တစ္ညတာတည္းခိုတဲ့ ရြာကေနခြာခဲ့ၾကၿပီ။ ေျမပုံေပၚက လမ္းေၾကာင္း(မိမိသြားရွင္းရမယ့္ ဂြင္)အတိုင္း ဆက္လက္ ခရီးႏွင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာင္ယာအေဟာင္းေတာင္ကုန္းကို တစ္နာရီနီးနီးေလာက္တက္ၿပီး ကုန္းထိပ္ေရာက္တာနဲ႔ တစ္ဖက္ဆင္ေျခေလွ်ာေစာင္းမွာ စိမ္းလန္းစုိေျပေနတဲ့ ဧရာမဘိန္းခင္းႀကီးက စတင္ ဆီးႀကိဳလိုက္ပါတယ္။ အပင္အျမင့္ကေျမႀကီးကေန တစ္ထြာသာသာပဲရွိပါတယ္။ အရြက္ကေတာ့ ဆလက္/ မုံညင္းတို႔အႏြယ္ဝင္တာနဲ႔အညီ ရွည္ေမ်ာေမ်ာေလးေတြပုံစံမ်ဳိးပါ။ ေျမစာရင္းအဖြဲ႕ကိုအနားေခၚၿပီး ဧရိယာခန္႔မွန္း (ဧက)တြက္ခ်က္၊ အပင္အရြယ္အစားသတ္မွတ္ၿပီးတာနဲ႔ ထုံးစံအတိုင္း ေရဒီယုိစက္ႀကီးကေန လင္းယုံ မွ ပ်ံလႊား အသံ ၅ ၾကားလားေတြဘာေတြ လုပ္မေနေတာ့ပါဘဲ အတိုဝွက္ အမည္ဝွက္ေတြနဲ႔ မိမိတို႔ကို ကြပ္ကဲထိန္းခ်ဳပ္ရာ စစ္ဗ်ဴဟာကို သတင္းပို႔လိုက္ပါတယ္။ ေကာင္းၿပီ ဆက္လုပ္ပါ ဆိုတဲ့အသံဆုံးတာနဲ႔ ကဲ အဖြဲ႕ေတြအားလုံး တပ္က (၁)ဦး၊ ရဲက(၁)ဦးေသနက္အသင့္နဲ႔ ကင္းသမား(၂)ေယာက္မွလြဲလို႔ က်န္လူအားလုံး စလိုက္ၾကစို႔ သူငယ္ခ်င္း ဆိုၿပီး လက္ထဲမွာသစ္ကုိင္းရိုးတံ ကိုယ္စီကိုင္ ရင္ေဘာင္တန္းယွဥ္လ်က္ဘိန္းပင္ေပါက္ တို႔ကို လက္နဲ႔လႊဲ ရုိက္ရမ္းရင္း ဘိန္းဖ်က္စစ္ဆင္းေရးစတင္ ဖြင့္လွစ္ၾကရပါေတာ့တယ္။ ကင္းသမားကမထားလို႔မရပါဘူး။ ေတာ္ၾကာဘိန္းခင္းပိုင္ရွင္က လူစုၿပီးဓါးနဲ႔ဝင္ခုတ္မွ အကုန္ျပသနာတက္ရမယ့္ကိန္း ဆိုက္မွာကိုး။ ေတာင္ေပၚ ေဒသ အခါလားဟူ လူမ်ဳိးအမ်ားစုက ရိုးသားၾကေပမယ့္ သူတို႔ဥစၥာထိရင္ ေျပာရတာမ်ဳိးမွမဟုတ္တာ။
ဒီလိုမ်ဳိးဘိန္းစိုက္ၿပီးစီးပြားရွာတယ္ဆိုတာ တစ္မ်ဳိးသားလုံးကို အညြန္႔တုန္းေစတဲ့အျပင္ တုိင္းျပည္သိကၡာပါ ထိခိုက္ၾကဆင္းေစတယ္ဆိုတာ သူတို႔ေတြမွ မသိၾကရွာေလေတာ့လည္း ေျပာရအခက္သား။ အခုလို ဘိန္းခင္း ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ၾကာေလ လူေနရပ္ရြာနဲ႔ေဝးေလ ေခါင္းဖ်ားတဲ့ လူမေရာက္ေတာင္ကုန္းေတြမွာ ေရႊ႕ေရႊ႕ စိုက္ၾကတာမ်ဳိးပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရြာေတြကေတာ့ ဗ်ဴဟာမွဴးရဲ႕ႀကီးၾကပ္ညႊန္ၾကားမႈ၊ ၿမိဳ႕နယ္၊ေက်းရြာ အဆင့္ တာဝန္ရွိအဖြဲ႕ အစည္းေတြရဲ႕စည္းရုံးေဆာင္ရြက္မႈ၊ ရပ္ရြာလူထု ပူးေပါင္းပါဝင္မႈေတြ ေအာင္ျမင္လာတာနဲ႔အမွ် နီးစပ္ဝန္းက်င္ျမင္ျမင္ႏုိင္သမွ်မွာေတာ့ ဘိန္းခင္းေတာင္ယာ မရွိသေလာက္ကိုျဖစ္သြားခဲ့ၿပီေေလ။ အဲဒီအတြက္ ေၾကာင့္လည္း မိမိတို႔လိုပူးေပါင္းစစ္ေၾကာင္းေတြကို အထက္ဌာနက ဆြဲေပးတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေဒသေတြကို သြားေရာက္ရွာေဖြ ဖ်က္ဆီးမႈေတြ လုပ္လာၾကရပါေတာ့တယ္။ သစ္ကုိင္း(တုတ္ေခ်ာင္း)ကိုင္ၿပီး တစ္နာရီနီးနီး မနားတမ္း ရမ္းလာလိုက္တာ လက္ေတြက်ိန္းစပ္ ေခြ်းစို႔လာေတာ့မွ ခဏအေမာေျဖ ေရေလးဘာေလးေသာက္၊ ၿပီးတာနက္ ျပန္စ၊ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္ခါနီးမွ ေတာင္ကုန္းေစာင္းဆင္ေျခေလွ်ာတစ္ေလွ်ာက္က ဘိန္းခင္းႀကီးလည္း ငုတ္တိုစင္းေလးေတြအျဖစ္အသြင္ေျပာင္းသြားပါေတာ့တယ္။ အားလုံး တန္းျဖဳတ္မယ္ လက္စသက္ပါ ဆိုၿပီး ထမင္းစားဖို႔ျပင္ၾကတာေပါ့။ ေမာေမာနဲ႔ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ မနည္း ကုန္ေအာင္စားၿပီး အထက္ဌာနကို သတင္းပို႔ ဆက္သြယ္မႈယူၿပီး ဆက္လက္ခရီးခ်ီတက္ၾကပါတယ္။
ဒီတစ္ခါ ဘိန္းခင္းကေတာ့ ေတာင္ၾကားလွ်ဳိေလးအတုိင္းစိုက္ထားတာပါ။ အပင္အျမင့္က တစ္ေပေက်ာ္ ႏွစ္ေပ နီးနီး တစ္ခ်ဳိ႕က အပြင့္ ဝါဖန္႔ဖန္႔၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ခရမ္းေရာင္ေလးေတြအျဖစ္ကို ပြင့္ေနၾကပါၿပီ။ ဒီတစ္ခါ ဖ်က္ရတာက သိပ္မပင္ပန္းပါဘူး။ အပင္ရဲ႕ ခါးလည္ကေန ရိုက္ခ်လိုက္ ခါးကိုင္းရိုးက်ဳိးသြားတာနဲ႔ ကိစၥပ်က္ပါတယ္။ ဒီေကာင္ အရြယ္ဆို သိပ္မၾကာဘူး အသီးသီးေတာ့မွာ ဗိုလ္ႀကီးရ ဆိုၿပီး သိတဲ့သူေတြက ရွင္းျပပါတယ္။ လက္ေတြကေတာ့ က်ိန္းစပ္ၿပီး တုတ္ေခ်ာင္းကိုင္ထားရာကေန ဆုပ္ထားတဲ့လက္ကို မေျဖခ်င္ေတာ့သလို ျဖန္႔ထားၿပီးသားလက္ ကိုလည္း ျပန္မေကြးခ်င္ ဆုပ္မကုိင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို က်ိန္းစပ္နာက်င္စျပဳလာၾကပါတယ္။ ထမင္းဟင္းခ်က္ တာဝန္ယူထားသူတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဘိန္းလည္းရမ္းရင္း ေရာၿပီးစိုက္ထားတဲ့ ပဲရြက္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေလးလည္း ခူးရင္းအဆင္ေျပေနၾကပါတယ္။ အားလုံး က်ဳိးက်ၿပီဆိုမွ ခဏနားၿပီး ခရီးဆက္ထြက္ၾကပါတယ္။ သိပ္မေလွ်ာက္ လိုက္ရပါဘူး ထုံးစံအတုိင္း ေတာင္ေပၚရြာေလးတစ္ရြာကို ဆိုက္ၾကပါတယ္။ မိမိနဲ႔ ဒုရဲအုပ္ကေတာ့ ေရာက္တာနဲ႔ ေရခ်ဳိးဖို႔ျပင္တာေပါ့။ ေတာင္က်စိမ့္ေရကို ဝါးလုံးေလးနဲ႔ ထုိးခံထားတဲ့ေရဆိပ္မွာ ေရခ်ဳိးရတာ ဒီေန႔အထိကို မေမ့ႏုိင္စရာပါ။ ျဖဳတ္ကလည္းကိုက္ ေရခ်ဳိးရတာလည္း ခ်မ္းစိမ့္ေနတာပါပဲ။ ျမန္ျမန္ခ်ဳိး ျမန္ျမန္ျပန္လာ။ ေရာက္တာနဲ႔ ေတာင္ေပၚလက္ဖက္ေျခာက္နံ႔သင္းေနတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းေလးေသာက္ခ်လိုက္ရတာ တကယ့္ကို သဘာဝအရသာစစ္စစ္ေလးပါ။
ထမင္းစားေတာ့ မိမိနဲ႔အတူ၊ဒုရဲအုပ္၊ေျမစာရင္း တို႔ စုစားၾကပါတယ္။ ထမင္းဟင္းေလးက ပူပူေႏြးေႏြး ဘိန္းခင္း ထဲက ပဲရြက္ဟင္းခ်ဳိ အသီးရြက္ေၾကာ္က စားလုိ႔အေကာင္းဆုံး။ ဒါကလည္း ထုံးစံပါ။ ဘိန္းပင္နဲ႔အတူ ေရာၿပီး စိုက္ထားတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အပင္မွန္သမွ်ရဲ႕ အခါးဓါတ္ကို ဘိန္းပင္က စုပ္ယူတဲ့အတြက္ သူတို႔က အခ်ဳိဓါတ္ မ်ားၿပီး အရည္ဓါတ္ရႊန္းစိုေနျခင္းပါ.... (အရင္က ပို႔စ္တစ္ခုမွာေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္)။ ထမင္းစားၿပီး ေရေႏြးၾကမ္း ဝိုင္းဖြဲ႕ၾကေတာ့ မီးဖိုေဘးမွာေပါ့။ သူ႔အေတြ႕အႀကဳံကိုယ့္အေတြ႕အႀကဳံေတြဖလွယ္ၾက ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ျပန္ေျပာၾကနဲ႔။ တစ္ဖက္ကလည္း ဒီေန႔ကင္းေတြ အထူးသတိရွိဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဘိန္းခင္းဖ်က္တာ မေက်နပ္တဲ့သူက အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း သမသြားရင္ ကြိကုန္မွာကိုး။ စိတ္မခ် တခ်နဲ႔ အိပ္ယာသာဝင္ခဲ့တယ္။ ေခါင္းအုံးနဲ႔ေခါင္းထိတာနဲ႔ တုန္းကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ညဥ့္နက္ သန္းေခါင္ အေဝးဆီက ေတာေကာင္ ေအာ္သံေတြၾကားရေတာ့မွ ျပန္ႏိုးလာမိတယ္။ ကင္းသမားကို တစ္ခ်က္ သတိထားၾကည့္ေတာ့ အင္း ...အိုေက အဝင္ဝမွာ တစ္ေယာက္ အျပင္က ကင္းတဲေလးမွာ တစ္ေယာက္ လႈပ္ရွားေနတာေတြ႕ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ေန႔ မိုးစင္စင္လင္း မ်က္ႏွာသစ္မွာ လက္ေတြ နာက်င္ေနတာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလားလား လက္ဖဝါးေတြမွာ အရည္ၾကည္ဖုေလးေတြပါလား။ ငါ ဒီေလာက္ေတာင္ ေပ်ာ့ရသလား ဆုိၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်မနပ္ျဖစ္မိတာနဲ႔ က်န္အဖြဲ႕ေတြကို တီးေခါက္ေမးျမန္းၾကည့္မိေတာ့ ဟုတ္တယ္ ဗုိလ္ႀကီး ကြ်န္ေတာ္တို႔လက္ေတြေတာ့ ဖုေလးေတြ ထေနၿပီ ဆိုမွ ............. ဟူး ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ငါတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူးပဲ။ လို႔ ။
@@@ေနလြမ္းသူ
ဒီလိုမ်ဳိးဘိန္းစိုက္ၿပီးစီးပြားရွာတယ္ဆိုတာ တစ္မ်ဳိးသားလုံးကို အညြန္႔တုန္းေစတဲ့အျပင္ တုိင္းျပည္သိကၡာပါ ထိခိုက္ၾကဆင္းေစတယ္ဆိုတာ သူတို႔ေတြမွ မသိၾကရွာေလေတာ့လည္း ေျပာရအခက္သား။ အခုလို ဘိန္းခင္း ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ၾကာေလ လူေနရပ္ရြာနဲ႔ေဝးေလ ေခါင္းဖ်ားတဲ့ လူမေရာက္ေတာင္ကုန္းေတြမွာ ေရႊ႕ေရႊ႕ စိုက္ၾကတာမ်ဳိးပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရြာေတြကေတာ့ ဗ်ဴဟာမွဴးရဲ႕ႀကီးၾကပ္ညႊန္ၾကားမႈ၊ ၿမိဳ႕နယ္၊ေက်းရြာ အဆင့္ တာဝန္ရွိအဖြဲ႕ အစည္းေတြရဲ႕စည္းရုံးေဆာင္ရြက္မႈ၊ ရပ္ရြာလူထု ပူးေပါင္းပါဝင္မႈေတြ ေအာင္ျမင္လာတာနဲ႔အမွ် နီးစပ္ဝန္းက်င္ျမင္ျမင္ႏုိင္သမွ်မွာေတာ့ ဘိန္းခင္းေတာင္ယာ မရွိသေလာက္ကိုျဖစ္သြားခဲ့ၿပီေေလ။ အဲဒီအတြက္ ေၾကာင့္လည္း မိမိတို႔လိုပူးေပါင္းစစ္ေၾကာင္းေတြကို အထက္ဌာနက ဆြဲေပးတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေဒသေတြကို သြားေရာက္ရွာေဖြ ဖ်က္ဆီးမႈေတြ လုပ္လာၾကရပါေတာ့တယ္။ သစ္ကုိင္း(တုတ္ေခ်ာင္း)ကိုင္ၿပီး တစ္နာရီနီးနီး မနားတမ္း ရမ္းလာလိုက္တာ လက္ေတြက်ိန္းစပ္ ေခြ်းစို႔လာေတာ့မွ ခဏအေမာေျဖ ေရေလးဘာေလးေသာက္၊ ၿပီးတာနက္ ျပန္စ၊ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္ခါနီးမွ ေတာင္ကုန္းေစာင္းဆင္ေျခေလွ်ာတစ္ေလွ်ာက္က ဘိန္းခင္းႀကီးလည္း ငုတ္တိုစင္းေလးေတြအျဖစ္အသြင္ေျပာင္းသြားပါေတာ့တယ္။ အားလုံး တန္းျဖဳတ္မယ္ လက္စသက္ပါ ဆိုၿပီး ထမင္းစားဖို႔ျပင္ၾကတာေပါ့။ ေမာေမာနဲ႔ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ မနည္း ကုန္ေအာင္စားၿပီး အထက္ဌာနကို သတင္းပို႔ ဆက္သြယ္မႈယူၿပီး ဆက္လက္ခရီးခ်ီတက္ၾကပါတယ္။
ဒီတစ္ခါ ဘိန္းခင္းကေတာ့ ေတာင္ၾကားလွ်ဳိေလးအတုိင္းစိုက္ထားတာပါ။ အပင္အျမင့္က တစ္ေပေက်ာ္ ႏွစ္ေပ နီးနီး တစ္ခ်ဳိ႕က အပြင့္ ဝါဖန္႔ဖန္႔၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ခရမ္းေရာင္ေလးေတြအျဖစ္ကို ပြင့္ေနၾကပါၿပီ။ ဒီတစ္ခါ ဖ်က္ရတာက သိပ္မပင္ပန္းပါဘူး။ အပင္ရဲ႕ ခါးလည္ကေန ရိုက္ခ်လိုက္ ခါးကိုင္းရိုးက်ဳိးသြားတာနဲ႔ ကိစၥပ်က္ပါတယ္။ ဒီေကာင္ အရြယ္ဆို သိပ္မၾကာဘူး အသီးသီးေတာ့မွာ ဗိုလ္ႀကီးရ ဆိုၿပီး သိတဲ့သူေတြက ရွင္းျပပါတယ္။ လက္ေတြကေတာ့ က်ိန္းစပ္ၿပီး တုတ္ေခ်ာင္းကိုင္ထားရာကေန ဆုပ္ထားတဲ့လက္ကို မေျဖခ်င္ေတာ့သလို ျဖန္႔ထားၿပီးသားလက္ ကိုလည္း ျပန္မေကြးခ်င္ ဆုပ္မကုိင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို က်ိန္းစပ္နာက်င္စျပဳလာၾကပါတယ္။ ထမင္းဟင္းခ်က္ တာဝန္ယူထားသူတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဘိန္းလည္းရမ္းရင္း ေရာၿပီးစိုက္ထားတဲ့ ပဲရြက္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေလးလည္း ခူးရင္းအဆင္ေျပေနၾကပါတယ္။ အားလုံး က်ဳိးက်ၿပီဆိုမွ ခဏနားၿပီး ခရီးဆက္ထြက္ၾကပါတယ္။ သိပ္မေလွ်ာက္ လိုက္ရပါဘူး ထုံးစံအတုိင္း ေတာင္ေပၚရြာေလးတစ္ရြာကို ဆိုက္ၾကပါတယ္။ မိမိနဲ႔ ဒုရဲအုပ္ကေတာ့ ေရာက္တာနဲ႔ ေရခ်ဳိးဖို႔ျပင္တာေပါ့။ ေတာင္က်စိမ့္ေရကို ဝါးလုံးေလးနဲ႔ ထုိးခံထားတဲ့ေရဆိပ္မွာ ေရခ်ဳိးရတာ ဒီေန႔အထိကို မေမ့ႏုိင္စရာပါ။ ျဖဳတ္ကလည္းကိုက္ ေရခ်ဳိးရတာလည္း ခ်မ္းစိမ့္ေနတာပါပဲ။ ျမန္ျမန္ခ်ဳိး ျမန္ျမန္ျပန္လာ။ ေရာက္တာနဲ႔ ေတာင္ေပၚလက္ဖက္ေျခာက္နံ႔သင္းေနတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းေလးေသာက္ခ်လိုက္ရတာ တကယ့္ကို သဘာဝအရသာစစ္စစ္ေလးပါ။
ထမင္းစားေတာ့ မိမိနဲ႔အတူ၊ဒုရဲအုပ္၊ေျမစာရင္း တို႔ စုစားၾကပါတယ္။ ထမင္းဟင္းေလးက ပူပူေႏြးေႏြး ဘိန္းခင္း ထဲက ပဲရြက္ဟင္းခ်ဳိ အသီးရြက္ေၾကာ္က စားလုိ႔အေကာင္းဆုံး။ ဒါကလည္း ထုံးစံပါ။ ဘိန္းပင္နဲ႔အတူ ေရာၿပီး စိုက္ထားတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အပင္မွန္သမွ်ရဲ႕ အခါးဓါတ္ကို ဘိန္းပင္က စုပ္ယူတဲ့အတြက္ သူတို႔က အခ်ဳိဓါတ္ မ်ားၿပီး အရည္ဓါတ္ရႊန္းစိုေနျခင္းပါ.... (အရင္က ပို႔စ္တစ္ခုမွာေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္)။ ထမင္းစားၿပီး ေရေႏြးၾကမ္း ဝိုင္းဖြဲ႕ၾကေတာ့ မီးဖိုေဘးမွာေပါ့။ သူ႔အေတြ႕အႀကဳံကိုယ့္အေတြ႕အႀကဳံေတြဖလွယ္ၾက ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ျပန္ေျပာၾကနဲ႔။ တစ္ဖက္ကလည္း ဒီေန႔ကင္းေတြ အထူးသတိရွိဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဘိန္းခင္းဖ်က္တာ မေက်နပ္တဲ့သူက အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း သမသြားရင္ ကြိကုန္မွာကိုး။ စိတ္မခ် တခ်နဲ႔ အိပ္ယာသာဝင္ခဲ့တယ္။ ေခါင္းအုံးနဲ႔ေခါင္းထိတာနဲ႔ တုန္းကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ညဥ့္နက္ သန္းေခါင္ အေဝးဆီက ေတာေကာင္ ေအာ္သံေတြၾကားရေတာ့မွ ျပန္ႏိုးလာမိတယ္။ ကင္းသမားကို တစ္ခ်က္ သတိထားၾကည့္ေတာ့ အင္း ...အိုေက အဝင္ဝမွာ တစ္ေယာက္ အျပင္က ကင္းတဲေလးမွာ တစ္ေယာက္ လႈပ္ရွားေနတာေတြ႕ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ေန႔ မိုးစင္စင္လင္း မ်က္ႏွာသစ္မွာ လက္ေတြ နာက်င္ေနတာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလားလား လက္ဖဝါးေတြမွာ အရည္ၾကည္ဖုေလးေတြပါလား။ ငါ ဒီေလာက္ေတာင္ ေပ်ာ့ရသလား ဆုိၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်မနပ္ျဖစ္မိတာနဲ႔ က်န္အဖြဲ႕ေတြကို တီးေခါက္ေမးျမန္းၾကည့္မိေတာ့ ဟုတ္တယ္ ဗုိလ္ႀကီး ကြ်န္ေတာ္တို႔လက္ေတြေတာ့ ဖုေလးေတြ ထေနၿပီ ဆိုမွ ............. ဟူး ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ငါတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူးပဲ။ လို႔ ။
@@@ေနလြမ္းသူ
