Sunday, December 20, 2009

သံေယာဇဥ္ အမွ်င္တန္း မိရင္ျဖင့္

ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ တပ္ရင္းရုံးကိုသြားၿပီ တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီးနဲ႔ လစာၾကပ္အဖြဲ႕၊ က်န္ ရုံးအဖြဲ႕ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ လိုက္တယ္။ တပ္ရင္းမွဴးအပါအဝင္ ဒုတပ္ရင္းမွဴး နဲ႔ တပ္တစ္တပ္လုံးက မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္း လုံၿခဳံေရးတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနၾကရတာကိုး။ ဒီလိုပါပဲ တပ္ေတြက ေရွ႕တန္းကျပန္လာလို႔ ေနာက္တန္းေျမမွာ ျပည့္ျပည့္ဝဝ နားတယ္ဆိုတာ ၿမိဳ႕ေနလူထုအၾကားမွာ လုံၿခဳံေရးတစ္ရပ္လုပ္ေပးရင္း အနားယူတယ္လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့။ ကားသမားနဲ႔အတူ လိုက္ပို႔မယ့္ အကူ ရဲေဘာ္ေလးက ကားနားမွာအသင့္ေစာင့္လို႔ ။ မိမိစာရြက္ စာတမ္း ထည့္ ထားတဲ့ ဖိုင္ေလးကို ပိုက္လို႔ ဗိုလ္နႏၵေအာင္ တစ္ေယာက္ ၄ ႏွစ္ခြဲတာ ေနထိုင္သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့ အရာရွိ ရိပ္သာႀကီးကိုတစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဆုိ႔နင့္ေနသလိုလိုႀကီးပါ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေက်ာင္း ဆင္းစ ဒုဗုိလ္ဘဝ အရာရွိေပါက္စ အေတြ႕အႀကဳံေတြကို မိခင္တပ္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္နဲ႔အညီ ဒီတပ္ႀကီးနဲ႔အတူ အရာရွိ စစ္သည္အားလုံးက ေနသား တစ္က် ျဖစ္ေအာင္ သိေအာင္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တာေလ။ အခုဒီေျမဒီတပ္ ဒီေဒသကေန အၿမဲတမ္းေျပာင္းေရႊ႕အမိန္႔ ဆိုတာ ႀကီးက်လာၿပီး ခြာရဦးေတာ့မွာေပါ့။ စစ္သားဘဝဆိုတာ ဒီလိုပါ ပဲကြာဆုိတဲ့ စီနီယာႀကီးေတြ ေျပာဆိုဆုံးမ ခဲ့တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ပစၥည္းေတြစုံၿပီးလား တပည့္ေက်ာ္လို႔ တစ္ခ်က္ လွမ္း ေမးအၿပီးမွာပဲ ဦးဗိုလ္ႀကီး ဦးဗိုလ္ႀကီး ဆိုၿပီး ဂါဝန္နီနီေလးနဲ႔ ၆ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေလး သက္သာဆုိင္ေဘးလမ္းကေန ေျပးတက္လာေနပါတယ္။ ဟာဟိုမွာေျပးလာေနတဲ့သူ အဲဒါ(မိမိပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေရရြတ္မိတုန္းရွိေသး)။ဟုတ္တယ္ ဗိုလ္ႀကီး အဘၿငိမ္းေအာင္နဲ႔ အန္တီျမ တို႔က ကေလးအေဖနဲ႔အေမအတြက္ ကုသိုလ္ျပန္လာလုပ္ေပးလို႔ ကေလး ကလည္း ဒီတပ္ကို ခဏျပန္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ ပိုးပိုးေလး မေန႔ကတည္းက ျပန္ေရာက္ေနတာ.....တဲ့။

ေျပးၿပီးမိမိဆီဝင္လာတဲ့ ကေလးကို ေပြ႕အခ်ီလိုက္မွာ ပါးျပင္ကို အတင္းနမ္းလာပါတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက စီးလို႔ ဦးဗိုလ္ႀကီးလည္း ဟိုးအေဝးႀကီးကိုေျပာင္းရေတာ့မွာဆို ဟုတ္လား။ ဦးဗိုလ္ႀကီးလည္း ပိုးပိုးကို ထားခဲ့ျပန္ၿပီေပါ့ အဟီးဟီး ဆိုၿပီး တရစပ္ေျပာလည္းေျပာ ငိုလည္းငိုပါေတာ့တယ္။ စိတ္ေတြတင္းထား တဲ့အၾကားက ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြေဝ့လာပါတယ္။ ေမႀကီးထားခဲ့ၿပီးမၾကာဘူး ေဖႀကီးက ထားသြားခဲ့တယ္ အခုလည္း ပိုးပိုး ခ်စ္တဲ့ ဦးဗိုလ္ႀကီးကလည္း အေဝးႀကီးကိုေျပာင္းသြားေတာ့မွာ ဟီးဟီး ဦးဗိုလ္ႀကီးနဲ႔အတူ ပိုးပိုးလည္း လိုက္မယ္….တဲ့။ မဟုတ္ဘူးေလ သမီး ပိုးပိုး ဦးဗိုလ္ႀကီးတို႔က တာဝန္အရသြားရမွာေလ။ သမီးက ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္ရဦးမွာေလ။ အခုေတာင္ သမီးအတန္း စာေတြ ပ်က္ေနၿပီမို႔လား။ ဒီလိုလာလို႔…. ဦးဗိုလ္ႀကီး သမီး ပိုးပိုးတို႔ရန္ကုန္လိပ္စာကို သိေနတာပဲ ေနာက္က် လာလည္မွာေပါ့ေနာ္။ သမီးလည္း စာေတြအမ်ားႀကီး သင္ရ ဦးမယ္ေလေနာ္။ စစ္သားေတြ စစ္သားအလုပ္ လုပ္ေနၾကတာ။ သမီးေက်ာင္းသားက ေက်ာင္းသားအလုပ္ လုပ္ရမယ္ေလ ။ ဦးဗိုလ္ႀကီး ရိပ္သာမွာ အၿမဲေျပာခဲ့တာ ေမ့သြားၿပီ လား …. ဆုိေတာ့ အဲဒါေတာ့ အဲဒါေပါ့ အဟီးဟီး… ဆိုၿပီး မ်က္ရည္ က မတိတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကဲပါ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ သမီးက လိမၼာတယ္။ တိတ္တိတ္..ဆိုၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း မ်က္ရည္ကို သုတ္ၿပီး ကေလးကိုပါ ဖြဖြေလး ဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ခ်လိုက္မိ ပါတယ္။ သံေယာဇဥ္ အမွ်င္တြယ္မိရင္ျဖင့္ ဆုိတဲ့ ဓမၼကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ ကိုလည္းခ်က္ခ်င္း ျပန္သတိရမိလိုက္တယ္။ ကုိယ္တိုင္က ခိုင္မာၿမဲၿမံစြာသံေယာဇဥ္ တြယ္ျငိၿပီး ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ မိခင္တပ္၊အရပ္ေဒသ၊မိမိနဲ႔အတူေကာင္းတူဆုိးဖက္ ေနာက္တန္းလည္းေနာက္တန္းမို႔ ေရွ႕တန္းလည္းေရွ႕တန္းအေလ်ာက္ လက္တြဲခဲ့တဲ့ အရာရွိ/စစ္သည္ေတြ၊ မိမိတို႔ အရာရွိငယ္ေတြကို ရပ္ေဆြရပ္ မ်ဳိးလို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾက၊ တတ္အားသေရြ႕ကူညီေပးခဲ့တဲ့ မိသားစုဝင္ေတြ အားလုံးကို ေက်ာခိုင္းၿပီးေနာက္တပ္ အသစ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ရေတာ့မွာျဖစ္လို႔ ဆို႔နင့္စြာခံစားေနရတဲ့ ဝမ္းနည္းမႈေတြအားလုံးကေန မ်က္ရည္အျဖစ္ အသြင္ မေျပာင္းေအာင္ အထိန္းခက္ခက္ ထိန္းေနလ်က္က ဒီကေလးေလးကို ရုတ္တရတ္ျပန္ျမင္ လိုက္ရၿပီး သူ႔ ဦးဗိုလ္ႀကီး ဆုိတဲ့သူကို လာႏွဳတ္ဆက္ရွာတဲ့ အရြယ္နဲ႔မမွ် ေအာင္စကားတတ္ ရွာတဲ့ ပုိးပုိးေလးရဲ႕စကားသံေတြနဲ႔ ရွဳိက္ႀကီးတငင္ ငိုလာေတာ့ ထိန္းမရတဲ့ ဝမ္းနည္းမႈက (ေယာက္်ားႀကီးတန္မဲ့) မ်က္ရည္က်လာေစခဲ့တယ္။

ပိုးပိုးေလး ဆုိတာက သူ႔ကိုေမြးၿပီးတာနဲ႔ သူ႔အေမကဆုံးပါသြားခဲ့တာပါ။ မီးတြင္းထဲမွာ မိခင္ဆုံးပါးသြားရွာတဲ့ ပိုးပိုးေလးကို တပ္တစ္တပ္လုံးက ဂရုဏာစိတ္ ယိုဖိတ္စြာနဲ႔ လူတုိင္းက ခ်စ္ခင္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကေလး စကားမေျပာတတ္ေျပာတတ္ အရြယ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရိပ္သာကို အၿမဲလိုလိုသူ႔အေဖ တပ္ၾကပ္ႀကီး ျမင့္ေအာင္နဲ႔ ပါပါလာတတ္ရာကေန ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလုံးရဲ႕အခ်စ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ရသလို အဲဒီအထဲမွာမွ ကေလး ခ်စ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကိုသီဟေအာင္က လိုေလေသးမရွိ လုပ္ေပးသလို တပ္ထဲသြားေလရာ ေခၚသြားတတ္ေလ ေတာ့ ပိုၿပီးသံေယာဇဥ္တြယ္ရွာပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ စစ္ဆင္ေရးေရွ႕တန္းေျမမွာ ကံၾကမၼာမုဆိုးရဲ႕ ထပ္မံႏွိပ္စက္မႈ ေလလား အတိတ္ကဝဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ေပးလား မသိ။ ပိုးပိုးေလးရဲ႕ ဖခင္ ဆရာႀကီးျမင့္ေအာင္ တစ္ေယာက္ ရန္သူ႔ မိုင္းနင္းမိၿပီး ဘယ္ေျခတစ္ဖက္ စြန္႔လႊြတ္လိုက္ရပါတယ္။ သူ႕အေမဆုံးသြားတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔ တပ္ရင္းက မိသားစုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအပါအဝင္ တပ္ရင္းမွဴး၊ဒုတပ္ရင္းမွဴးနဲ႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ထဲက အသိေတြက အစ ေမြးစား ဖို႔ ဆိုၿပီး သူ႔အေဖ ဆီကေန ပိုးပိုးေလးကို ေတာင္းခဲ့တာကို မေပးခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီး ျမင့္ေအာင္တစ္ေယာက္က ေနာက္ဆုံးရန္ကုန္ေျပာင္းၿပီး အရပ္ဘက္ဝန္ထမ္းအျဖစ္ကေန အနားယူလိုက္တဲ့ သူရဲေဘာ္ဘဝက အတူတူ ေနခဲ့တဲ့ သူ႔ဆရာ တပ္ရင္းမွဴး(အၿငိမ္းစား) လင္မယားကို အေမြစားအေမြခံအျဖစ္ ပုိးပိုးေလးကိုေပးလိုက္ခဲ့ၿပီး သူကိုယ္တိုင္က အရက္ကိုေန႔ေရာညပါ သမီးစိတ္၊ေဝဒနာစိတ္ ေတြနဲ႔ ဖိေသာက္ရင္း အရက္ရဲ႕ေက်းကြ်န္ျဖစ္ကာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ကတည္းက ဆုံးပါးသြားခဲ့ၿပီေလ။

အဘ(ရင္းမွဴးအၿငိမ္းစား) လင္မယားက ကေလး အေဖနဲ႔အေမအတြက္ ႏွစ္လည္ကုသိုလ္ကို ေက်ာင္းခြင့္ရက္ ယူၿပီး ဒီတပ္မွာပဲ ျပန္လာလုပ္ေပးတဲ့အတြက္ ပိုးပိုးေလး တပ္ကိုခဏျပန္လာခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔လိုင္းခန္း ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာင္းေရႊ႕ရေတာ့မယ္ဆိုတာ ေျပာသံၾကားလို႔ လာႏွဳတ္ဆက္တဲ့အခ်ိန္ တပ္ရင္းရုံးက ကိစၥေတြအၿပီး ကားေပၚ ပစၥည္းေတြ တင္အၿပီး ထြက္ေတာ့မယ္ျပင္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာသြားတိုး ပါေတာ့တယ္။ တပ္ရင္းမွာသံေယာဇဥ္အျဖစ္ဆုံး၊ ဂရုဏာအသက္ဆုံး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလုံးရဲ႕ အသည္းစြဲ ပိုးပိုးေလး အခုေတာ့ ေျခေထာက္ေလးမွာ ဖုခ်ိန္းေသးေသးေလးဆြဲထားလို႔ ၿမိဳ႕မွာ ေခတ္န႔ဲအညီ ခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစုအိမ္ယာမွာ ေနရၿပီဆိုေတာ့လည္း ဝတ္ထားတဲ့ပုံစံေလးေတြကအစ အရင္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ဝယ္ေပးခဲ့တဲ့ အကၤ်ီအညံ့စားေတြေနရာမွာ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး ရနံ႕ေလးေတြသင္းပ်ံ႕ေနတဲ့ အဝတ္အစားေလးေတြ လက္ပတ္နာရီေသးေသးလွလွေလးပတ္ထားလွ်က္နဲ႔ တကယ့္ကို သူေဌးမိသားစုရဲ႕ ကေလးေလးပုံစံေပါက္သြားေတာ့ သူ႔အေဖ ဆရာႀကီးျမင့္ေအာင္ကိုပါ ဝမ္းနည္းစိတ္နဲ႔ဖ်က္ကနဲ သတိ ရလိုက္မိသလို ရင္ထဲမွာ ကေလးအတြက္လည္း ေက်နပ္ဝမ္းသာမႈ မိမိကုိယ္တိုင္ ခြဲခြာရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈ စိတ္မေကာင္းမႈတို႔ တစ္ၿပိဳင္ထဲ ရင္ထဲမွာခံစား လိုက္ရပါတယ္။ ပုိးပိုးေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ေနာက္ဆုံး တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေဖာင္းကစ္ကစ္ပါးအစုံေလးကို တစ္ခ်က္ ေမႊးလိုက္ၿပီး ဦးဗိုလ္ႀကီးက ဟိုးအေဝးႀကီးထိ သြားရဦးမွာ ေနာက္က်ေနမွာစုိးလို႔ သြားေတာ့မယ္ေနာ္။ သမီးက လိမၼာပါတယ္။ စာေတြ ႀကိဳးစားေနာ္။ ဦးဗိုလ္ႀကီးသင္ေပးခဲ့တာေတြလည္း မေမ့နဲ႔ (ၾသကာသနဲ႔ တစ္ခ်ဳိ႕ ကဗ်ာေလးေတြပါ)ေဒါက္တာမႀကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လို႔ ရိပ္သာမွာ ဦးဗိုလ္ႀကီးတို႔ကုိ ပိုးပိုးေလး ေျပာခဲ့တာ ေမ့သြားၿပီလား။ ဆိုလိုက္ေတာ့ ေခါင္းေလးရမ္းၿပီးျပန္ေျဖရွာတယ္။အဲဒါဆို ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တာ နဲ႔ ေက်ာင္းစာေတြကုိ ႀကိဳးစားေနာ္။ ဦးဗိုလ္ႀကီး အားတဲ့တစ္ေန႔ ရန္ကုန္မွာ သမီး ပိုးပိုးေလးကို လာေတြ႕ မယ္။ ဟုတ္ၿပီလား။ မငုိနဲ႔ေတာ့ေနာ္ သမီးကလိမၼာတယ္။ …ဆိုေတာ့ ဟင့္ ကနဲ႔ တစ္ခ်က္ရႈိက္လို႔ အငုိ မ်က္ႏွာေလး တစ္ခဏခ်င္းတည္သြားပါေတာ့တယ္။ လစာၾကပ္တစ္ေယာက္ ရိပ္သာဘက္ကုိလာေနတာနဲ႔ ဆရာေမာင္မ်ဳိး လာဗ်ာ ပိုးပိုးေလးကို ေခၚသြားေပးၿပီး အဘတို႔ဆီ ျပန္ပို႔ေပးလိုက္ပါ လို႔ဆုိလိုက္ ခ်ိန္မွာပဲ။ ဦးဗုိလ္ႀကီး..ဆုိၿပီးကြ်န္ေတာ့္ကိုတစ္ခ်က္ဖက္တြယ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ေကာင္းေကာင္းမေျခာက္ေသးတဲ့ သူပါးေလးနဲ႔လာကပ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ပါးျပင္ကို လာေမႊးရွာပါတယ္။ က်လာဦးမယ့္ မ်က္ရည္ကိုျပန္ထိန္းရင္း ဆရာေမာင္မ်ဳိးဆီကုိ ေပြ႕ခ်ီလ်က္နဲ႔လွမ္းေပးလိုက္ၿပီး မိမိကိုယ္ကုိယ္တိုင္က ေနာက္ကိုလွည့္မၾကည့္မိေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကားေပၚဝင္ထိုက္လိုက္တယ္။ ကဲ ေမာင္းေတာ့ ဆရာတင္ေငြေရ လို႔ကားဆရာကို ေျပာလိုက္ရင္း မိမိေျပာင္းေရႊ႕ရတဲ့တပ္တည္ရွိရာ ေဒသအသစ္ဆီ ရထားတစ္တန္ကားတတန္နဲ႔ ထပ္မံ ခရီးခ်ီဆက္ဖို႔…………

@@@ ေနလြမ္းသူ

1 comment:

Unknown said...

ဖတ္ၿပီးစိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိတယ္..
စာဖတ္သူတေယာက္အေနနဲ႔ေတာင္
ဖတ္ၿပီးမ်က္ရည္၀ဲမိေတာ႔..ကာယကံ
ရွင္ကိုယ္တ္ိုင္ဆို ပိုၿပီးခံစားရမယ္ဆို
တာ စိတ္ထဲမွၿမင္မိပါတယ္..
ပိုးပိုးေလးကံေကာင္းၿခင္းေတြနဲ႔အတူ
ထာ၀ရေပွ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေၿမ႕ပါေစလို႔
လည္းဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္

Post a Comment