပ္လို႔ရေသးတယ္။ ည သန္းေခါင္ယံမွာ တဲအမိုး ပလက္စတစ္ေပၚ တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္က်ေနတဲ့ အသံကိုေတာ့ ရပ္တန္႔ျခင္းသြားေစျခင္းငွာ မစြမ္းသာၾကပါဘူး။ ေဘးကပ္လ်က္ တဲကအသံၾကားေနတာနဲ႔ <span style="font-style: italic; color: rgb(102, 0, 0);">ဟေကာင္ တပည့္ေက်ာ္ မအိပ္ေသးဘူးလား</span> ေမးလိုက္ေတာ့ ။ <span style="font-style: italic; color: rgb(102, 0, 0);">ဘုရားရွိခိုးေနလို႔ ဗိုလ္ႀကီ</span>းတဲ့။ <span style="font-style: italic; color: rgb(102, 0, 0);">ေအးၿပီးရင္အိပ္ေတာ့ေလကြာ</span> ဆိုေတာ့ <span style="font-style: italic; color: rgb(102, 0, 0);">ေနာက္နာရီဝက္ဆို ကြ်န္ေတာ့္ ကင္းခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဗိုလ္ႀကီး၊ တပည့္မအိပ္ေတာ့ဘူးတဲ့</span>.... <span style="font-style: italic; color: rgb(102, 0, 0);">ေအး ဟုတ္လား။ ဒါဆိုလည္း မင္းကင္းခ်ိန္ၿပီးတာနဲ႔ ငါ့ကိုႏွဳိးကြာ</span>...ဆိုေတာ့ <span style="font-style: italic; color: rgb(102, 0, 0);"> ဗိုလ္ႀကီးက မိုးတစိစိဗြက္တစိစိနဲ႔ ဘာထလုပ္မွာလဲ။ အိပ္ပါခင္ဗ်။ တပည့္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္လုံးရွိတယ္စိတ္ခ်</span>တဲ့။ <span style="font-style: italic; color: rgb(102, 0, 0);">ဟ မင္းရွိတာနဲ႔စိတ္ခ်စရာလားဟ။ မင္း ဘိုးေအ ကင္းေတြ မုိးတေဖ်ာက္ေဖ်ာက္မွာ ငိုက္ေနရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ထေတာ့ၾကည့္ရမွာေပါ့ဟ။ ႏွဳိးမွာသာႏွဳိးစမ္းကြာ စကားမမ်ားနဲ႔</span> ဆုိေတာ့ ။ <span style="font-style: italic; color: rgb(102, 0, 0);">ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့.</span>.... တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ မိုးစင္စင္လင္းရင္ ေနာက္ေန႔ခရီးကို ဒီလုိပဲ ထက္ဆက္ရဦးမွာပါလား.............လို႔ ေတြးမိေတြးရာ သတိရမိ ရရာေတြ ျပန္လည္းေတြးေတာ လြမ္းဆြတ္ရင္း.....<br /></div>ေနလြမ္းသူhttp://www.blogger.com/profile/07818783100405228166noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7897472453929327866.post-27958460504249086212010-02-11T10:53:00.000+06:302010-02-12T06:56:38.906+06:30မေပးျဖစ္ခဲ့ေသာ စာေလးတစ္ေစာင္ (အဆက္)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqGXsY-qsaJGEr_9z48GyvhyphenhyphencIVTMNiHzvIWFIt8R-qJN3PLE9_dbd7nHSEyYuIAgFpFweD7sAvUjr9RRjHd6vrAQ1CMM-ayyF2lmjFrMs1JjcIOxl5-WDgfa1TMGxcFPkQYL6dTr51p0q/s1600-h/M0861-1.flv_000916166.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 182px; height: 224px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqGXsY-qsaJGEr_9z48GyvhyphenhyphencIVTMNiHzvIWFIt8R-qJN3PLE9_dbd7nHSEyYuIAgFpFweD7sAvUjr9RRjHd6vrAQ1CMM-ayyF2lmjFrMs1JjcIOxl5-WDgfa1TMGxcFPkQYL6dTr51p0q/s320/M0861-1.flv_000916166.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5436845440588374738" border="0" /></a><br /><span id="fullpost">အေျခခ်စစ္ဗ်ဴဟာစခန္း</span>(ေက်ာက္ႀကီး)<br /><div style="text-align: justify;"><span id="fullpost">ကားေတြေပၚကေန ပစၥည္းေတြ လက္နက္ေတြခ်ၾက တပ္ခြဲလိုက္ျပန္တန္းစီးတာေတြ လူစစ္တာေတြနဲ႔ တပ္ကလည္း သူ႔ဟာသူ အလုပ္ေတြရႈပ္လို႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ကိုယ့္ တပ္အလိုက္အဖြဲ႕ေလးေတြ လူလက္နက္ ပစၥည္းေတြ ျပန္စစ္ စုစုစည္းစည္းေလးလုပ္ၿပီး အသင့္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ေက်ာပိုး အိတ္ကိုလည္း က်စ္လစ္ေအာင္ထပ္ထုတ္ပိုး၊ အီကြစ္မန္႔ကိုလည္း ခ်ပ္ရပ္ေအာင္ျပင္ဆင္၊ ေသနက္ကိုပါေသခ်ာ ျပန္စစ္ရၿပီ။ ပစ္ဟယ္ခတ္ဟယ္ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ အားကိုးေဖာ္က သူပဲေလ။ က်ည္ကဒ္ အားလုံး ျပန္စစ္ၿပီး တပည့္ေတြပါ ေသခ်ာျပင္ဆင္ခုိင္းရတယ္။ ေပးအဖြဲ႕ ဒီတပ္ခြဲနဲ႔အတူလိုက္ပါ ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ မိမိတို႔တစ္ေတြ ၿမိဳ႕ရြာလူသူေလးပါးကို ေက်ာခိုင္းလို႔ ေတာေတာင္အထပ္ထပ္ အႏၱရာယ္ နယ္ေျမထဲကို စတင္တိုးဝင္လာခဲ့ရၿပီ။ ေတာေတာင္သစ္ပင္ ေက်းငွက္ေအာ္သံအခ်ဳိ႕ ေတာင္ခိုးနဲ႔ ေျမေငြ႕ရနဲ႔ေတြအတူ လက္ဆက္ေအးျမတဲ့ ေလထုကို ထိေတြ႕ရွဴရႈိက္ရလို႔ အခိုက္တန္႔ေတာ့ လူက လန္းဆန္းသြားသလိုနဲ႔ သိပ္ေတာ့မၾကာပါဘူး ေက်ာကေန ေလးပင္စြာဆြဲခိုထားလို႔ ပုခုံးသားေေတြ နာက်င္ တင္းက်တ္မႈက ျပန္ခံစားလာရပါတယ္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေျခာက္ေသြ႕စျပဳေတာ့မယ္ ေခြ်းစက္တို႔အေပၚ ကေန ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္စိမ့္ထြက္လာတဲ့ ေခြ်းတို႔ကုိ တဘတ္ ေသးေလးနဲ႔သုတ္လိုက္ ျပန္ထြက္လိုက္နဲ႔ ေျခဖဝါးေတြက နာက်င္မႈကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ထုံက်င္သြားၾကၿပီပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ပူေလာင္ လာလြန္းတာ မီးမ်ား ထေတာက္မလားမွတ္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေတာင္တက္ တစ္ေကြ႕ေက်ာ္၊ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေလးေတြျဖတ္၊ လွ်ဳိေတြကိုဆင္းလို႔ လမ္းေဘးမွာ ပလက္စတစ္ပါး ေျမခင္းစ တစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ ႏွင္းစက္လုံေအာင္ တစ္ညအိပ္၊ ေနာက္တစ္ေနကုန္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾက ၿပီးတဲ့ေနာက္ တပ္မဌာနခ်ဳပ္ စခန္းႀကီးအေျခကို ဆိုက္ေရာက္ပါေတာ့တယ္။</span><br /><span id="fullpost"><br />ထုံးစံအတိုင္း သတင္းပို႔စရာရွိတာပို႔ေပါ့။ ကိုယ့္တပ္ရွိတဲ့ ေနရာကိုမွ မေရာက္ေသးတာ။ တပ္မစခန္း တာဝန္ရွိတဲ့ G-3 ေရွ႕ေရာက္တုန္းရွိေသးတယ္။ <span style="font-style: italic;">ေအး ညီေလး မင္းတပ္ေတာ့ မေန႔က ထိေတြ႕မႈတစ္ခု ျဖစ္တယ္</span>။ <span style="font-style: italic;">ဟာ ဟုတ္လား အစ္ကိုႀကီး ဘယ္သူေတြဘာျဖစ္ အက်ဳိးအျမတ္ေရာ</span>… ေမးလိုက္ေတာ့ <span style="font-style: italic;">အင္း ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္က်တယ္။ ရန္သူ႔ဘက္က ၂ေလာင္းနဲ႔ M-16တစ္လက္ေတာ့ ရလိုက္တယ္</span>။ ဘယ္နားမွာ ျဖစ္တာလဲအစ္ကိုႀကီး ဆိုေတာ့ <span style="font-style: italic;">ေရဆိပ္ကို အဆင္း ငေပြးက အပိုင္ေစာင့္ၿပီး တြယ္တာကြ။ ထားပါ။ ညီေလး ဒီညေတာ့ ဒီမွာပဲ ေခါင္းအုံးရဦးမယ္။ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ညီေလးကို တစ္ခြဲတစ္ခြဲလာႀကိဳခိုင္းပါ့မယ္။ အခုေတာ့ သြားပါ နားလိုက္ဦး</span>…. ဆုိတာနဲ႔ ကုိယ့္အဖြဲ႕ေတြဆီ သတင္း စကားပါးဖို႔ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ေတာင္က်ေရ ေခ်ာင္းေလးကို တမံေသးေလးျဖစ္ေအာင္ ပိတ္ဆည္ထားတဲ့ ေရဆိပ္မွာ ေရခ်ဳိးလိုက္ေတာ့မွ ေပါ့ပါး လန္းဆန္းသြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ညေနေစာင္းလာတာနဲ႔ တဲအစုစုေတြဆီက မိးခိုးတလူလူ မီးေရာင္လက္လက္နဲ႔ ထမင္းဟင္းေတြခ်က္ေနၾကၿပီ။ အခုေတာ့လည္း အားလုံး ေအးေအးလူလူပဲ။ အင္းေပါ့ေလ။ တပ္မဌာနခ်ဳပ္ စခန္းႀကီးဆုိေတာ့လည္း လုံၿခဳံေရးကုိ စိတ္ခ်လက္ခ် ရွိထားပုံရတယ္။ ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ ေက်ာပိုးအိပ္ေလးထဲက ပစၥည္းတိုလီမိုလီေလးေတြ ျပန္ျပင္ထည့္၊ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေလး ေရးလို႔။ ဆရာတစ္ေယာက္ လာခ်ေပးတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူေလးနဲ႔ လက္တေလာ ခြဲခြာလာခဲ့ရတဲ့ ၿမိဳ႕ျပအနံ႔သက္ေတြကို ျပန္လြမ္းဆြတ္ရင္းေပါ့။ ေနာက္ေန႔မွာပဲ မိမိတို႔ကို လာႀကိဳတဲ့ ကိုယ့္တပ္က တပ္ခြဲတစ္ခြဲေရာက္ခ်လာတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ၾက စကားေတြေျပာၾက မိမိတို႔ ေနာက္တန္းက မွာလိုက္တာေလးေတြအရင္ ပါးစပ္နဲ႔ ေဖာက္သည္ခ်တာခ်ေပါ့။ လာႀကိဳတဲ့ တပ္ခြဲမွဴး ညီေလးနဲ႔ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ရင္း ခဏၾကာေတာ့ <span style="font-style: italic;">အစ္ကိုႀကီး သတင္းပို႔ၿပီးၿပီ ထြက္ေတာ့မလား</span> ေမးလာတာနဲ႔ <span style="font-style: italic;">ညီေလး သေဘာပါ။ လုပ္။ မင္းကတပ္ခြဲမွဴးေလ ေလာေလာဆယ္ေတာ</span>့။ ဆုိေတာ့ … <span style="font-style: italic;">အာ အစ္ကိုႀကီးကလည္း လုပ္ၿပီ စီနီယာသေဘာပါ။ တပ္ခြဲဆုိတာလည္း အစ္ကိုႀကီးတပည့္ေတြပဲေလ</span>။ လို႔ဆိုလာပါတယ္။</span><br /><br /><span id="fullpost"><span style="font-style: italic;">ကဲ ဟုတ္ပါၿပီ ဒါဆိုထြက္မယ္ ပြိဳင့္ဘာညာ ညီပဲ စီစဥ္။ ပစၥည္းေတြေတာ့ ကိုယ္ ခြဲေပးတဲ့အတိုင္းပဲ သယ္ၾကမယ္</span>။ အားလုံးကို ထပ္ၿပီး မွာစရာရွိတာမွာၿပီး ထြက္ခဲ့တာေပါ့။ ေက်ာပိုးအိပ္ကို တပည့္ေလး တစ္ေယာက္ သယ္ေပးတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ MA -3 က်ည္အသင့္ထိုးလို႔ လိုက္ပါခဲ့ေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ေရာက္ၿပီ။ တပ္ရင္းမွဴးဆီအရင္သတင္းပုိ႔ သူ႔အတြက္ ေနာက္တန္းက စာေတြအရင္ေပး။ ၾသဝါဒ နာခံေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာႀကီးေတြ တပ္ခြဲလိုက္ ပစၥည္းခြဲတာႀကီးၾကပ္။ ညီငယ္ေတြရဲ႕ စာနဲ႔ လူႀကံဳ ပစၥည္းတစ္ခ်ဳိ႕ လႊဲေပး ေနာက္တန္းနဲ႔ၿမိဳ႕ေပၚကသတင္းေတြ ေမးသမွ်ေျဖ။ သူတို႔ေျပာျပသမွ် လက္ရွိ ေရွ႕တန္းစခန္း ေဒသအေျခအေန လက္လက္ဆက္ဆက္ ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္ေလးကို ျပန္ေျပာျပၾကနဲ႔ မေမာႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ျမန္မာစည္ဘီယာကို လြမ္းလိုက္တာအစ္ကိုႀကီးရာ ဆိုတဲ့သူနဲ႔ ေဘာလုံးပြဲေတြ အခုခ်ိန္ဆိုအက်ိတ္အနယ္ပဲ။ အခုေတာ့ ေရဒီယိုကေန ပြဲအႏိုင္အရွဳံးေလးနားေထာင္ရင္း ေၾကနပ္ေန ရတယ္ဆိုသူကဆို။ ေရႊရြက္လွ ဒိန္ခ်ဥ္သတိရတာနဲ႔။ နန္းေရွ႕က မုန္႔ဟင္းခါးစားခ်င္တဲ့ေကာင္နဲ႔။ ဂ်ာနယ္အေဟာင္းေလးေတြကို လုယက္ၿပီး အငမ္းမရဖတ္။ ပါလာတဲ့ လူႀကဳံပစၥည္းတစ္ခ်ဳိ႕ထဲက ဘီစကစ္ထုပ္ေတြ ခ်က္ခ်င္းေဖာက္ တပည့္ကိုေခၚ လုပ္ကြာ တီးေလးေဖ်ာ္လိုက္ ဆိုတာေတြနဲ႔ တစ္ေန႔ တာေတာ့ ဆူညံပြက္ေလာေတြရိုက္ေနေတာ့တာပါပဲ။ တိုက္ပြဲမွာက်သြားတာက ဘယ္သူ တုန္းဟ ညီေလး ခုနကေျပာလိုက္တာ။ ဘယ္သူ …ဆိုေတာ့ <span style="font-weight: bold; font-style: italic;">စိန္ေဌး</span><span style="font-style: italic;"> အစ္ကိုႀကီး ခြဲ(၃)က၊ ကိုတိုးႀကီးတပ္ခြဲက။ ဟာ…. ေအးကိုတုိးႀကီးတပ္ခြဲက ဘယ္ ကုန္း(စခန္းကုန္း)မွာလဲ </span>ေမးလိုက္ေတာ့ ။ <span style="font-style: italic;">လာ အစ္ကိုႀကီး ကြ်န္ေတာ္ ျပမယ္ ဟိုမွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ကာကင္းကုန္းအဲဒါ သူ႔တပ္ခြဲတစ္ခြဲလုံး ပတ္လည္ ယူထားတာ</span>..တဲ့။ <span style="font-style: italic;">ဟာ သြားၿပီ သြားတာမွ တကယ္ကိုသြားၿပီ ……… အစ္ကိုႀကီး ဘာသြားတာတုန္း </span>လို႔ေဘးကေန ေမးလာမွ ဒီလို…ညီေလး…ဆုိၿပီး။ေရွ႕တန္းမထြက္ခင္က စာလာေပးတဲ့အေၾကာင္း၊ ျပင္ဦးလြင္မွာစာသြားေပးတာ မေတြ႕ခဲ့ ျဖစ္ခဲ့ ပုံေတြကို ျပန္ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ <span style="font-style: italic;">ညီေလး ကို အဲဒီ ကုန္းကို သြားခ်င္တယ္။ ကိုတိုႀကီး ကိုလည္းေတြ႕ခ်င္တယ္။ သူ႔တပည့္ေပးခဲ့တဲ့ ဒီစာေလးကို သူ႔တပ္ခြဲမွဴးလက္ထဲကို ထည့္ေပးခ်င္တယ္ </span>ဆိုေတာ့… <span style="font-style: italic;">ဒီေန႔သြားရင္ေတာ့ အဘ ခြင့္ျပဳမွာမဟုတ္ဘူးအစ္ကိုႀကီး။ ေနာက္ၿပီး ေပးပစၥည္းလည္း မနက္ျဖန္မွာ လာယူမွာဆုိေတာ့ မနက္ျဖန္မွ သြားမယ္ေလ အဲဒါကပိုေကာင္းတယ္</span> လို႔လိုလာပါတယ္။</span><br /><br /><span id="fullpost">အိုင္ကြန္ေလးနဲ႔ လွမ္းေခၚၿပီး ထမင္းအဲဒီမွာလက္ဆုံစားမယ္ ဘယ္သူပါမယ္ဆိုၿပီး အရင္လွမ္းေျပာတာနဲ႔ အဘကို သတင္းပို႔ သူမွာၾကားတာ နားေထာင္ၿပီးထြက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ ငါးရွာ ဟင္းစားရွာအဖြဲ႕ကို dot လုပ္ခဲ့လိုက္ၿပီး တပည့္ ၂ေယာက္ မိမိရယ္ လႈပ္ရွားတပ္ခြဲမွဴးညီေလးနဲ႔အတူ ဆက္တက္ခဲ့ၾကတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ပါးသိုင္းေမႊးေတြ ထူပိန္းေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ စီနီယာအစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူ ေနာက္တန္း မွာလည္း ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာလို အားကိုးရတဲ့ အစ္ကိုႀကီး ကိုတိုးႀကီးက စခန္းဝထိ လာေစာင့္ႀကိဳတယ္။ <span style="font-style: italic;">မဂၤလာပါ ကိုရဲစိုး</span>(အိုင္ကြန္ စက္အေခၚကြ်န္ေတာ့္အမည္ဝွက္)လို႔ေခၚၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လာေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ေနာက္ခ်င္တဲ့ ဝသီရွိတဲ့ ကြ်န္ေတာ္က <span style="font-style: italic;">ေအး ကိုယ့္ညီ ေလးစားပါတယ္ကြာ ေသခ်ာလုပ္ဖို႔ေတာ့လိုမယ္ </span>ဆိုၿပီး ေနာက္ေတာ့ လ<span style="font-style: italic;">ခြီးပါလား လဒ လာ </span>ဆိုၿပီး သူ႔တဲ့ကိုေခၚသြားပါတယ္။ ေနာက္တန္းအေၾကာင္း သူ႔အိမ္အေၾကာင္း သူ႔ဇနီးက အမွာစကား ပါးတာေလးေတြေျပာၿပီး စာေတြေပးအပ္လိုက္ပါတယ္။ မင္းအစ္မဆီက စာေတြေတာ့ မင္းတို႔ အမႈိက္ေတြျပန္မွ ငါ ေအးေဆးဖီလင္နဲ႔ ဖတ္ေတာ့မယ္ကြာ တဲ့။ သူကလည္းျပန္တြယ္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါၿပီ အစ္ကိုႀကီးရယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဒီစာကိုေတာ့ အခုဖတ္မွရမယ္ ဆိုၿပီး လက္တေလာ က်သြားတဲ့ သူ႕ရဲေဘာ္ေလး စိန္ေဌးရဲ႕ သူ႔မိဘထံ ေပးစာ ေလးကို ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔အိမ္ကို အေၾကာင္းၾကားတာဘာညာ ေရာ ဆုိေတာ့ ေနာက္တန္းက ဆက္လုပ္ေနၿပီ ညီေလး..တဲ့။ စိတ္မေကာင္းဘူး အစ္ကိုႀကီးရာ ဆိုေတာ့ မင္းထက္ တုိ႔က ပိုဆိုးတာေပါ့ကြာ တဲ့။ အင္းပါ သိပါတယ္ေပါ့။ သူ႔တပ္စိတ္မွဴး ျမင့္ေအး အခုထိ ျပန္ေျပာရင္ မ်က္ရည္လည္တုန္းဟ။ <span style="font-style: italic;">ဒို႔ ရလိုက္တဲ့ ၂ ေလာင္းနဲ႔က သူပစ္လို႔ လဲကုန္တာ။ မွန္ထားရက္နဲ႔ကို သူက ၂ေကာင္လုံးကို မရမက ထပစ္တာ။ အတင္းတက္ၿပီး ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ျဖစ္ၿပီး လဲေတာ့မယ့္ေကာင္ဆီက ေသနက္ကိုဇြတ္ဝင္ဆြဲတာ။ သူက MA-2နဲ႔ပစ္အားက ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဇြတ္တက္လာေတာ့ က်န္ ၁ ေကာင္လည္း ဆင္းေျပးတာ။ ငေပြး ေသနက္ကို ကိုင္ျပၿပီး သူက သူ႔ဆရာေတြဘက္ ျပန္ေထာင္ျပၿပီးမွ လဲက်သြားတာ</span> ဆုိၿပီး ျဖစ္စဥ္ကို ေသခ်ာျပန္ရွင္းျပပါေတာ့တယ္။ ဆရာႀကီးေတြ၊ ဆရာေတြစုံတာနဲ႔ စာအိပ္ေလးကိုဖြင့္ၿပီး ကိုတိုးႀကီးက အားလုံးေရွ႕မွာအသံထြက္လို႔ ဖတ္ျပ ပါေတာ့တယ္။</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;" id="fullpost">သုိ႔ </span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;" id="fullpost">အေဖနဲ႔အေမ က်ေနာ္ စာေရးလိုက္ပါသည္။ ေနေကာင္းၾကပါသလား။ က်ေနာ္ေနေကာင္းပါတယ္။ အခုႏွစ္ကေတာ့ စစ္ဆင္ေရးၿပီးမွ ခြင့္တင္ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါမည္။ ဒီတပ္မွာေပ်ာ္တယ္။ အေဖ့တပ္ ေက်ာင္းထက္ ေရမီးပိုမွန္တယ္။ အေဖ့ဌာနမွဴးေျပာၿပီး က်ေနာ့္ကိုေခၚလို႔ရရင္ေခၚမယ္ဆို။ စစ္ဆင္ေရး ၿပီးတဲ့အခါက် ေခၚေပါ့။ ဒါၿပီးရင္ ေနာက္တန္းျပန္နားတာနဲ႔ ဒုတပ္ၾကပ္ပါမယ္ဗ်။ ဆရာအျဖစ္နဲ႔ ေျပာင္း လာခဲ့မယ္။ မိသဲက အခုႏွစ္ ၈ တန္းဆိုေတာ့ အပိုခ်ိန္ထားရၿပီလား။ သူ႔ကိုေတာ့ အတန္းပညာ ဆုံးေအာင္ထားရေအာင္ေနာ္။ အဘြားတို႔ဆီမွာ သူေနရထိုင္ရတာ အဆင္ေခ်ာလား။ အငယ္ေကာင္က ေက်ာင္းဆက္တက္ခိုင္းလို႔ မရကိုမရဘူးဆိုရင္လဲ ထားလိုက္ပါ။ သူ႔ကိုအခု ဝပ္ေရွာ့ပို႔ထားတာ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒီမွာလည္း က်ေနာ္ေရွ႕တန္းထြက္ေနရတာ လစာမထုတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ျပန္လာေတာ့ ဘဏ္ကထုတ္ၿပီး ခြင့္ျပန္ခဲ့မယ္ေနာ္။ အေတာ္စုမိေနၿပီ။ မိသဲေလးကို ၁၀တန္းေအာင္ၿပီး ဘြဲ႕ရႀကီးျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အခုေရွ႕တန္းထြက္ေနရတာ ပိုက္ဆံေတာ့စုမိသားရယ္။ သင္တန္းတို႔ ဘာတို႔လည္းတက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ တရစ္ကပ္ရင္ေတာ့ ထက္ရဦးမွာထင္တယ္ အေဖရ။ ေရွ႕တန္း ၿပီးတာနဲ႔ လက္ေမာင္းမွာ အရစ္ကပ္၊ ခရာႀကိဳးေလးခ်ိတ္ရေတာ့မယ္ မိုက္တယ္ေနာ္အေဖ။ အေဖ့လိုပဲ က်ေနာ္လည္း ခရာႀကိဳးေလးဆြဲရမွာ မၾကာေတာ့ဘူးရယ္။ အခုလည္း လိုတာေလးမ်ား ဝယ္ၿပီးၿပီ။ တစ္လစာကို ေရွ႕တန္းထြက္ဖို႔သုံးလိုက္တာေလ။ က်န္ေသးတယ္ အရင္လခ ပိုက္ဆံေတြေရာပဲ။ ဒီတစ္ခါက စခန္းထိုင္ရမယ္ၾကားတယ္။ သိပ္မပင္ပန္းဘူးတဲ့။ အေဖေပးတဲ့ အဲဒီ ဘာဌာနဆိုလား ဖုန္းက ေခၚလို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဖုန္းမဝင္ဘူး။ ေရွ႕တန္းသြားခါနီးက် က်ေနာ္ထပ္ဆက္ၾကည့္ဦးမယ္။ အေဖတို႔အေမတို႔ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ၾကပါ။ အေမ က်ေနာ္ ကဆစ္သီးဟင္းေလး စားခ်င္လိုက္တာ။ ခြင့္ျပန္လာေတာ့မွ ခ်က္ေကြ်းဦးေနာ္။ အဘြားတို႔ဆီလည္း သြားလည္ၾကမယ္။ မိသဲကို မုန္႔ဘိုးေပးရဦးမယ္။ သူ႔ဆီကိုေတာ့ စာမေရးေတာ့ပါဘူး။ အားလုံး စိတ္တသုခကာယသုခ ျပည့္စုံၾကပါေစ။</span><br /><div style="text-align: right;"><span id="fullpost"><span style="font-weight: bold;">တသ စိန္ေဌး</span></span><br /></div><div style="text-align: right;"><span style="font-weight: bold;" id="fullpost"> ကပ တ/၂၀၅xxx</span><br /><span style="font-weight: bold;" id="fullpost"> ခမရ ( xxx )</span><br /><span style="font-weight: bold;" id="fullpost"><br /></span><div style="text-align: left;">(ေရွ႕တန္းေျမ တစ္ေနရာ၌ က်ဆုံးသြားခဲ့ေသာ စစ္သည္တစ္ဦးအား ေလးစားသတိရလ်က္) @@@ေနလြမ္းသူ<br /></div></div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>ေနလြမ္းသူhttp://www.blogger.com/profile/07818783100405228166noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7897472453929327866.post-26009005930704123202010-02-08T13:50:00.000+06:302010-02-08T14:13:50.976+06:30မေပးျဖစ္ခဲ့ေသာ စာေလးတစ္ေစာင္<div align="justify">အဲဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ဘယ္မွသြားဖို႔လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္မခ်ထားတဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ယာထ ေနာက္က် ခဲ့ပါတယ္။ အိပ္ယာေပၚကကိုမထျဖစ္ေသးတာပါ။ ရိပ္သာေရွ႕မွာ မိမိနာမည္ ေျပာေနသံၾကားတာနဲ႔ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ျပတင္းတံခါးဖြင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညီငယ္ တစ္ေယာက္က ရိပ္သာနဲ႔ ကားလမ္းကူး တံတားေလးေပၚမွာ ရပ္ေနတဲ့ စစ္သည္တစ္ဦးကို လွမ္းေမး ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ညီငယ္က မိမိအခန္းကိုအလာ <em>ညီေလး ဘာလဲ </em>ဆုိေတာ့ <em>ခြဲ(၃)က စိန္ေဌး အစ္ကိုႀကီးကို လာေတြ႕တာ ေျပာလို႔ … ေအး တပည့္လာကြာ ဆို ဘာကိစၥလဲ </em>ေမးေတာ့ <em>ဗုိလ္ႀကီးက ျပင္ဦးလြင္ကို သင္တန္း သြားမယ္ ၾကားလို႔ ။ ေအး ဟုတ္တယ္ တအခ ကို။ ဟုတ္ကဲ့ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္ စာေလးတစ္ေစာင္ လူႀကဳံထည့္ေပးခ်င္လို႔ပါ။ ဟ ရတာေပါ့ မင္းမိဘာေတြ ဆီကိုလား ခ်စ္သူ ဆီကိုလား။ မိဘေတြဆီကိုပါ</em>….တဲ့။ <em>ရတာမွ သိပ္ရတပည့္ (၁)ေစာင္မဟုတ္ဘူး (၁၀)ေစာင္ဆိုလည္းရတယ္ လိပ္စာေရာ ေသခ်ာ ေရးထားလား </em>ေမးလိုက္ေတာ့ <em>ဟုတ္ကဲ့ ေရးထားၿပီးသားပါ ဒီမွာပါ </em>စာအိပ္ျဖဴေလး ထုတ္ေပးလာပါတယ္။ <em>ေၾသာ္ မင္း မိဘေတြကလည္း <strong>တအခ</strong> ထဲကပဲကိုး။ ေအး တပည့္ စိတ္ခ် ကိုယ္သြားေပး ေပးမယ္ေနာ္ </em>ဆိုေတာ့ အေလးျပဳလုိ႔ ဟုတ္ကဲ့ ဗိုလ္ႀကီး ေက်းဇူးပါခင္ဗ် ေအး ေလးစားပါတယ္တပည့္ ။ မိမိလက္ျပန္အခ်မွာပဲ တပည့္ေလး ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေနာက္ ႏွစ္ပါတ္ေလာက္အၾကာမွာ မိမိတို႔တပ္လည္း နားရက္ျပည့္တာနဲ႔ ေရွ႕တန္းေျမကုိ ျပန္လည္ ထြက္ခြာသြားပါေတာ့တယ္။<br /><br />ျပင္ဦးလြင္(ခ်ယ္ရီၿမိဳ႕)ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္၊ ေတာင္ေလွခါး……ေက်ာင္းဆင္းၿပီးကတည္းက တစ္ခါတစ္ေခါက္မွ ျပန္မေရာက္ျဖစ္ေေတာ့တဲ့ မိမိတို႔ကို လက္ေတြ႕ဘဝနယ္ပယ္ထဲကို ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ အမိ ေက်ာင္းေတာ္ ႀကီးလည္း အရင္ကထက္ အေဆာင္ႀကီးေတြ ပိုတိုးလာၿပီး သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြနဲ႔ ေဝဆာေနလ်က္ကို ျမင္မိေတာ့မွ ပထမႏွစ္ဘဝက ေျပးလႊားသြားလာခဲ့တာအစ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ဗုိလ္ေလာင္းဘဝအဆုံး အားလုံးကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိပါတယ္။ တအခမွာဖြင့္တဲ့ တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီးသင္တန္း ကာလ တစ္ပါတ္အၾကာမွာပဲ တပ္ကေန တပည့္ေလး လူႀကဳံထည့္ေပးလိုက္တဲ့ စာအိပ္ေပၚက လိပ္စာအတိုင္း စာသြားေပး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ လိုင္းခန္းတစ္ခုလုံးကို ပိတ္ထားလ်က္သားေတြ႕ရလို႔ အနီးနားက ကြမ္းယာဆုိင္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ လိပ္စာရွင္ ဆရာႀကီးမိသားစုကလြဲၿပီး က်န္အခန္းမ်ားက အိမ္ေထာင္သည္မဟုတ္ ၾကေၾကာင္း၊ အားလုံး လုံၿခဳံေရး ထြက္သြားတာျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ဆရာႀကီးမိသားစုမွာ ခြင့္ျပန္သြားျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း လုံၿခဳံေရးတစ္ခါထြက္ဆို ၾကာတတ္သည့္အတြက္ က်န္မိသားစုမ်ားက ခြင့္ျပန္တဲ့အခါ ျပန္ၾကေၾကာင္း ေျပာျပလာတာနဲ႔ သက္ျပင္းခ်ၿပီး ျပန္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သင္တန္းကာလ ၿပီးခါနီး သြားၾကည့္တဲ့အထိ အဆုိပါ မိသားစုအိမ္က ေသာ့ပိတ္လ်က္သားပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ပထမ အခါက ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ကြမ္းယာဆုိင္ ေလးေတာင္ အစအန မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ဘယ္လုိျဖစ္ရတာလဲ။ တစ္ပါတ္ေက်ာ္ေလးအတြင္းမွာ ဆုိင္က အစအနေတာင္ မက်န္ခဲ့ဘူး ဘယ္ေရႊ႕သြားတာလဲ……..<br /><br />ဒီလိုနဲ႔ သင္တန္းၿပီးလို႔ တစ္ပါတ္ေတာင္ၾကာမယ္မႀကံေသးဘူး။ ႀကိဳသိေနလို႔ ျပင္ဆင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ ခ်စ္သူေလးနဲ႔ေတာင္ ပါးပူေအာင္ဖုန္းမေျပာရေသးဘူး ေရွ႕တန္းကို တက္မယ့္ တစ္ျခားတပ္ရင္းတစ္ရင္းနဲ႔ အင္းအားျဖည့္ ေပးအဖြဲ႕ကိုဦးစီးၿပီး ေရွ႕တန္းေျမကိုခ်ီတက္ရ ပါဦး ေတာ့မယ္။ ထုံးစံအတိုင္း သင္တန္းၿပီး ခြင့္ေစ့ ေဆးရုံဆင္း စတဲ့ စစ္သည္မ်ားကို ဦးေဆာင္လို႔ ရထားတြဲတစ္တြဲ ခြဲတမ္းရတဲ့ဟာေလးမွာ တပ္ရင္း သုံး ေလး ငါးရင္း ေလာက္က အင္အားျဖည့္အဖြဲ႕ေတြေပါင္းၿပီး ကပ္ညွပ္က်တ္သိပ္လို႔ ရ ရထားႀကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္စီးၿပီး …… လမ္းေဘးဝဲယာ တစ္ေလွ်ာက္ မီးေရာင္ လင္းလင္းလက္လက္ေလးေတြ လမ္းေဘး ယာတဲေလးေတြ ပ်ဥ္မနား၊သာစည္၊ေတာင္ငူ စတဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးေတြကို ျဖတ္လို႔ ေအးေအးလူလူ ကားေလး ဆိုင္ကယ္ေလးေတြနဲ႔ သြားလာေနတဲ့ ကိုယ္လိုသူလို အရြယ္လူငယ္ေတြကို အားက်ေနမိသလိုလိုနဲ႔။ ေရေအးရမယ္ေရေအး …. ကြမ္းယာ ေဆးလိပ္ အစ္ကိုေရ ကြမ္းယာေဆးလိပ္ဆိုတဲ့ အသံေလးေတြပ်ံ႕လြင့္လုိ႔ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ရင္း လိုက္ပါခဲ့ပါတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ ရထား တစ္ေထာက္နားေပးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကလည္း ဓါတ္အက်ဆုံး အခ်ိန္ေတြထဲ တစ္ခုအပါအဝင္ပါ။ ဘယ္မွာထိုင္စားလို႔စားရမွန္းမသိ ပိုဆိုးတာက သူမ်ားတပ္နဲ႔ ကပ္လိုက္ရတဲ့အခါ ျဖစ္တတ္တဲ့ အခက္အခဲေလးေတြပါ။ ကိုယ့္တပ္နဲ႔ကိုယ္ဆို တပ္ခြဲလိုက္က တပည့္ေတြ ခ်က္ယူလာတဲ့ ထမင္းဟင္း စတီးခ်ဳိင့္ေလးဆြဲလို႔ အစ္ကိုႀကီး ညီေလးေတြ စုၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးႏႊဲလို႔ရေတာ့ သိပ္ၿပီး ပူစရာမရွိပါဘူး။ အခုဟာက တပည့္ေတြခမ်ာလည္း ေနရာသီးသန္႔ကလုပ္ေပးခ်င္ ဘယ္မွာ လုပ္ေပး ရမွန္းမသိနဲ႔ အတူတူစားမယ္ဆိုေတာ့လည္း ဆရာႀကီး ဆရာမ်ားက ကိုယ့္ဗုိလ္ႀကီး ကိုယ့္အရာရွိကို သီးသန္႔ေလး လုပ္ေပးခ်င္ၾကတာမ်ဳိး။ လာပါ မထူးပါဘူး ျဖစ္သလိုေပါ့ ေနာက္ ႀကဳံသလိုေပါ့ဗ်ာ… ဆုိၿပီးသမုဒၶရာ ဝမ္းတစ္ထြာ ျပည့္သြားၿပီးေရာေပါ့ေလ။……………………………………………..<br /><br />(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)@@@ ေနလြမ္းသူ</div>ေနလြမ္းသူhttp://www.blogger.com/profile/07818783100405228166noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7897472453929327866.post-60308810406031386202009-12-30T14:48:00.000+06:302010-01-02T14:59:52.037+06:30မုိးေရစိုစုိေအာက္ တခ်ိဴ ့ေသာေန ့ရက္မ်ား (၂)<div style="text-align: justify;">၆ ထပ္ေကြ႕ လို႔အမ်ားေခၚတဲ့ ေတာင္တက္လမ္း အဆင့္ဆင့္ အပုိင္းက နာမည္ႀကီးပါ။ ရန္သူနဲ႔ မၾကာခဏ ထိေတြ႕မႈေလးေတြ ျဖစ္ပြားတတ္၊ မိုင္းျဖစ္စဥ္ေလးေတြျဖစ္တတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုျဖစ္တာမို႔ လမ္းကင္းအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ တပ္ေတြ အထူးသတိထားၾကတဲ့ေနရာတစ္ခုေပါ့။ ဒီလိုေနရာက ကိုနႏၵေအာင္ တပ္ခြဲ တာဝန္ ယူရတဲ့ အပိုင္းမွာ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ကုိ ပါဝင္လာေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ တပ္ခြဲမွဴး ဦးစီး တပ္ခြဲရုံးအဖြဲ႕ပဲ ဒီေနရာကို အပိုင္ယူထားလိုက္တာေပါ့။ က်န္အပိုင္းေတြကို ညီငယ္ တပ္စုမွဴး ၂ ေယာက္ရဲ႕ တပ္စု ၂ စု၊ တပ္စိတ္ေတြ ခြဲေပးထားလိုက္တယ္။ ေနရာကိုေတာ့ မိုးတဖြဲဖြဲေအာက္မွာ မ်က္ႏွာေပၚကို ေတာေဆာင္းဦးထုတ္ကေန စိမ့္ၿပီးမ်က္ႏွာေပၚျဖတ္စီးက်လာတဲ့ မိုးေရနဲ႔ေခြ်းေရာေရာ ငန္က်ိက်ိ အရည္ေတြကို မၾကာခဏ သုတ္ရင္း မိမိကိုယ္တိုင္ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေခၚသြားၿပီး ဘယ္ေနရာမွ ဘယ္သူနဲ႔ ဘာလက္နက္ေနရာခ်၊ ေက်ာဘက္ကိုလွည့္ၿပီးဘယ္သူေတြေနရာယူ၊ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္ႏွေယာက္က အဲဒီကုန္း မွာေန၊ ဟိုေကြ႕မွာက ဘယ္ဆရာကိုထား၊ နေမာ္နမဲ့ႏုိင္မယ့္ ရဲေဘာ္ကို ဆရာႀကီး ေတြနဲ႔တြဲခ်၊ အမိန္႔မရဘဲ မီးမေမႊးဖို႔၊ ငါးမပစ္ဖို႔ (ငါးပစ္တယ္ဆုိတာက လမ္းေဘးေတာထဲက ေခ်ာင္းႀကိဳေခ်ာင္းၾကားဝင္ ငါးအုပ္စုစု ေတြ႕တဲ့ေနရာကို ေသနက္ေျပာင္း ထိုးခ်ိန္ၿပီး ၂ ခ်က္ေလာက္ကိုင္ထည့္လိုက္တာ၊ ခနေနေတာ့ ငါးေတြ တုန္းလုံး ပက္လက္နဲ႔ ေရေပၚေပၚလာတာကို အသာေလး ေကာက္ထည့္ ဟင္းစားအလြယ္ရွာနည္းေပါ့) ေသနက္သံထြက္မွာကိုး။ ဒီေတာ့ တားရတာေပါ့။ ကိုယ္က အလစ္အငိုက္ယူပါတယ္ဆုိမွ။ အသံလုံမွ ေတာ္ကာ ၾကမယ္ေလ။ အဲဒီေရထဲကိုခ်ိန္ၿပီး ပစ္ထည့္လိုက္တဲ့ေသနက္ရဲ႕ ေျပာင္းဝက ေရမ်က္ႏွာျပင္နဲ႔ အနည္း ဆုံး ၁ ေပ ေလာက္ခြာရပါတယ္။ အဲဒီထက္နီးၿပီး အတင္းကပ္ပစ္လိုက္ရင္ ေသနတ္ေျပာင္းထြက္ရွိန္ နဲ႔ ေရက အေပၚကို ရိုက္ခတ္လာၿပီး ေရက ေသနတ္ေျပာင္းကို အလုံးအရင္းနဲ႔လာေဆာင့္ရင္ အပူအေအး ခ်က္ခ်င္းေျပာင္း လဲမႈ ေၾကာင့္ ေသနတ္ေျပာင္း ကြဲတတ္ပါတယ္။<br /><br />အခုလည္း ၆ ထပ္ေကြ႕အလည္တည့္တည့္မွာ မိမိအတြက္ ဘိေကာင္းေကာင္းေလးရတာနဲ႔ ေနရာခ်၊ အစြန္ ၂ ဖက္ေတြကို စိတ္ခ်ရတဲ့ ဆရာႀကီးနဲ႔ဆရာ တစ္ေယာက္ ၂ ဖြဲ႕ခြဲခ်ေပးလိုက္တယ္။ လႈပ္ရွားရွားေလး နည္းနည္း လုပ္ထားတာနဲ႔ နာရီကလည္း စားနာရီထုိးခါနီး ( မနက္ ၁၁ နာရီအခ်ိန္) ေရာက္လာတာနဲ႔ ဗိုက္က အသံ ျမည္လာၿပီ။ ကဲ တပည့္ေရ စားမယ္ကြာေပါ့။ အဖြဲ႕ေတြလည္း ကိုယ္စီ မနက္ေစာေစာ ထ ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းထုပ္ ကိုယ္စီနဲ႔ပါ။ မိုးက ဘယ္လိုမွ မတိတ္ဘူး။ ဝါးပင္ႀကီး သစ္ပင္ႀကီးေတြ ဘယ္ေလာက္ထူထူ မိုးေရက ေတာ့ရႊဲရႊဲစိုပါပဲ။ ငါ့အတြက္ တဲမထိုးေတာ့နဲ႔ကြာ။ အိပ္ခါနီးမွ ပုခက္ေလးဆင္ အေပၚက ထုံးစံအတိုင္းေပါ့ လို႔ တပည့္ကိုေျပာထားေတာ့ အခု နားခိုဖို႔က် အမိုးအကာက လိုလာျပန္ေရာ။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မိုးကာပါးေလးကို ေထာင့္ေလးခုမွာ ႀကိဳးစေလးေတြခ်ည္လို႔ ဝါးရုံၾကားမွာအမိုးလုပ္ ေအာက္က ေရစီးကာဖို႔ ပတ္လည္ကို လက္ ယက္ေျမာင္းေလးေဖာက္လိုက္တယ္။ ဝါးပိုးလုံး ၂ ဆစ္၂ ဆစ္တုံးေတြကို အေပါက္ေဖာက္ၿပီး အလည္ကို ဝါးမာေခ်ာင္း လွ်ဳိလိုက္ေတာ့ ထိုင္စရာခုံျဖစ္သြားၿပီေလ။ တပည့္က မိမိအတြက္ထမင္းျပင္ဆင္ေပးေနၿပီ။ က်န္တဲ့ အဖြဲ႕ေတြ ကင္းသမားက လြဲလို႔ အားလုံး ထမင္းစားေတာ့ က်န္အဖြဲ႕လိုက္ကို လွမ္းၿပီးအခ်က္ေလး ဘာေလး ျပလိုက္ေတာ့ လို႔ခိုင္းလိုက္ရတာေပါ့။ အခုလိုခါမ်ဳိးေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲစားတာေပါ့။ က်န္အခ်ိန္ဆိုရင္ တပ္ခြဲက အရာရွိအငယ္ေတြနဲ႔ ဆရာႀကီးေတြ တစ္ခါတစ္ခါ စုစားရင္း အေတြ႕ႀကံဳေလးေတြဖလွယ္ၾကေပါ့။ မိုးရြာေနေတာ့ တစ္ခုေကာင္းတယ္ ေဆးဖို႔ေၾကာဖို႔ေရ ခပ္ေနစရာမလုိဘူး။ အမိုးလုပ္ထားတဲ့ မိုးကာစ တစ္ဖက္ကို ခဏနိမ့္ ထားၿပီး ေရအိုင္လာတာနဲ႔ ေလွ်ာခ်လိုက္ရုံပဲ။ ပန္းကန္ေဆးခြက္ေဆး အိုေကပဲ။<br /><br />ကိုယ္ကေတာ့ ထိုင္ရင္းစားေပါ့။ က်န္အဖြဲ႕ေတြကေတာ့ အခုလိုအခ်ိန္ဆို မိုးတိုးမတ္တပ္စားတဲ့သူနဲ႔ ကိုယ္ေပၚကို ေျမခင္း မိုးကာၿခဳံ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ျဖစ္သလိုအျမန္စားလိုက္ၾကတာကမ်ားပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က ဝါးဆစ္ဘူး ခြက္ေလးကိုင္ၿပီးလာေပးတယ္။ ဗိုလ္ႀကီး ေရေႏြးပူပူေလး ေသာက္လိုက္ဦး ….တဲ့။ ကဲ မိုးဒီေလာက္ရြာေနလည္း ေရေႏြးပူပူကို ထမင္းစားခ်ိန္ေလးမွာ ရေအာင္လုပ္လိုက္ႏုိင္ေသးတယ္။ မိမိတို႔စစ္သည္မ်ားအတြက္ေတာ့ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ အခုလို ရာသီဥတုမိုးေအးေအးထဲမွာ ေရေႏြးပူေလး တစ္ခြက္ ေသာက္လိုက္ရရင္ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေအးေနတာေလးေတြ တစ္ခဏခ်င္း ေႏြးသြားသလိုခံစားရသလို ေနသာ ထိုင္သာလည္းရွိသြားတတ္ပါတယ္။ အလုပ္တစ္ခုေတာ့ၿပီးသြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ထမင္းစားခ်ိန္ ခရီးသြားခ်ိန္ ေရခ်ဳိးခ်ိန္တို႔ဆိုတာ အစုိးမရဘူးေလ။ ဘာျဖစ္စဥ္မွ မျဖစ္ရင္စိတ္ေအးရတာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ခါ အခ်ိန္က်လို႔စားလိုက္ရေပမယ့္ တာဝန္တစ္ခုလုပ္လိုက္ရသလိုပဲ စိတ္က မွတ္ယူထားတတ္မိတယ္။ အခုလည္း တပည့္ေက်ာ္ (၃/၄)ေယာက္ လက္ေရြးစင္ေခၚၿပီး လက္စြဲေတာ္ MA-3 ေလးကို တင္းတင္း ဆုပ္ကုိင္ရင္း ေအာက္ဘက္ကိုဆင္းဖို႔ျပင္ရတယ္။ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ဆို ကင္းသမားအပါအဝင္ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဲေဘာ္ေလးမ်ားက ထမင္းလုံးစီတတ္ၾကတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကို အလစ္ငိုက္ယူၿပီး ကင္းစစ္ရင္း သူတို႔ကုိ ႏုိးၾကားေနေအာင္ လုပ္ေပးရင္း မိမိကေတာ့ နားခ်ိန္မယူဘဲ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားသြားေပး လူေယာင္ ျပေပးရတာေပါ့။ မိုးကရြာရြာ ေျမသားေတြက ေရေတြစီးလို႔ ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္ေတြမွာ တဘုန္းဘုန္း ေခ်ာ္လဲၾကတာေပါ့။ ဘိုင္းကနဲေခ်ာ္ေလး လူက ပက္လက္ကားယားနဲ႔ ေလွ်ာ တိုက္ပါသြားၾကေပမယ့္ လက္က ေသနတ္ကိုအေပၚေထာင္လ်က္ပဲ။ လူက လဲက်လို႔ ရႊံ႕ဗြက္စင္ ေရေတြရြဲေစဦးေတာ့ ေသနတ္ေတာ့ အထိမခံဘူးေလ။………………..<br /><br />@@@ by ေနလြမ္းသူ<br /></div>ေနလြမ္းသူhttp://www.blogger.com/profile/07818783100405228166noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7897472453929327866.post-30007163583951092302009-12-27T17:52:00.000+06:302010-02-08T14:22:03.902+06:30မိုးေရစုိစုိေအာက္က တခ်ဳိ႕ေသာေန႔ရက္မ်ား<div style="TEXT-ALIGN: justify">တပ္ခြဲမွဴးေတြ အဘေခၚတယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း IOညီေလးလာေျပာတာနဲ႔ တပ္ရင္းမွဴးတဲနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ စုံေအာင္ေစာင့္လိုက္ၾကတယ္။ ခဏေန တပ္ခြဲမွဴးေတြစုံၿပီဆိုတာနဲ႔ သူ႔ေဘးမွာအဖီဆြဲထားတဲ့ ဝါးစားပြဲ ခုံေတြရွိတဲ့အစည္းေဝးတဲေလးထဲမွာ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ တပ္ရင္းမွဴးကို အေလးျပဳၿပီး ဝင္လိုက္ၾကတယ္။ အနီးဆုံးက စီနီယာတပ္ခြဲမွဴးကို လက္ထဲကေၾကးနန္းမွတ္တမ္းႀကီး ထုိးေပးရင္း စကားစပါတယ္။ တပ္ခြဲမွူးမ်ားအားလုံး နားေထာင္ပါ လာမယ့္ (--)ရက္ေန႔မွာ ထီးထဘက္ကိုသြားမယ့္ တိုင္းတပ္နဲ႔အတူ အင္အားျဖည့္(ေပးအဖြဲ႕)တက္လာမယ္။ အခုကတည္းက ကိုယ့္ညီေတြကိုတပ္ခြဲလိုက္ လမ္းကင္းအပုိင္းေတြ ခြဲထားေပးခ်င္တာရယ္ တုိင္း/တပ္မက ခ်ျပလာတဲ့ သတင္းနဲ႔ ညကခ ေလးေတြေျပာခ်င္လို႔ ေခၚလိုက္တာ…..ဆိုၿပီး အစျပဳလို႔ နယ္ေျမေဒသအေျခအေန လိုက္နာရမယ့္ ေဆာင္ရန္/ ေရွာင္ရန္ေတြ တသီတစ္တန္း ႀကီး ေျပာျပ လာပါေတာ ့တယ္။ တပ္ခြဲလိုက္ လူ/လက္နက္ အေျခအေန ကိုယ္စီ တင္ျပ တစ္ျခား လုပ္ခ်င္တာ ေလးေတြ ေဆြးေႏြးၾက၊ တပ္ခြဲလိုက္လမ္းအရွည္ကို တြက္ခ်က္ပိုင္းၾက၊ ဧရိယာသတ္မွတ္ၾကနဲ႔ အားလုံးၿပီးစီး အိုေကၿပီဆိုတာနဲ႔ ေအး ေကာင္းပါၿပီ တစ္ျခားသတင္းပို႔စရာ မရွိရင္ ျပန္နားၾကေတာ့ ဆုိတဲ့ အသံနဲ႔အတူ အေလးျပဳၿပီး ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။<br /><span id="fullpost"></span></div><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span style="font-size:+0;">ေပးအဖြဲ႕လာေတာ့မယ္ဆိုတဲ့သတင္းကိုကြ်န္ေတာ္တို႔လိုလူပ်ဳိအရာရွိေတြမွအပက်န္စစ္သည္လူပ်ဳိအစတပ္ရင္းမွဴး အဆုံး အားလုံးကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကိုယ္စီနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကမွာေပါ့။ အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ဆုိေတာ့ ေနာက္တန္းေျမက ဇနီး သားသၼီးေတြဆီက စာလႊာေလးေတြနဲ႔အတူ ေရွ႕တန္းမွာ စားဖို႔ အေၾကာ္အေလွာ္၊ၾကိဳက္ တတ္တဲ့အေျခာက္အျခမ္းေလးေတြ၊ ေဆးဝါးေလးေတြ ပါလာေတာ့မယ္ေလ။ စစ္သည္လူပ်ဳိေတြက်ေတာ့ လစာ ေငြအခ်ဳိ႕တစ္ဝက္/ ေနာက္တစ္ဝက္က် လစာမထုတ္ခင္ကတည္းက သူ႔တပ္ခြဲလိုက္က လစာၾကပ္ကို စက္နဲ႔ ႀကိဳၿပီး လွမ္းမွာထားၾကတယ္။ လစာထဲကေငြနဲ႔ ဘာေလးဝယ္ေပးပါ၊ ဘယ္သူနဲ႔ဘယ္သူေတြထဲက ငါးေျခာက္ ေလး အေၾကာ္ေလွာ္ေလးလုပ္ေပးပါဆိုၿပီးမွာထားေတာ့ သူတို႔အတြက္လည္း ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ပါလာၾကပါတယ္ ဆုိေတာ့ အားလုံး တက္ၾကြစြာ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကၿပီေလ။</span><br /><br /><span id="fullpost">ေမာင္နႏၵေအာင္ တို႔ လူပ်ဳိအရာရွိတစ္စု (IO/AQ) အပါအဝင္ တပ္စုမွဴးညီငယ္မ်ားက်ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ အဲလို မွာလို႔ရမလဲေလ။ လစာက ကိုယ့္ခ်က္လက္မွတ္နဲ႔ကိုယ္ အင္းဝဘဏ္မွာ ထုတ္ၾကရေတာ့ လကုန္လစာထဲက ျဖတ္ပါေျပာရေအာင္ တပ္ရင္းကိုမွ လစာမဝင္တာကိုး။ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးခမ်ာ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ဆိုလည္း တတ္ႏုိင္ေသးတယ္ အခုက် သူ႔မွာလည္း ေနာက္က မိန္းမဆီက ေတာင္းသုံးေနရတာမ်ဳိးဆို ဘယ္လိုလုပ္ပါ့မလဲ။ အိမ္ေတြကလည္း ပို႔ေပးလို႔ကမရ အားလုံးက တပ္နဲ႔ေဝးရာေတြကခ်ည္းပဲေလ။ မႏၱေလးဘုရားႀကီးနားက ညီငယ္ တစ္ေယာက္ပဲ သူ႔အိမ္က တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးဆီထိ တကူးတကလာပို႔ေပးေတာ့ ေပးအဖြဲ႕လာတိုင္း ပါလာတတ္ တာ။ အစားအစာက ထားေတာ့ အေမာေျပအပန္းေျပ စာေလးဘာေလးက်လည္း တပ္တစ္တပ္ ေပးတက္မယ့္ အခ်ိန္မွ စာကို တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးဆီ အခ်ိန္ကိုက္ပို႔ေပးႏုိင္မွ ေရွ႕တန္းထိပါလာတာမ်ဳိးဆိုေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ အိမ္ကတို႔ ခ်စ္သူရည္းစားဆီကတို႔ ဘာစာမွ ပါမလာႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ထူးကဲၿပီးလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ ေမွ်ာ္လင့္မေနၾကေတာ့ဘူးေပါ့။</span><br /><br /><span id="fullpost">တပ္ခြဲလိုက္ နယ္လမ္းပိုင္းေလးေတြ ပိုင္းယူလိုက္ၾကတယ္။ မိုးတြင္းဆိုေတာ့ ဒုကၡေတာ့ေရာက္ဦးေတာ့မွာေပါ့။ မိုးကတဖြဲဖြဲ လမ္းကေရေတြစီး ရႊံ႕ဗြက္ထဲေခ်ာ္လဲတာမ်ဳိး လူေတြလည္း မိုးကာၿခဳံထားေပမယ့္ ၾကြက္စုတ္ေလး ေတြ ျဖစ္လို႔။ အဓိကအခက္အခဲက လမ္းေဘးေတာင္ကုန္း စခန္းေလးေတြေပၚမွာ အေပၚကမိုးဖြဲဖြဲ ေအာက္က ေျမက စုိစိစိမွာ ထမင္းခ်က္ရတဲ့စစ္သည္ေတြရဲ႕ ျပသနာပါ။ ထင္းစ ဝါးစေတြက မုိးေရေၾကာင့္ စုိတာထက္ကို ႏူးလို႔။ ဒါလည္း ေျမက်င္းေလးေတြတူး ဖိနပ္ကရာဘာခုံ အသားကို ဓါးနဲ႔လွီးဖဲ့ယူၿပီး မီး ရေအာင္ေမႊး ခ်က္ၾက ျပဳတ္ၾကတာပါပဲ။ လၻက္ရည္ပူပူေလးေတာင္ ပါလိုက္ေသးတယ္။ ကိုယ့္လမ္းပိုင္း အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ အဖြဲ႕ လိုက္ကို ေန႔ညခ်ထားၿပီး လႈပ္ရွားပါထားလိုက္ေတာ့တယ္။ မိမိတို႔ကိုယ္တုိင္လည္း ဟိုအပိုင္းကေန ဒီအပိုင္းသြား လိုက္ စစ္လိုက္ေပါ့။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ အလစ္ေလးနဲနဲေလး ေပးလိုက္တာနဲ႔ ရန္သူက လမ္းေပၚတက္ၿပီး မိုင္းေထာင္သြားမွာေလ။ တပ္ေတြကိုယ့္နယ္ေျမ လမ္းပိုင္းက ျဖတ္သြားတဲ့ေန႔မွ ဂ်ိမ္း ဆိုၿပီးမိုင္းတစ္လုံးကြဲတာနဲ႔ အဲဒီလမ္းပိုင္းမွာ တာဝန္ရွိတဲ့တပ္ခြဲမွဴး ရွင္းေပဦးေတာ့။</span><br /><br /><span id="fullpost">ကိုယ္အသုံးမက်လို႔ မိုင္းကြဲတာ မိမိတာဝန္ယူထားေနပါလ်က္က ကြဲရေလခ်င္း ဆိုၿပီး ကိုယ္တုိင္လည္း မေက် မနပ္ျဖစ္ရမယ္ဆိုေတာ့ အခုလုိတာဝန္စယူၿပီဆိုကတည္းက ရန္သူ(လူ)မေျပာနဲ႔ ေတာၾကက္၊ ေတာေကာင္ ေတာင္ အျဖတ္မခံေတာ့ဘူး။ ဘယ္အျဖတ္ခံမလဲေနာ္ ျဖတ္တာေတြ႕တာနဲ႔ ပစ္ ပဲ။ ဒါမွ အူစိုမွာေလ။ ခက္တာက ဒီလိုမိုးတြင္း ဘာေတာေကာင္မွ သိပ္မထြက္ေတာ့လည္း မိုးရြာရြာထဲမွာ ထုံးစံအတုိင္း မွ်စ္ ဟင္းမ်ဳိးစုံ ငရုပ္သီးရဲရဲ ထမင္းပူပူေလးနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူ ဝါးဆစ္ဘူးေလးရယ္ ေပးအဖြဲ႕နဲ႔တပ္ေတြ တက္လာမယ့္ ရက္ကို ေစာင့္စားရင္း လမ္းေပၚမွာအိပ္လုိက္ ကုန္းစခန္းေပၚအိပ္လိုက္ လမ္းေဘးသစ္ပင္မွာ ပုခက္ဆင္ အေပၚမွာ ေျမခင္တင္းရင္း မိုးစဲေန႔ မိုးရြာေန႔ ေတြနဲ႔ ေတာင္ခိုးေတြတလူလူအၾကားမွာ ေတာင္ေတာင္သဘာဝနဲ႔ အထာက် တစ္ခ်က္ မက်တစ္ခ်က္ မိုးေမွာင္ေန႔ေတြ အကုန္ျမန္ေအာင္ ေရတြက္ရင္း…………</span><br /><br /><span id="fullpost">@@@ By ေနလြမ္းသူ</span> </div>ေနလြမ္းသူhttp://www.blogger.com/profile/07818783100405228166noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7897472453929327866.post-13744227870891639292009-12-20T12:53:00.000+06:302010-02-08T14:45:22.472+06:30သံေယာဇဥ္ အမွ်င္တန္း မိရင္ျဖင့္<div style="TEXT-ALIGN: justify">ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ တပ္ရင္းရုံးကိုသြားၿပီ တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီးနဲ႔ လစာၾကပ္အဖြဲ႕၊ က်န္ ရုံးအဖြဲ႕ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ လိုက္တယ္။ တပ္ရင္းမွဴးအပါအဝင္ ဒုတပ္ရင္းမွဴး နဲ႔ တပ္တစ္တပ္လုံးက မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္း လုံၿခဳံေရးတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနၾကရတာကိုး။ ဒီလိုပါပဲ တပ္ေတြက ေရွ႕တန္းကျပန္လာလို႔ ေနာက္တန္းေျမမွာ ျပည့္ျပည့္ဝဝ နားတယ္ဆိုတာ ၿမိဳ႕ေနလူထုအၾကားမွာ လုံၿခဳံေရးတစ္ရပ္လုပ္ေပးရင္း အနားယူတယ္လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့။ ကားသမားနဲ႔အတူ လိုက္ပို႔မယ့္ အကူ ရဲေဘာ္ေလးက ကားနားမွာအသင့္ေစာင့္လို႔ ။ မိမိစာရြက္ စာတမ္း ထည့္ ထားတဲ့ ဖိုင္ေလးကို ပိုက္လို႔ ဗိုလ္နႏၵေအာင္ တစ္ေယာက္ ၄ ႏွစ္ခြဲတာ ေနထိုင္သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့ အရာရွိ ရိပ္သာႀကီးကိုတစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဆုိ႔နင့္ေနသလိုလိုႀကီးပါ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေက်ာင္း ဆင္းစ ဒုဗုိလ္ဘဝ အရာရွိေပါက္စ အေတြ႕အႀကဳံေတြကို မိခင္တပ္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္နဲ႔အညီ ဒီတပ္ႀကီးနဲ႔အတူ အရာရွိ စစ္သည္အားလုံးက ေနသား တစ္က် ျဖစ္ေအာင္ သိေအာင္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တာေလ။ အခုဒီေျမဒီတပ္ ဒီေဒသကေန အၿမဲတမ္းေျပာင္းေရႊ႕အမိန္႔ ဆိုတာ ႀကီးက်လာၿပီး ခြာရဦးေတာ့မွာေပါ့။ စစ္သားဘဝဆိုတာ ဒီလိုပါ ပဲကြာဆုိတဲ့ စီနီယာႀကီးေတြ ေျပာဆိုဆုံးမ ခဲ့တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ပစၥည္းေတြစုံၿပီးလား တပည့္ေက်ာ္လို႔ တစ္ခ်က္ လွမ္း ေမးအၿပီးမွာပဲ <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">ဦးဗိုလ္ႀကီး ဦးဗိုလ္ႀကီး</span> ဆိုၿပီး ဂါဝန္နီနီေလးနဲ႔ ၆ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေလး သက္သာဆုိင္ေဘးလမ္းကေန ေျပးတက္လာေနပါတယ္။ ဟာဟိုမွာေျပးလာေနတဲ့သူ အဲဒါ(မိမိပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေရရြတ္မိတုန္းရွိေသး)။ဟုတ္တယ္ ဗိုလ္ႀကီး အဘၿငိမ္းေအာင္နဲ႔ အန္တီျမ တို႔က ကေလးအေဖနဲ႔အေမအတြက္ ကုသိုလ္ျပန္လာလုပ္ေပးလို႔ ကေလး ကလည္း ဒီတပ္ကို ခဏျပန္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ ပိုးပိုးေလး မေန႔ကတည္းက ျပန္ေရာက္ေနတာ.....တဲ့။<br /><br />ေျပးၿပီးမိမိဆီဝင္လာတဲ့ ကေလးကို ေပြ႕အခ်ီလိုက္မွာ ပါးျပင္ကို အတင္းနမ္းလာပါတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက စီးလို႔ <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">ဦးဗိုလ္ႀကီးလည္း ဟိုးအေဝးႀကီးကိုေျပာင္းရေတာ့မွာဆို ဟုတ္လား။ ဦးဗိုလ္ႀကီးလည္း ပိုးပိုးကို ထားခဲ့ျပန္ၿပီေပါ့ အဟီးဟီး</span> ဆိုၿပီး တရစပ္ေျပာလည္းေျပာ ငိုလည္းငိုပါေတာ့တယ္။ စိတ္ေတြတင္းထား တဲ့အၾကားက ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြေဝ့လာပါတယ္။ <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">ေမႀကီးထားခဲ့ၿပီးမၾကာဘူး ေဖႀကီးက ထားသြားခဲ့တယ္ အခုလည္း ပိုးပိုး ခ်စ္တဲ့ ဦးဗိုလ္ႀကီးကလည္း အေဝးႀကီးကိုေျပာင္းသြားေတာ့မွာ ဟီးဟီး ဦးဗိုလ္ႀကီးနဲ႔အတူ ပိုးပိုးလည္း လိုက္မယ္…</span>.တဲ့။ မဟုတ္ဘူးေလ <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">သမီး ပိုးပိုး ဦးဗိုလ္ႀကီးတို႔က တာဝန္အရသြားရမွာေလ။ သမီးက ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္ရဦးမွာေလ။ အခုေတာင္ သမီးအတန္း စာေတြ ပ်က္ေနၿပီမို႔လား။ ဒီလိုလာလို႔…. ဦးဗိုလ္ႀကီး သမီး ပိုးပိုးတို႔ရန္ကုန္လိပ္စာကို သိေနတာပဲ ေနာက္က် လာလည္မွာေပါ့ေနာ္။ သမီးလည္း စာေတြအမ်ားႀကီး သင္ရ ဦးမယ္ေလေနာ္။ စစ္သားေတြ စစ္သားအလုပ္ လုပ္ေနၾကတာ။ သမီးေက်ာင္းသားက ေက်ာင္းသားအလုပ္ လုပ္ရမယ္ေလ ။ ဦးဗိုလ္ႀကီး ရိပ္သာမွာ အၿမဲေျပာခဲ့တာ ေမ့သြားၿပီ လား ….</span> ဆုိေတာ့ <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">အဲဒါေတာ့ အဲဒါေပါ့ အဟီးဟီး…</span> ဆိုၿပီး မ်က္ရည္ က မတိတ္ေတာ့ပါဘူး။ <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">ကဲပါ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ သမီးက လိမၼာတယ္။ တိတ္တိတ္..</span>ဆိုၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း မ်က္ရည္ကို သုတ္ၿပီး ကေလးကိုပါ ဖြဖြေလး ဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ခ်လိုက္မိ ပါတယ္။ သံေယာဇဥ္ အမွ်င္တြယ္မိရင္ျဖင့္ ဆုိတဲ့ ဓမၼကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ ကိုလည္းခ်က္ခ်င္း ျပန္သတိရမိလိုက္တယ္။ ကုိယ္တိုင္က ခိုင္မာၿမဲၿမံစြာသံေယာဇဥ္ တြယ္ျငိၿပီး ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ မိခင္တပ္၊အရပ္ေဒသ၊မိမိနဲ႔အတူေကာင္းတူဆုိးဖက္ ေနာက္တန္းလည္းေနာက္တန္းမို႔ ေရွ႕တန္းလည္းေရွ႕တန္းအေလ်ာက္ လက္တြဲခဲ့တဲ့ အရာရွိ/စစ္သည္ေတြ၊ မိမိတို႔ အရာရွိငယ္ေတြကို ရပ္ေဆြရပ္ မ်ဳိးလို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾက၊ တတ္အားသေရြ႕ကူညီေပးခဲ့တဲ့ မိသားစုဝင္ေတြ အားလုံးကို ေက်ာခိုင္းၿပီးေနာက္တပ္ အသစ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ရေတာ့မွာျဖစ္လို႔ ဆို႔နင့္စြာခံစားေနရတဲ့ ဝမ္းနည္းမႈေတြအားလုံးကေန မ်က္ရည္အျဖစ္ အသြင္ မေျပာင္းေအာင္ အထိန္းခက္ခက္ ထိန္းေနလ်က္က ဒီကေလးေလးကို ရုတ္တရတ္ျပန္ျမင္ လိုက္ရၿပီး သူ႔ ဦးဗိုလ္ႀကီး ဆုိတဲ့သူကို လာႏွဳတ္ဆက္ရွာတဲ့ အရြယ္နဲ႔မမွ် ေအာင္စကားတတ္ ရွာတဲ့ ပုိးပုိးေလးရဲ႕စကားသံေတြနဲ႔ ရွဳိက္ႀကီးတငင္ ငိုလာေတာ့ ထိန္းမရတဲ့ ဝမ္းနည္းမႈက (ေယာက္်ားႀကီးတန္မဲ့) မ်က္ရည္က်လာေစခဲ့တယ္။<br /><br />ပိုးပိုးေလး ဆုိတာက သူ႔ကိုေမြးၿပီးတာနဲ႔ သူ႔အေမကဆုံးပါသြားခဲ့တာပါ။ မီးတြင္းထဲမွာ မိခင္ဆုံးပါးသြားရွာတဲ့ ပိုးပိုးေလးကို တပ္တစ္တပ္လုံးက ဂရုဏာစိတ္ ယိုဖိတ္စြာနဲ႔ လူတုိင္းက ခ်စ္ခင္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကေလး စကားမေျပာတတ္ေျပာတတ္ အရြယ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရိပ္သာကို အၿမဲလိုလိုသူ႔အေဖ တပ္ၾကပ္ႀကီး ျမင့္ေအာင္နဲ႔ ပါပါလာတတ္ရာကေန ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလုံးရဲ႕အခ်စ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ရသလို အဲဒီအထဲမွာမွ ကေလး ခ်စ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကိုသီဟေအာင္က လိုေလေသးမရွိ လုပ္ေပးသလို တပ္ထဲသြားေလရာ ေခၚသြားတတ္ေလ ေတာ့ ပိုၿပီးသံေယာဇဥ္တြယ္ရွာပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ စစ္ဆင္ေရးေရွ႕တန္းေျမမွာ ကံၾကမၼာမုဆိုးရဲ႕ ထပ္မံႏွိပ္စက္မႈ ေလလား အတိတ္ကဝဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ေပးလား မသိ။ ပိုးပိုးေလးရဲ႕ ဖခင္ ဆရာႀကီးျမင့္ေအာင္ တစ္ေယာက္ ရန္သူ႔ မိုင္းနင္းမိၿပီး ဘယ္ေျခတစ္ဖက္ စြန္႔လႊြတ္လိုက္ရပါတယ္။ သူ႕အေမဆုံးသြားတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔ တပ္ရင္းက မိသားစုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအပါအဝင္ တပ္ရင္းမွဴး၊ဒုတပ္ရင္းမွဴးနဲ႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ထဲက အသိေတြက အစ ေမြးစား ဖို႔ ဆိုၿပီး သူ႔အေဖ ဆီကေန ပိုးပိုးေလးကို ေတာင္းခဲ့တာကို မေပးခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီး ျမင့္ေအာင္တစ္ေယာက္က ေနာက္ဆုံးရန္ကုန္ေျပာင္းၿပီး အရပ္ဘက္ဝန္ထမ္းအျဖစ္ကေန အနားယူလိုက္တဲ့ သူရဲေဘာ္ဘဝက အတူတူ ေနခဲ့တဲ့ သူ႔ဆရာ တပ္ရင္းမွဴး(အၿငိမ္းစား) လင္မယားကို အေမြစားအေမြခံအျဖစ္ ပုိးပိုးေလးကိုေပးလိုက္ခဲ့ၿပီး သူကိုယ္တိုင္က အရက္ကိုေန႔ေရာညပါ သမီးစိတ္၊ေဝဒနာစိတ္ ေတြနဲ႔ ဖိေသာက္ရင္း အရက္ရဲ႕ေက်းကြ်န္ျဖစ္ကာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ကတည္းက ဆုံးပါးသြားခဲ့ၿပီေလ။<br /><br />အဘ(ရင္းမွဴးအၿငိမ္းစား) လင္မယားက ကေလး အေဖနဲ႔အေမအတြက္ ႏွစ္လည္ကုသိုလ္ကို ေက်ာင္းခြင့္ရက္ ယူၿပီး ဒီတပ္မွာပဲ ျပန္လာလုပ္ေပးတဲ့အတြက္ ပိုးပိုးေလး တပ္ကိုခဏျပန္လာခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔လိုင္းခန္း ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာင္းေရႊ႕ရေတာ့မယ္ဆိုတာ ေျပာသံၾကားလို႔ လာႏွဳတ္ဆက္တဲ့အခ်ိန္ တပ္ရင္းရုံးက ကိစၥေတြအၿပီး ကားေပၚ ပစၥည္းေတြ တင္အၿပီး ထြက္ေတာ့မယ္ျပင္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာသြားတိုး ပါေတာ့တယ္။ တပ္ရင္းမွာသံေယာဇဥ္အျဖစ္ဆုံး၊ ဂရုဏာအသက္ဆုံး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလုံးရဲ႕ အသည္းစြဲ ပိုးပိုးေလး အခုေတာ့ ေျခေထာက္ေလးမွာ ဖုခ်ိန္းေသးေသးေလးဆြဲထားလို႔ ၿမိဳ႕မွာ ေခတ္န႔ဲအညီ ခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစုအိမ္ယာမွာ ေနရၿပီဆိုေတာ့လည္း ဝတ္ထားတဲ့ပုံစံေလးေတြကအစ အရင္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ဝယ္ေပးခဲ့တဲ့ အကၤ်ီအညံ့စားေတြေနရာမွာ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး ရနံ႕ေလးေတြသင္းပ်ံ႕ေနတဲ့ အဝတ္အစားေလးေတြ လက္ပတ္နာရီေသးေသးလွလွေလးပတ္ထားလွ်က္နဲ႔ တကယ့္ကို သူေဌးမိသားစုရဲ႕ ကေလးေလးပုံစံေပါက္သြားေတာ့ သူ႔အေဖ ဆရာႀကီးျမင့္ေအာင္ကိုပါ ဝမ္းနည္းစိတ္နဲ႔ဖ်က္ကနဲ သတိ ရလိုက္မိသလို ရင္ထဲမွာ ကေလးအတြက္လည္း ေက်နပ္ဝမ္းသာမႈ မိမိကုိယ္တိုင္ ခြဲခြာရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈ စိတ္မေကာင္းမႈတို႔ တစ္ၿပိဳင္ထဲ ရင္ထဲမွာခံစား လိုက္ရပါတယ္။ ပုိးပိုးေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ေနာက္ဆုံး တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေဖာင္းကစ္ကစ္ပါးအစုံေလးကို တစ္ခ်က္ ေမႊးလိုက္ၿပီး <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">ဦးဗိုလ္ႀကီးက ဟိုးအေဝးႀကီးထိ သြားရဦးမွာ ေနာက္က်ေနမွာစုိးလို႔ သြားေတာ့မယ္ေနာ္။ သမီးက လိမၼာပါတယ္။ စာေတြ ႀကိဳးစားေနာ္။ ဦးဗိုလ္ႀကီးသင္ေပးခဲ့တာေတြလည္း မေမ့နဲ႔ </span>(ၾသကာသနဲ႔ တစ္ခ်ဳိ႕ ကဗ်ာေလးေတြပါ)<span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">ေဒါက္တာမႀကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လို႔ ရိပ္သာမွာ ဦးဗိုလ္ႀကီးတို႔ကုိ ပိုးပိုးေလး ေျပာခဲ့တာ ေမ့သြားၿပီလား။ </span>ဆိုလိုက္ေတာ့ ေခါင္းေလးရမ္းၿပီးျပန္ေျဖရွာတယ္။<span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">အဲဒါဆို ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တာ နဲ႔ ေက်ာင္းစာေတြကုိ ႀကိဳးစားေနာ္။ ဦးဗိုလ္ႀကီး အားတဲ့တစ္ေန႔ ရန္ကုန္မွာ သမီး ပိုးပိုးေလးကို လာေတြ႕ မယ္။ ဟုတ္ၿပီလား။ မငုိနဲ႔ေတာ့ေနာ္ သမီးကလိမၼာတယ္။ </span>…ဆိုေတာ့ ဟင့္ ကနဲ႔ တစ္ခ်က္ရႈိက္လို႔ အငုိ မ်က္ႏွာေလး တစ္ခဏခ်င္းတည္သြားပါေတာ့တယ္။ လစာၾကပ္တစ္ေယာက္ ရိပ္သာဘက္ကုိလာေနတာနဲ႔ <span style="FONT-STYLE: italic; FONT-WEIGHT: bold">ဆရာေမာင္မ်ဳိး လာဗ်ာ ပိုးပိုးေလးကို ေခၚသြားေပးၿပီး အဘတို႔ဆီ ျပန္ပို႔ေပးလိုက္ပါ </span>လို႔ဆုိလိုက္ ခ်ိန္မွာပဲ။ ဦးဗုိလ္ႀကီး..ဆုိၿပီးကြ်န္ေတာ့္ကိုတစ္ခ်က္ဖက္တြယ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ေကာင္းေကာင္းမေျခာက္ေသးတဲ့ သူပါးေလးနဲ႔လာကပ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ပါးျပင္ကို လာေမႊးရွာပါတယ္။ က်လာဦးမယ့္ မ်က္ရည္ကိုျပန္ထိန္းရင္း ဆရာေမာင္မ်ဳိးဆီကုိ ေပြ႕ခ်ီလ်က္နဲ႔လွမ္းေပးလိုက္ၿပီး မိမိကိုယ္ကုိယ္တိုင္က ေနာက္ကိုလွည့္မၾကည့္မိေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကားေပၚဝင္ထိုက္လိုက္တယ္။ ကဲ ေမာင္းေတာ့ ဆရာတင္ေငြေရ လို႔ကားဆရာကို ေျပာလိုက္ရင္း မိမိေျပာင္းေရႊ႕ရတဲ့တပ္တည္ရွိရာ ေဒသအသစ္ဆီ ရထားတစ္တန္ကားတတန္နဲ႔ ထပ္မံ ခရီးခ်ီဆက္ဖို႔…………<br /><br />@@@ ေနလြမ္းသူ </div>ေနလြမ္းသူhttp://www.blogger.com/profile/07818783100405228166noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7897472453929327866.post-7517112689023352162009-12-18T10:52:00.000+06:302010-02-09T23:11:34.443+06:30ေဝဒနာအပိုင္းအစေလးမ်ား (လြယ္လန္းေဒသ)<div style="TEXT-ALIGN: justify">မင္းက မေန႔တေန႔ကမွ စစ္တပ္ထဲေရာက္လာၿပီး ေပါက္ကရေတြလာေျပာမေနနဲ႔ ေဟ့ေကာင္ ဒီမွာ မင္းထက္ စစ္သက္ေရာအသက္ပါအကုန္ႀကီးတဲ့သူေတြၾကည့္ပဲကြ အဲဒါမင္းနားလည္လား.....ဆိုတဲ့ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ ရဲ႕ သူ႔ေအာက္ တပည့္တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေျပာေနတဲ့အသံကဟိန္းထြက္လာတယ္။ ေနရာ လြယ္လန္း စခန္းပြိဳင့္ကုန္း။ လြယ္လန္းေဒသ မွာရွိတဲ့ နယ္စပ္ စခန္းတစ္ခုေပါ့။ လြယ္လန္း၊လြယ္မဆုတ္ ႀတိဂံေဒသ ရဲ႕နယ္စပ္ လုံၿခဳံေရးေဒသအပိုင္းေတြတစ္ခ်ဳိ႕ကို ေအာင္ေျမ(၁၊၂၊၃)အစသျဖင့္ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ စခန္း ကုန္းတုိင္းကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ေတာင္ကုန္းေျပာင္ေျပာင္ထိပ္ေတြမွာၾကည့္ပါပဲ။ တစ္ခ်ဳိ႕စခန္းေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆုိင္ စကားတေခၚေျပာအကြာအေဝးမရွိတရွိ၊ မီတာ ၁၅၀/၂၀၀အတြင္း တစ္ဖက္ႏုိင္ငံယိုးဒယားတပ္ စခန္းတစ္ခ်ဳိ႕လည္း ရွိေနတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြကေတာ့ အင္အားလည္း နည္းနည္းခ်ထားသလို တစ္ခ်ဳိ႕ တပ္ဖြဲ႕ေတြက အၿမဲတမ္းစစ္တပ္မဟုတ္တဲ့ ယူနီေဖာင္း အနက္ဝတ္(ေၾကးစား) ေတြျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့သူတို႔အတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေထာက္ပံ့မႈက အင္အားနည္းသည့္အျပင္ ေခတ္လည္း ေတာ္ေတာ္မီတဲ့ အေနအထားျဖစ္ေတာ့ မိမိစစ္သည္မ်ားအျမင္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အားက်စရာျဖစ္ေနေစတာ မဆန္းပါဘူး။<br /><br />စခန္းေပၚကို ရိကၡာလာပို႔ရင္ တစ္ပါတ္စာ ရိကၡာစိုေတြကို ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ လာခ်ေပးပါတယ္။ ဘီယာအရက္၊ ေခါက္ဆြဲ၊ အသားဗူးေတြဆိုတာေတာ့ မျမင္ခ်င္မွအဆုံးေပါ့။ တစ္ခ်ဳိ႕တပ္ဖြဲ႕ရဲ႕ အေန အထားအလိုက္ ေပ်ာ္ပါးဖို႔ မိန္းကေလးေတြပါ ပါလာတတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔စစ္သားေတြအတြက္ ေရွ႕တန္းစခန္းဆိုတာက ဘုံစခန္း နန္းတမွ်ေပါ့ေလ။ ဒါေတြကို အားက်စရာေတာ့ မေကာင္းေပမယ့္ အစားအေသာက္ေတြ လက္ဆက္ေနတာ အခ်ဳိရည္မ်ဳိးစုံေတြ update ျဖစ္ေအာင္ပို႔ေပးႏုိင္တာကိုေတာ့ အားက်မိသားေလ။ ဒီဘက္မွာက စားရတဲ့ဆန္က လေပါင္းမ်ားစြာ စုပုံသိုေလွာင္ထားတဲ့ ရိကၡာဆန္၊ ကုလားပဲ(ဘာပိုးသတ္ေဆးမွ မသုံးဘူးေနာ္) အဲဒီတုန္းကေတာ့ အေဟာင္းစားရတာမ်ဳိးလည္းရွိခဲ့တယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းက် အသစ္ကိုေလွာင္ အေဟာင္းကုန္ေအာင္စားေတာ့ စုပုံသိုေလွာင္ရိကၡာ ေဟာင္းတယ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ပါဘူ။ ဆီ၊ဆား အပါအဝင္ တစ္ျခား ဟင္းခ်က္ရင္သုံးတဲ့ အဆာပလာေလးေတြေပါ့။ အသား၊ ငါးဆိုတာကေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ ဝယ္စားႏုိင္ မလဲ။ ဒီလိုေတာထဲမွာ ရြာေတြကိုသြားဝယ္တယ္ထားအုံး ဓေလ့အရ အသားေပၚတာနဲ႔ တိုက္ဆုိင္မွေလ။ ဒါေတာင္ စခန္းကုန္း ေအာက္ေျခမွာ ဘာေတာင္ယာမွ မရွိရင္ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ဆုိတာေတာင္ တူတူပုန္း ရမယ့္အျဖစ္။ အစားအေသာက္က မရိုးႏိုင္တဲ့ ကုလားပဲဟင္းေလးနဲ႔ ငပိနဲ႔ငရုပ္သီးေထာင္း ၾကက္ဥ ဟင္း ။ အေလ့က် ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေလးေၾကာ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ရိုးအီမသြားဘဲ ဘယ္အခ်ိန္စားစား လိုက္ပြဲေလး ထပ္ထည့္ရတဲ့ဓေလ့ကေတာ့ အရာရွိေရာ စစ္သည္ေတြပါ ထိန္းထားႏုိင္ပါတယ္။<br /><br />ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ့္ဟင္းကို ခင္တြယ္တာေခၚမလားပဲ။တကယ္ပါ။ ဟို ေကာင္ေတြလိုသာ အစားအေသာက္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ဆို မိမိေရွ႕တန္းစစ္သားမ်ား ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ စခန္းမွာထားလည္း ေပ်ာ္ေနလိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္းရယ္။ ရိကၡာအသစ္ကုိ သတ္မွတ္ပင္မစခန္းႀကီးေတြမွာသြားထုတ္ရတဲ့အခါမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ဆင္းၾကတာပဲ။ ေသနတ္ေတြကိုယ္စီယူေဆာင္လို႔။ ရြာေတြေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေလး ပိုလွ်ံတာေလးေတာင္း၊အသားေလး ငါးေျခာက္ငါးျခမ္းေလး ဝယ္တန္ဝယ္ႏိုင္တဲ့အျပင္စခန္းကုန္းေပၚစိုက္ဖို႔ သီးႏွံမ်ဳိးေစ့လည္းရႏိုင္တယ္ေလ။ ငါးေျခာက္၊ အသား ေျခာက္ေလးနဲ႔ ၾကက္ဥေလး ဘာေလးကလည္း ကိုယ့္အရာရွိအတြက္ ဝယ္လို႔ရတာေပါ့။ မိမိတပ္ခြဲ၊တပ္စုအတြက္ ရတဲ့ ဆန္၊ဆီ၊ဆား၊ပဲ၊ ႏို႔ဆီ၊သၾကားေတြကို အိတ္ေတြနဲ႔ထုတ္ပိုးခြဲစိတ္လို႔ စခန္းကုန္းေပၚကိုေခြ်းဒီးဒီး ရႊဲရႊဲနစ္ၿပီး ညေနေစာင္းမွ စခန္းကုန္းထိပ္ကို ျပန္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ပင္ပန္းေပမယ့္ ရိကၡာေလးဘာေလး ထုတ္လာေတာ့လည္း ေက်နပ္မႈေတြက မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေနရာယူေနတတ္ၾကပါတယ္။<br /><br />အခုလည္းရိကၡာေလးဘာေလးကို ခ်ိန္းၿပီးထုတ္ ခ်ိန္းၿပီးစားတာမ်ဳိးေလး လုပ္ဖို႔ သူတို႔ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ သေဘာထား ဆႏၵေလးေတြ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း ထြက္လာတဲ့စကားသံပါ။ ဒုတပ္ၾကပ္က ေျပာလာလို႔ သူ႕ထက္သဘာနဲ႔ပါ၀ါ ရင့္ေနတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ဝင္ေျပာလာျခင္းပါ။ စစ္တပ္ႀကီးမွာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္အသိုင္းအဝိုင္းမွာ မဆို ျဖတ္သန္းလာရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳ အသက္ေတြအရ ရာထူးႀကီးသူနဲ႔ငယ္သူ (စီနီယာ/ဂ်ဴနီယာ) မိမိတို႔ ဘဝ အလိုက္ ဖလွယ္စရာေတြက ကုန္မွ မကုန္ႏုိင္တာကိုး။ ဒါကို ရာထူးႀကီးသူ အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့သူက လက္ေအာက္ ငယ္သားေတြအားလုံးရဲ႕ အမူအက်င့္ ျဖစ္ေနတာေလးေတြကို သိေအာင္လုပ္ၿပီး မေက်နပ္သူကို ေက်နပ္မႈတစ္ခု ရလာတဲ့အထိ စကားပုံ ဥပမာေလးေတြနဲ႔ ရွင္းျပရ၊ ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာကို လုပ္ရတဲ့အခါမ်ဳိးေတြ အားလုံးစိတ္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို တစ္ခုထဲျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားတဲ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕ စည္းစနစ္ေတြကိုပါ ျပန္ေျပာျပရ တာမ်ဳိးလည္းရွိတယ္ေလ။ စခန္းျပင္..ျပင္ ဆိုၿပီး ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာၾကည့္ပဲ ဇြတ္လုပ္ေနလို႔လည္းမရျပန္ဘူး။ တပည့္ေတြ ပင္ပန္းေနလား ရာသီဥတုဆိုးေနလား ဒီေန႔ အထက္ဌာနက အေရးေပၚခိုင္းတာမ်ဳိး ဦးစားေပးလုပ္ ရတာမ်ဳိးရွိလား စသည္ျဖင့္ အနားေပးတန္ေပးရတာေပါ့။ ဒီလိုအနားေပးလိုက္ျပန္လည္း လႊြတ္ထားလို႔ မျဖစ္ ျပန္ဘူး။ ေယာက္်ားသားေတြစုေနတဲ့ ေနရာဆိုေတာ့ အားေန အထက္အရာရွိမသိေအာင္ ဖဲရိုက္တာမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္ေသးတယ္။<br /><br />တစ္ခါတစ္ခါက် အားလုံးစုၿပီး ေဟာေျပာပြဲေလး ေဆြးေႏြးပဲြေလး လုပ္တန္လုပ္။ စုၿပီး မိမိမွာစရာရွိတာ အထက္ လူႀကီးေတြရဲ႕ ၾသဝါဒေတြ လက္ရွိျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအျခင္း သတင္းအခ်က္အလက္ ကိုယ္သိထားတာ ေလးေတြကို ေျပာျပေနရတာမ်ဳိးေလ။ စကားဆုိတာလည္း ေျပာႏုိင္မွေတာ္ကာက်တာ။ တန္းစီၿပီးစကားေတြပဲ လွိမ့္ေျပာေနလို႔လည္း မျဖစ္ျပန္ဘူး။ ဒီလိုမ်ဳိးေျပာရဲဆုိရဲေျပာတတ္ဆိုတတ္ေအာင္ သင္ေပးလိုက္တာကေတာ့ အမိေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၊ အရာရွိ၊ဆရာသမားမ်ားနဲ႔ စီနီယာ/ဂ်ဴနီယာဗိုလ္ေလာင္းဘဝေတြေပါ့ေလ။မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ ခြဲထုတ္စခန္းကုန္းေလးေတြကလြတ္ရင္လြတ္သလိုေဖာက္တတ္ၾကတယ္။သူတို႔ကို အကာအကြယ္ ေပးထားတာက ဘန္ကာ/ကတုတ္က်င္းအေဟာင္းေတြေပါ့။ အမိုးအကာနဲ႔လုံလုံၿခဳံၿခဳံ ဖဲရိုက္တာတို႔ ဝုိင္းဖြဲ႕ၿပီး ရြာထဲက အထက္အရာရွိ/ဆရာႀကီးေတြမသိေအာင္ ခိုးဝယ္လာတဲ့ စပါး(ရွမ္း အရက္) ေလးဘာေလးခ်တာမ်ဳိးပါ။ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ယူနီေဖာင္း အီကြတ္မန္႔ အျပည့္အစုံနဲ႔ ေသနပ္ႀကီး တကားကားနဲ႔ စခန္းပတ္လည္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ကင္းသမားေတြနဲ႔ ဘန္ကာနားမွာ ကင္းကိုအကူအေဖာ္ လုပ္ေပးတဲ့သူလိုလိုနဲ႔ အမွန္က ကင္းသမားကို အေဖာ္လုပ္ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါက ဖဲဝိုင္း/အရက္ဝိုင္းကင္း။ ဒါမ်ဳိးေလးေတြကလည္း ရွိတတ္ေတာ့ အနားေပးထားခ်ိန္ ျမဴေလးဘာေလးမႈိင္းလို႔ ရာသီဥတုက မိုးေလးမႊားမႊားပါ ပါလာရင္ မိမိတို႔ အရာရွိေတြနဲ႔ အႀကီးဆုံး ဆရာႀကီးေတြက လိုက္ၿပီး စစ္ႏုိင္မွ ေတာ္ကာ က်တာမ်ဳိးပါ။ နယ္ေျမေဒသက ေအးခ်မ္းတယ္ဆိုေပမယ့္ ရန္သူဆိုတာ ျမင္ရတာမဟုတ္သလို ဂ်ဳိတပ္ၿပီး ေရာက္လာတာမ်ဳိးမွ မဟုတ္တာကိုး။ ဒီလိုပါပဲ တာဝန္ေလးရွိၿပီး ရာထူးႀကီးေနတဲ့သူကေတာ့ သူမ်ားေတြထက္ လူပင္ပန္းတာထက္ စိတ္ပူပင္ေသာက ပင္ပန္းရတာက မ်ားပါတယ္။ ဟူးးးးးးးးးးးးး မ်ားလိုက္တဲ့ ေဝဒနာေလးေတြ.........<br /><br />@@@ By ေနလြမ္းသူ </div>ေနလြမ္းသူhttp://www.blogger.com/profile/07818783100405228166noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7897472453929327866.post-82874025937593238732009-12-18T10:29:00.000+06:302009-12-18T12:38:33.860+06:30ေမ့မရေသာ ေန႔စြဲမ်ား ( ၂ )<div style="text-align: justify;">ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေရးစကားပုံံအရ ေပ်ာ္ရာမွမေနရ ေတာ္ရာမွာေနရဆိုတဲ့အတုိင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြလည္း ဒီလိုပါပဲ ေတာ္ရိေရာ္ရာ အကုန္ကိုေလွ်ာက္ေျပာင္းေနၾကရသည္ေပါ့ဗ်ာ။ သံလြင္ျမစ္ႀကီးျခားလို႔ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ အေရွ႕စူးစူး ေျမာက္ဖက္နည္းနည္းက်တဲ့ မိုင္းယန္းၿမိဳ႕နယ္အစြန္က ေတာင္ထိပ္စခန္းတစ္ခုမွာ စခန္းထိုင္ ခဲ့ရပါၿပီေကာ။ ေပါတာက ေပါပါတယ္ ေတာင္ယာ စိုက္ခင္းေတြက ပတ္လည္ကိုး။ ကိုယ္သာ မတတ္တာ ဆရာႀကီးဆရာမ်ား စစ္သည္မ်ားက ရွမ္းစကားကိုေကာင္းေကာင္း တတ္ေျမာက္ထားၾကေတာ့ ေတာင္ယာသြား အိေမ၊အိေပါ့ တို႔ ပီအိုက္၊ေနာင္ရင္း၊ပီနန္း တို႔နဲ႔ စကားေဖာင္ဖြဲ႕ စားစရာျပတ္ေနၿပီ ဘာညာေပါ့။ စခန္း ျပန္လာလို႔ကေတာ့ စုံေနတာပဲ။မုန္ညွင္း၊ကိုက္လန္၊ ကန္ဇြန္းဥ၊ အာတာလြတ္ဥ၊ ေတာင္ယာေတာင္ေစာင္းက လက္လက္ဆက္ဆက္အသီးအႏွံ အကုန္စားရပါတယ္။ ဒါလည္းအဲေလာက္ ခံတြင္းမေတြ႕မိဘူး။ ဒီေမာင္က ေျမျပန္႔က လာတာဆိုေပမယ့္ ဒါေတြက ဝယ္စားလို႔ရေနတာကိုး။ မဆန္းေသးဘူးေပါ့။ ေျမျပန္႔မွာလည္း ေတာင္ယာေျမေဟာင္းေလာက္တဲ့အခ်ိန္ သစ္ပင္ အုပ္နဲ႔ စိုက္ခင္းေဟာင္းအစပ္ ေျမေနရာပြပြေတြကေန တူးဆြလို႔ထြက္လာတဲ့ သစ္ဥလို သစ္ဖုဖုလိုလို ေလးေတြ မေလာ့ ဆိုလား မေနာ႔ဆိုလား သူတို႔ကေခၚတာ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေမ့ၿပီ စားလို႔ေကာင္းတာပဲ မွတ္မိ ေတာ့တယ္။ အဲဒီ ဥကိုေရစင္စင္ေဆး အစိမ္းစားလည္း ေကာင္းမွေကာင္း အရည္ေလးတရႊမ္းရႊမ္းနဲ႔။ ဟင္း အျဖစ္ခ်က္စားလည္း မို္က္တာပဲ ။ ေျမပဲဆန္ဥ ႏုႏုထြားထြားကို ေထာပတ္အရသာ ပတ္ထည့္ထားသလိုပဲဗ်ာ။ အဲဒါစားၿပီး အိပ္လို႔အလြန္ေကာင္းတာလည္း မွတ္မိေနေသးတယ္။<br /><br />ေနာက္တစ္မ်ဳိးကလည္း တကယ္မိုက္တယ္။ ေရႊပဲသီးလိုလို စေတာ္ပဲလိုလိုအရြက္ တို႔ ကိုက္လန္ မုန္ညင္း တို႔ကို ေၾကာ္စားရတာ။ ဒါမ်ားဘာဆန္းလဲ ေမးစရာရွိတယ္။ ေတာင္ယာခ်င္းတူေပမယ့္ သူက ဆန္းတာက။ ဘိန္းခင္း ထဲက ဟာမို႔ပါ။ ဘိန္းခင္း ဆိုတာ ဘိန္းျဖဴေမြးဖြားရာ ဇာတိ ဘိန္းပင္ေတြစိုက္ထားတဲ့ ေတာင္ယာ ဘိန္းစုိက္ခင္း ေပါ့ဗ်ာ။ ဘိန္းခင္းက ဘာလို႔ရွိေနလဲလို႔ ေမးစရာရွိတယ္။ ေတာင္ေပၚ ေဝးလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ေနရာက အခါ လူမ်ဳိး ၊ လားဟူလူမ်ဳိးေတြက အခုခ်ိန္ထိ ေတာင္ကုန္းေစာင္း တစ္ခု ၄/၅ ဧကေလာက္ေတာ့ ဘိန္းက်ဲၾကတုန္းပါ။ ဒါမွ သူတို႔ စားစရာရွိတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ လူသူ အေရာက္အေပါက္လည္းနည္းတဲ့ ေတာင္ကုန္းေဒသေတြ ျဖစ္ေန ေတာ့လည္း သူတို႔မွာ အသိပညာလည္း နည္းလ်က္ေပါ့ဗ်ာ။ (အဲဒီဘိန္းခင္းေတြ ဖ်က္ခဲ့ရတာ လက္ေတာင္ ေပါက္ၿပဲခဲ့တာဗ် ေနာက္မွ ပို႔စ္ သတ္သတ္တင္ပါ့မယ္) ဘိန္းပင္ ဆိုတာက အပင္ငယ္ငယ္မွာ အရြက္ ကိုက္လံ/ ဆလပ္ မ်ဳိးႏြယ္လိုပါပဲ။ သူက ဟို အသီးထြက္ေတာ့မွ ဆလပ္ပင္ အလယ္က ရိုးတံထြက္သလို အေပၚ ကိုရွည္ထြက္သြားၿပီး အသီး သီးတာ။ အဲဒီဘိန္းခင္း အပင္ ေပါက္စနေလးေတြၾကားကို ဘိန္းေစ့ စက်ဲကတည္းက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြပါ ထည့္က်ဲတာေလ။ ဘိန္းရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က သူက အခင္းထဲမွာ ရွိသမွ်ေသာ အပင္ေတြဆီက အခါးဓာတ္ ကိုစုပ္ယူပစ္ျခင္းပါ။ အဲဒီရဲ႕ ရလာဒ္ က ဘိန္းခင္းထဲက ရသမွ် အသီးအရြက္ေတြက သာမန္ ေတာင္ယာအခင္း ကိုင္းသီးႏွံစိုက္ခင္းထဲက မည္သည့္ အသီးအရြက္ေတြအားလုံးထက္ ပိုၿပီး လက္ဆတ္ ႏုျမစ္ခ်ဳိျမေနျခင္းပါပဲ။ မယုံမရွိနဲ႔ဗ် ။ ကိုယ္ေတြ႕ေဟ့၊ ငါေတြ႕ဟ လို႔ ေအာ္လိုက္မွာေနာ္ ..... တကယ္ကို အရသာရွိတာ။ ဘိန္းရြက္ကေတာ့ ႏုစဥ္အခါမွာ မုန္ညင္းနဲ႔အတူ ေရာေၾကာ္စားလို႔ ေကာင္းေသးတယ္။ ရင့္သြားေတာ့ ခါးသပ္သပ္ေလးျဖစ္လာတာ။<br /><br />တကယ့္ကို အရည္ရႊန္းေနတာဗ်။ ညစာကို ဘိန္းခင္းထဲက မုန္ညွင္းရြက္၊ ကိုက္လံ အရြက္စုံေၾကာ္၊ေရႊပဲသီးနဲ႔ ဖရုံညြန္႔ ဘူးညြန္႔ ဟင္းခ်ဳိေလးနဲ႔ ထမင္းေလးစားလိုက္တိုင္း အၿမဲတန္း လုိက္ပြဲကေတာ့ ေမာက္ေနေအာင္ ထပ္ထည့္ခဲ့တာဗ်။ တကယ္။ ဘာအသားမွကို မလိုတာ။ လားဟူရြာေခါင္းေဆာင္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ က်ားရိုးစိမ္ အရက္ေလး စြပ္လိုက္လို႔ကေတာ့ အိုး ဖလန္းဖလန္းကိုထေနတာ (ဟီးဟီး ဘာလဲေတာ့မသိဘူး ဒီေန႔ အမ်ားေျပာေနတဲ့စကား သုံးၾကည့္တာ) ။ ညည ကင္းသမားေတြနဲ႔အတူတူ ကတုတ္က်င္းထဲမွာ ကန္ဇြန္းဥ ျပဳတ္တစ္အိုးနဲ႔ ေရာက္တတ္ရာရာေျပာလို႔။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း အခ်ဳိတည္း ရတဲ့ အစားအစာတစ္မ်ဳိးရွိေသးတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ဘိန္းေစ့ လူတိုင္းျမင္ဖူးမယ္ အဲဒါကိုေတာ့ ဟိုဗ်ာ ထိုးမုန္႔စားရင္ ေတြ႕ဖူးၾကမွာပါ။ အေစ့ ေသးေသးေလးေတြ ဘိန္းေစ့ ဘိန္းေစ့ နဲ႔ အဲဒါ ဟုတ္တယ္ ဘိန္းပင္ ဘိန္းသီးကထြက္တဲ့ ဘိန္းေစ့စစ္စစ္ပဲ။ သူက ဒီလိုစားရတာ။ ဘိန္းေစ့ကို ဒယ္အိုးထဲထည့္ၿပီး အရင္ေလွာ္လိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့မွ တပ္မေတာ္ ႏို႔ဆီေလးနဲ႔ ဆီပူေလးနဲ႔ လွိမ့္လိုက္တာ။ အိုး ေမႊးေနတာပဲဗ်ာ အနံ႕ေလးကို။ ထမင္းေလးစားၿပီး အခ်ဳိမတည္းရရင္ျဖင့္ အစ္ကိုလဲရေခ်ရဲ႕ ဆိုတဲ့အတိုင္းမျဖစ္ရေလေအာင္ အခ်ဳိေလးတည္း(တဲ)ေပးရတာကိုး။<br /><br />ထိုစဥ္အခါက တပ္ခြဲမွဴး ကြ်န္ေတာ့္ကို လိုေလေသးမရွိ ေတာင္ေပၚစာေလးေတြ ခ်က္ေကြ်းခဲ့တဲ့ တပ္ခြဲရုံးက ထမင္းခ်က္စစ္သည္ တပ္ၾကပ္ဝင္းျမင့္ကေတာ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါနဲ႔ပဲ ကြယ္လြန္သြားတာ (၂) ႏွစ္ျပည့္ ေတာ့မယ္ ဗ်ာ။ အရာရာ တိုင္းကေတာ့ အမွတ္တမဲ့ကေန အမွတ္တရ ျဖစ္ေစေနဦးေတာ့မွာေပါ့ေလ။<br /><br />(၂၀၀၆ ခုႏွစ္ရဲ႕ ႏိုဝင္ဘာနဲ႔ ဒီဇင္ဘာလေတြေလာက္ကေပါ့။)<br />@@@ By ေနလြမ္းသူ<br /></div>ေနလြမ္းသူhttp://www.blogger.com/profile/07818783100405228166noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7897472453929327866.post-86666906015094270752009-12-18T10:05:00.000+06:302009-12-18T10:28:56.193+06:30ပြိဳင့္ - ၄၇၈၃<div style="text-align: justify;">ပလက္ခို လို႔ေတြ႕လုိက္ရလို႔ ဘာလဲလို႔ေတြးေနမိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ကရင္ျပည္နယ္ ေဘာစဲခို ေဒသ အေရွ႕ ဘက္စူးစူးမွာတည္ရွိေနတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ေတာင္တစ္ခုပါ။ အျမင့္က ေျမပုံေပၚမွာ P-4783 ပြိဳင့္ ၄၇၈၃ လို႔ ျပထားပါတယ္။ ဝန္းက်င္တစ္ဝိုက္မွာေတာ့ သူကအျမင့္ဆုံးျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ စခန္းႀကီး တစ္ခုတည္ထားပါတယ္။ သဘာဝေက်ာက္တုံးႀကီးေတြနဲ႔ မဟာဗ်ဴဟာ ကားလမ္းမႀကီးက ေတာင္ထိပ္ကိုျဖတ္ၿပီး ဟိုးအေရွ႕ဘက္ သံလြင္ျမစ္က နယ္ျခားထားတဲ့ ထီးထ- ေစာထေဒသအထိေပါက္ပါတယ္။ လမ္းမေပၚမွာေတာ့ နင္းမိုင္းဆြဲမိုင္းေတြ အပင္ထြက္ေအာင္ကို စိုက္ပ်ဳိး ထားၿပီးသားလည္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေတာင္ထိပ္စခန္း ျဖစ္တာနဲ႔အညီ ေလကတဟူးဟူးနဲ႔ ျမဴခိုး ေတာင္ေငြ႕ေဝေနတာကမ်ားပါတယ္။ ေတာင္ထိပ္မွာ ရန္ကုန္ကလႊင့္တဲ့ City FM ေရဒီယို မိပါတယ္။ ေတာင္ထိပ္ေရဘယ္လိုဆင္းခပ္မလဲ ေမးစရာရွိတယ္။ ေရက စခန္းျခံစည္း ရိုးထဲမွာပဲ ေက်ာက္သားေက်ာက္တုံးေတြကာရံထားတဲ့ ခ်ဳိင့္က်င္းလိုေနရာကေန ေရထြက္ေနပါတယ္။ ေက်ာက္စိမ့္တြင္းေပါ့။ ၃ ရာသီ ေရမျပတ္ပါဘူး။ သဘာဝတရားႀကီးကဖန္ဆင္းေပးထားလို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ မဟုတ္ရင္ ေတာင္ထိပ္မွာ စခန္းထိုင္ေနတဲ့ စစ္သည္ေတြ ေရ အတြက္နဲ႔ တစ္ေန႕တစ္ေန႔ ဒုကၡေရာက္လိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္းရယ္။ ေရဆင္းခပ္ရတာက အသာထား။<br /><br />ေတာင္ေအာက္ စခန္းနဲ႔အလွမ္းေဝးေလေတာ့ လူအၿမဲ မေနႏိုင္၊ ဒီေတာ့ အလစ္ကို ငေပြးက လာၿပီး မိုင္းေထာင္သြားမွာပါ။ ေရတစ္ခါခ်ိဴးဖို႔ ေျခတစ္ဖက္နဲ႔ လဲ လိုက္ရတဲ့ သာဓကေတြကလည္း မနည္းေတာ့ၿပီေလ။ ေတာင္ေအာက္အဆင္းလမ္းမွာ သစ္ႀကီးဝါးႀကီးေတြ ေပါေတာ့ ေတာေကာင္ေလး ၾကက္ငွက္ေလး ေထာင္ဖမ္းၿပီး အသားဓါတ္ခ်ဳိ႕တဲ့မႈကို ျဖည့္ဆည္းၾကရ ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံးစာ ရိကၡာေျခာက္ေတြရွိေပမယ့္ လူပါးစပ္က ခ်ဳိခ်ဥ္ဖန္ခါး ေတာင့္တလာေတာ့ မတင္းတိမ္တာအမွန္ပဲေလ။ ဒီေတာ့ ေတာင္ေအာက္ဆင္း မွ်စ္ခ်ဳိး ဖားငါးရွာ ေတာပစ္ ။ ငေပြးက အလစ္ လမ္းေပၚတက္ မိုင္းေထာင္တာမ်ဳိးရွိတတ္ေတာ့ သြားလာ မိုင္းသတိ မိုင္းအသိက ေပါ့ဆလို႔ကိုမရဘူး။ သစ္တုံးတို ဝါးပိုးေျခာက္ေတြမွာ ကပ္တြယ္ေနတဲ့ မိႈမ်ဳိးစုံ၊ သစ္ဝါးပိုး ေတြက သဘာဝရဲ႕ အစားအစာ အထူးအဆန္းေတြျဖစ္လာရေတာ့တယ္။ စခန္းအဆင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပုရစ္တြင္းတူး ညည ပုရစ္ကို ဒယ္အိုးပူေလး ဆီပါးပါးလွိမ့္ေၾကာ္စားရတဲ့အရသာကလည္း ထူးမွထူး။<br /><br />ဝါးသစ္ခ်သီးပင္ေတြေပါတာက ေန႔စဥ္ဟင္းကိုျဖည့္ေပးျပန္တယ္။ထုျပီး အထဲကအဆံကို ေလွာ္စား။ ေၾကာ္စား။ ဟင္းအျဖစ္လုပ္စား တကယ္ကို မိုက္တယ္။ ကင္းသမား ေတြ ညကင္းေစာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ ထိုင္ထိုင္ ရပ္ရပ္ ဝါးသစ္ခ်သီးေလွာ္ မဝါးရအမိန္႔ထုတ္ရတယ္။ ကင္းပါဆို ပါးစပ္ကတေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ျမည္ေနတာကိုး။ လုံၿခဳံမႈအရေပါ့။ ေရေငြ႕စုိစုိ ေက်ာက္တုံးနက္ႀကီးေတြမွာကပ္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေမွာ္(ေရညွိပုံစံ) ျပဳတ္ၿပီး တပ္မေတာ္ကုလားပဲေလွာ္ေထာင္းေလးနဲ႔ သုပ္စား အရမ္းႏူးညံံ့တဲ့ျဖစ္ျခင္းဗ်ာ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးလုပ္စရာမရွိ စာအုပ္မဆိုထားနဲ႔ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ေလာက္ ဖတ္စရာ ရရင္ကို ေက်နပ္ သေဘာက်ေနရတာ။ ေနာက္တန္းအႀကဳံနဲ႔ စားစရာရယ္ စာေလးတစ္ေစာင္ ႏွစ္ေစာင္နဲ႔ ဖတ္ စရာစာအုပ္ေလးေတြေရာက္လာတဲ့ေန႔ကေတာ့ ေလာကနိဗၺာန္အလားထင္မွတ္ထားၾကရတဲ့အျဖစ္။ ရက္ ေတြ၊လေတြျမန္ျမန္ကုန္ပါေစလို႔ပဲ ေတာင္ထိပ္ကေန ဘုရားစာရြက္သလိုရြက္တဲ့သူကလည္းရွိေသး။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ေတာ့လည္း ဒီေတာဒီေတာင္ ဒီေဒသေတြကို သတိတရေတာ့ျဖစ္မိသားေလ။<br /><br />@@@ By ေနလြမ္းသူ (mmcyber ဖုိရမ္တြင္ တင္ၿပီးျဖစ္)<br /></div>ေနလြမ္းသူhttp://www.blogger.com/profile/07818783100405228166noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7897472453929327866.post-87137685889011210072009-12-17T14:57:00.000+06:302009-12-18T12:48:56.313+06:30ေမ့မရေသာ ေန႔စြဲမ်ား ……………<div style="text-align: justify;">ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီးတာနဲ႔ လက္စြဲေတာ္ေရဒီယုိေလးကိုင္လို႔ တဲအျပင္ထြက္ မနက္ခင္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေလေကာင္းေလသန္႔ေလး ရွဴရွဳိက္လို႔ စခန္းကုန္း တစ္ပတ္လည္ကို တစ္ခ်က္ေဝ့ဝဲ ၾကည့္လိုက္တယ္။ မီးခိုး ေလးေတြ တလူလူနဲ႔ အင္းေပါ့ ဒီအခ်ိန္ဆို ေမာနင္းတီးေလးေဖ်ာ္လို႔ ညကက်န္တဲ့ထမင္းေလးေတြ ဒယ္အိုးကင္းပူ ဆီပါးပါးေလးတိုက္လို႔ ဆႏြင္းပါးပါး ဆားမ်ားမ်ားနဲ႔ (ဆားကေတာ့ အခဲလိုက္ေတာင္ ပါတယ္) ေခြ်းထြက္မ်ားလို႔ ဆားမ်ားမ်ား စားခိုင္းထားရတယ္။<br /><br />ငွက္မ်ဳိးစုံေအာ္သံ ဝါးရြက္ေတြ ေလအေဝ့ ထြက္လာတဲ့အသံ တကယ့္ကို သာယာပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တပ္ခြဲရုံး ထမင္းခ်က္(ခ်က္ႀကီး) အာပီဂ်ီ တင္ေငြ ထမင္းေၾကာ္ ပန္းကန္ေလးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ ခြက္ေလး ကိုင္လို႔ တဲေရွ႕က ဝါးစားပြဲေလးေပၚ လာတင္ေပးတယ္။ <em>'ဗိုလ္ႀကီး</em>' လို႔ ေနာက္ကေနေခၚတာနဲ႔ လွည့္ မၾကည့္ဘဲ <em>ေအးထားခဲ့ေလကြာ</em> ဆိုေတာ့ <em>ဟုတ္ကဲ့ </em>ဆိုၿပီး ၿငိမ္ၿပီးရပ္ေနတာနဲ႔ <em>ေျပာတပည့္ေက်ာ္ မင္းတစ္ခုခု ေျပာမလို႔မို႔လား ဟုတ္တယ္ဗိုလ္ႀကီး တစ္ျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး</em> …(အဲဒီလိုတစ္ျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ေတြပဲ ရင္ထိတ္ရတာ ဘာျပသနာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲေပါ့) <em>တပ္စိတ္ေတြမွာ ရိကၡာနည္းကုန္ၾကၿပီ …. ေဟ တစ္ေန႔က ငါေမး ေတာ့ တစ္ပါတ္ေလာက္ရေသးတယ္ဆို တို႔ခြဲရုံးမွာေရာ</em> ။ <em>ဟုတ္ကဲ့ ခြဲရုံးကို လာေခ်းလို႔လည္း ဆန္နဲနဲစီနဲ႔ ဆီ မွ်ေပးလိုက္ေသးတယ္.. တစ္ခ်ဳိ႕ဆို မနက္ထမင္းေၾကာ္ကို မစားၾက ေတာ့တာ</em>….တဲ့။ ကဲ ဇာတ္လမ္းကစၿပီ။<br /><br />အဲဒီ့ရိကၡာ ျပႆနာက တကယ့္ကို ျပႆနာ တစ္ျခားေနရာေတြ အေၾကာင္း မဟုတ္ေပမယ့္ အခုလို မိုင္း အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ကရင္ျပည္နယ္ ေတာထဲေရွ႕တန္းက ေခါင္းခဲစရာတစ္ခုပါ။ အခြင့္ မရဘဲ တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာ သြားလို႔မရ သလို သြားတာနဲ႔ မိုင္းျဖစ္စဥ္ တုိက္ပြဲျဖစ္စဥ္ တစ္ခုခုဆိုတာနဲ႔ ေျဖရွင္း ေပေတာ့။ ရန္သူ ဘယ္ႏွေယာက္ မိမိဘယ္ေလာက္ေပါ့။ အခုလည္း ရိကၡာထုတ္ထားဦးမလား စစ္ေၾကာင္းမွဴးေမး တုန္းက ေလာက္ေသးတယ္။ အခုမေလာက္ေတာ့ဘူးဆို ဘယ္ေကာင္းမလဲေပါ့။ <em>ကဲ ေခၚကြာ ဆရာႀကီးေတြ</em> …. ။<br /><br />သူတို႔မလာခင္ တဂြီဂြီျမည္ေနတဲ့ ဗိုက္ထဲကို Army Tea ေလး ေလာင္းခ် လိုက္တယ္။ အင္း လၻက္ရည္ကေတာ့ ႏို႔ေရာင္ေရာေရာ အရသာရွိရွိပဲ။ ဒါကိုလည္း တပ္ခြဲမွဴး လုပ္တဲ့ အရာရွိေတြက ေသာက္ၿပီး လွ်ာဖ်ားမွာ အရသာကို ေသခ်ာစစ္ေဆးရတယ္။ အရသာကို ခံခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ဳိအရမ္းေပါ့ ႏုိ႔ဆီအေရာင္က ပါေနေပမယ့္ ဒါ ေသခ်ာတယ္ သၾကားျပက္ေနပုံ။ အေရာင္က လုံးဝ အက်ရည္ေရာင္ က်စိမ့္ အေရာင္ဘက္မ်ားၿပီး အခ်ဳိဓာတ္က ပုံမွန္ဆိုရင္ ႏို႔ဆီ နည္းေနလို႔ ေခြ်တာေနၿပီ။ ေနာက္ အက်ရည္အေရာင္လုံးဝ မပါတာမ်ဳိး ႏြားႏို႔ေရာင္ အခ်ဳိ ေပါ့ေပါ့ျဖစ္လာၿပီဆုိ ေသခ်ာပါၿပီ အင္း အခ်ဳိေျခာက္နဲ႔သၾကားပါးဆို မရွိသေလာက္ေပါ့…… ဒီလိုမ်ဳိးေလးေတြ။ (ေျပာရင္း ရန္ကုန္က Lucky Seven (၈မိုင္ကားဂိတ္နားက) လၻက္ရည္ကိုေတာင္ လြမ္းလာၿပီ.. လမ္းၾကား ေလးထဲမွာ)<br /><br />ခဏၾကာေတာ့ ဆရာႀကီးေတြနဲ႔ အတူ တပည့္ေက်ာ္ျပန္ပါလာတာနဲ႔ <em> ေရာ့ ခ်က္ႀကီး ထမင္းေၾကာ္ ပန္းကန္ ျပန္ယူ သြားေတာ့ မစားရေသးတဲ့ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကို ေကြ်းလိုက္။ တီးေတာ့ထားခဲ့</em> ( ဟုတ္တယ္ ေလ ဒါက ထမင္း ေၾကာ္ထက္ အေရးႀကီးတယ္) <em>ကဲ ဆရာႀကီး ဆရာ့ဆရာႀကီးမ်ား</em> ( နဲနဲ ရြဲ႕သံေလးပါလာတယ္ တင္းေနတယ္ ေပါ့ေလ) <em>ဟိုေန႔က စစ္ေၾကာင္း ၁ ရုံးက ၃၂ ကိစၥ ေမးလာလို႔ ကြ်န္ေတာ္ အကုန္ေခၚေမးေတာ့ ေလာက္ေသး တယ္ ေအးေဆး ဗိုလ္ႀကီးဆို </em>။ <em>အခု စေနၿပီေလ ဇာတ္လမ္းက။ ဒါေတာင္ ဘယ္သူမွ သတင္းလာပို႔တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။</em> (ကိုယ့္ဘာသာသိတဲ့အထာနဲ႔ အဟဲ အမွန္က တပည့္ေက်ာ္ေျပာလို႔ ဒီလိုပဲ အရာရွိပါဆို အရာရာ သိရွိထားရမယ္ေလ)။ <em><br /><br />ထမင္းဝေအာင္ မစားရေတာ့တဲ့ တပ္စိတ္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနၿပီလဲမသိဘူး။ ဆရာႀကီးတို႔ သိတဲ့အတုိင္းပဲ သြားမယ္လာမယ္ဆို ဗ်ဴဟာကိုေျပာရ စစ္ေၾကာင္းရုံးကို သတင္းပို႔ရ ခြင့္ျပဳခ်က္မရ ဒီတိုင္း ငုပ္တုတ္ေနပါဆို ကဲ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ။ ဘာနဲ႔သြားစားၾကမလဲ ဟင္ … ရိကၡာနည္းေနတာကို တို႔ ဗိုလ္ႀကီး ဆရာႀကီးေတြက ဒီလိုပဲ ၾကည့္ေနတယ္လို႔ ေအာက္က တပည့္ေတြ ထင္ ကုန္ဘယ္လို လုပ္မလဲ ။ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္ေနတဲ့ ဆရာႀကီးတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္မွာသြား သုံးစားမလဲ ကဲ ေျပာ ၾကေလ</em> … ဆိုေတာ့ မလွဳပ္ၾကဘူး။ ဒီလိုပဲတပ္မေတာ္မွာက ကိုယ့္အရာရွိ စိတ္တိုၿပီဆို ကုပ္ေနတယ္ ။ မကုပ္ ၾကည့္ပါလား တုတ္ခံရမွာေပါ့။ <em>စစ္ေၾကာင္းမွဴးက ခြင့္ျပဳတယ္ထား။ ဗ်ဴဟာက ခြင့္မျပဳရင္ အဲဒါက ျပႆနာ။ ေနာက္မွ ရိကၡာစားတက္ အဲဒီမွာ ရိကၡာေတြ မထုတ္ျဖစ္ဘဲ လိုစားျပေနအခက္။ ရွင္းေတာ့ အဲဒါကို ။ ဆရာႀကီးအကုန္ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အဲဒီကိစၥ ပိုသိၾကမွာပါ။ တပ္မေတာ္မွာ အထူးသျဖင့္ေရွ႕တန္း ရိကၡာကို စားစမ္း စားလို႔ကုန္တာ။ ႏွစ္ဆထုတ္ေပးတယ္။ တကယ္လည္း ပင္ပန္းလို႔ ။ ပိုစား</em>(ရိကၡာကို ပိုထုတ္မိသြားတဲ့ အပါတ္)၊ <em>လိုစား</em>(ထုတ္ယူစားရမယ့္ဟာထက္ ေလ်ာ့နည္းၿပီး ထုတ္စားတာ) <em>ပိုစားကဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ လိုစားဆို လာေတာ့မွာေလ။ စစ္သည္ေတြကို ရိကၡာထုတ္ မေပးဘူးလား။ ဘာနဲ႔စားေနလဲ ဒီအၾကားထဲ ရြာေတြကရေနလို႔လား ပိုက္ဆံေတြေပါေနလို႔ ဝယ္စား ေနတာလား မင္းတို႔က ကိုယ့္ရိကၡာကို ထုတ္မစား ၾကရေအာင္ … ဆိုလာရင္ ကဲ ရွင္းေလ ။ ဘယ္သူရွင္းမလဲ</em> ? ဆိုေတာ့မွ <em>ဟုတ္ပါတယ္ ဗိုလ္ႀကီးတဲ့</em> ။<br /><br />ဆရာႀကီး CQ က (အဲဒီ CQ က စားေရးေသာက္ေရးတာဝန္ခံပဲ ဆိုပါေတာ့) <em>အခုမွ ဟုတ္မေနနဲ႔ လုပ္ မနက္ျဖန္ ဆရာႀကီး ၂ ေယာက္ လက္ေရြးစင္ ၂ စိတ္ေလာက္ထုတ္ အကုန္လက္နက္ငယ္ကိုယ္စီ အႀကီး ၂ ခုနဲ႔ ရိကၡာသြား ယူဖို႔ အခုၿပီးတာနဲ႔ လူ တစ္ခါထဲ ထုတ္။ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ေငးေတးေတး ေနအိမ္လြမ္းဆြတ္မိန္းမတမ္းတတဲ့ ေကာင္ေတြ ေခၚမသြားနဲ႔ သြက္သြက္လက္လက္ မာမာခ်ာခ်ာေတြ ေရြးေခၚသြား။ ထြက္ခါနီး ဆရာႀကီး CQ သတင္းလာပို႔ ။ ကဲ ဘာမရွင္းတာရွိလဲ</em> <em>မရွိပါဘူးဗိုလ္ႀကီး</em> … (မနားတမ္းေျပာထည့္လိုက္တာ အသက္ေတာင္ မနည္းရွဴရတယ္) <em><br /><br />တခုသတင္း ပို႔ခ်င္ပါတယ္ ဗိုလ္ႀကီး …….. ဟုတ္ၿပီ ေျပာဆရာႀကီးဒိုးလုံး</em> (သူ႔နံမည္အရင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး သူက ဒိုးလုံး crazy တဲ့ေလ အဲဒါကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးဒိုးလုံး ျဖစ္ေနတာ) ။ <em>ဆရာစိုးျမင့္ထြန္း ကိုေခၚသြားခ်င္တာ သူက တုတ္ေကြးဖ်ား ဖ်ားလို႔ ေဆးတိုက္ၿပီး သိပ္ထားတယ္။ ဟာ ျဖစ္ရျပန္ၿပီ အဖ်ားႀကီးလား</em> (ေမးလိုက္မိၿပီးမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်ိန္ဆဲလိုက္မိတယ္ ငါႏွယ္ေနာ္ အညာစကားနဲ႔ သြားေျပာမိတယ္လို႔ …ႏို႔ ကြ်န္ေတာ္က အညာသားေလးေလ.. <img src="http://s.wordpress.com/wp-includes/images/smilies/icon_biggrin.gif" alt=":D" class="wp-smiley" /> ) <em>ကိုယ္နဲနဲပဲ ပူတယ္ ဗိုလ္ႀကီး ထမင္းေရပူပူနဲ႔ ေဆးတိုက္ ထားပါတယ္…</em>တဲ့ <em>ေဆးတပ္သားက ဘာေျပာလဲ … ဘာမွေတာ့ေျပာမသြားဘူး</em> ဟာ <em>ဒီေကာင္ ေခၚ ေမာင္ေဆးတပ္သား</em> (ေဆးသင္တန္းတတ္ၿပီးသား ဒုတပ္ၾကပ္တစ္ေယာက္ပါ) ။။ တုတ္ေကြးဖ်ားဆိုပဲ သိသလို လိုနဲ႔ အမယ္ ငွက္ဖ်ားဆုိ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ကဲ… ဟုတ္တယ္ေလ တပ္မေတာ္မွာ ငွက္ဖ်ားေဆးေတြ ထုတ္ေပး ထားတာ။ ငွက္ဖ်ားနဲ႔တစ္ခုခုျဖစ္လို႔ကေတာ့ ေဆးမေသာက္သူမွာ တာဝန္ကိုး။ <em>ေနပါဦး ဒီေကာင္ မေန႔က ဘာေတြ အစားမွားေသးလဲ မွဳိေတြဘာေတြ စားလို႔လား</em> …. ဆိုေတာ့ <em>မစားဘူးဗိုလ္ႀကီး ေတာင္ပိႏၷဲရြက္နဲ႔ ပဲဟင္းပဲ စားတာ</em>။ …. ဟုတ္မွာပါ ကိုယ္ေတာင္ ေတာင္ပိႏၷဲရြက္ႏုေလးနဲ႔ ေျမာက္ဥ ၊ ကုလားပဲဟင္းေလးနဲ႔ ၿမိန္ေနရတာ။ အင္း ဖ်ားတယ္နာတယ္ ဆိုလို႔ ေနာက္ေန႔ တပည့္ေတြ ေသခ်ာထပ္လိုက္ၾကည့္ဦးမွပါ ……. ေတာ္ၾကာ အဖ်ား ကူးကုန္မွ စခန္းတစ္ခုလုံး ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေနဦးမယ္ …………….. ဟူးးးးးးးးးးးးးးး ဒီရက္စြဲေတြ ဒီေန႔ရက္ေတြ။<br /><br />ေနလြမ္းသူ<br /></div>ေနလြမ္းသူhttp://www.blogger.com/profile/07818783100405228166noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7897472453929327866.post-39095194847531742032009-12-17T14:47:00.000+06:302010-03-04T11:56:47.905+06:30ေနလြမ္းသူျပန္လာၿပီ<div style="text-align: justify;">မဂၤလာပါ။ အားလုံး သကၠရာဇ္ ၂၀၁၀ နဲ႔အတူ ကိုယ္စိတ္ႏွလုံး ခံစားမႈအသစ္အသစ္၊ ဘဝမွာ မႀကဳံရဖူးေသးတဲ့ ရင္ခုန္လွဳိက္ဖိုမႈ အသစ္ေတြနဲ႔အတူ ထာဝရေအးခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစသားဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို အခုဒီ ဆုိက္ဒ္ေလး လုပ္ျဖစ္ေအာင္ ဖိအားေပး သူကိုယ္တိုင္လည္းၾကည့္ရႈေပး ကူညီေပးတဲ့ ညီမထက္ရည္မြန္အိ၊ စာေရးဖို႔ အၿမဲအားေပး လိုတာမွန္သမွ်ကူညီေပးခဲ့တဲ့ ညီမဝါဝါ၊ အရင္ ႀကိဳးမဲ့စြန္ရဲ႕ စီေဘာက္စ္ကေန စာျပန္ေရးဖို႔ အၿမဲတိုက္တြန္းတတ္တဲ့ မေရႊဖူး(Spore)၊ ကိုေအာင္မ်ိဴးေက်ာ္(Australia)၊ ကိုႏုိင္၊ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ေနလြမ္းသူ မွစၿပီး ေနလြမ္းသူ-၃ အထိ အၿမဲလိုက္ပါအားေပးခဲ့တဲ့ အစ္မ မေမဦးခင္ႏွင့္က်န္ပရိတ္သတ္အားလုံး နယ္သား ေတြနဲ႔အတူ နယ္သူ မိစိမ္း(Spore) အားလုံးအားလုံး အားေပးေနမႈကို ေလးစားေသာအေနနဲ ့လည္းေကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ့္ဝါသနာအထုံကို မစြန္႔ လႊတ္ႏုိင္ေသးမွဳေၾကာင့္လည္းေကာင္း ဒီ စာမ်က္ႏွာေလးကို ဖန္ဆင္း အသက္သြင္းလိုက္ပါတယ္။ အားလုံး စိတၱသုခ၊ကာယသုခ ႏွစ္ျဖာေသာသုခနဲ႔ ထာဝရေပ်ာ္ေမြ႕ၾက ပါေစ သားဗ်ာ။<br />(နာမည္မ်ားျဖင့္ မေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေက်းဇူးရွိသူမ်ား၊ ကြ်န္ေတာ္ ေရးသားေသာ စာမ်ားကို လာေရာက္ဖတ္ရွဳ အားေပး ၾကတဲ့ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ားအားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူးအထူးကို တင္ရွိပါတယ္)<br /><br />ေနလြမ္းသူ </div>ေနလြမ္းသူhttp://www.blogger.com/profile/07818783100405228166noreply@blogger.com3